Χρονολογία: 2004
Συνολική Διάρκεια: 40:17
Εταιρεία: Nuclear Blast
Έχοντας ήδη κερδίσει το σεβασμό του κάθε μεταλλά, ο «εξωγήινος» Σουηδός Peter Tagtgren και η παρέα του επιστρέφουν με το νέο τους εγχείρημα! Λαμβάνοντας υπόψιν τα καυστικά σχόλια για το «Catch 22», ο Peter αποφάσισε να μειώσει τα nu-metal στοιχεία και να επανακαθιερώσει τον ήχο των HYPOCRISY, ορμώμενος από την μεσαία περίοδο της μπάντας, με το τελικό αποτέλεσμα να μας ταξιδεύει κάπου ανάμεσα στους δίσκους «Hypocrisy» και «Catch 22».
Το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα παραμένει ακόμα ογκώδες και μεγαλειώδες, τα τραγούδια ποικίλουν από ατμοσφαιρικά μέρη σε mid-tempo ρυθμούς μέχρι πραγματικά γρήγορες Thrash-Death metal στιγμές. Το όλο έργο παραμένει ως συνήθως «εξωγήινο» και συμπερασματικά δεν υπάρχει καμία διαφορά από τις προηγούμενες «καλοφτιαγμένες συνταγές»!
Το μόνο «μείον» που θα μπορούσε να σημειωθεί αναφορικά με αυτό το άλμπουμ, είναι η μερική έλλειψη ενδιαφέροντος σε κάποια κομμάτια, καθώς μερικά δεν έχουν να δώσουν κάτι νέο σε έναν παλιό οπαδό των HYPOCRISY. Ωστόσο τραγούδια όπως τα “The Departure”, “Slave To The Parasites”, “Eraser” ή το “The Departure” κάνουν την αγορά αυτού του άλμπουμ απαραίτητη, ειδικά για τους οπαδούς των HYPOCRISY. Εις το επανειδήν!
Βαθμολογία: 8/10
Συντάκτης: Αλέξανδρος Σουλτάτος
Μετάφραση/Απόδοση στα Ελληνικά: Τάσος Βαρελάς
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: HYPOCRISY – Επίσημη Σελίδα
Μαζί με το penetralia αγαπημένοι δίσκοι.
Τα λόγια περιττά.μονο μουσικαρες ο Πετράκης.
Επιστροφάρα στον κλασικό ήχο, αν και το Catch 22 μου αρέσει ιδιαιτέρως. Παρόλα αυτά, ενώ όντως έχει αδύναμες στιγμές, είναι ΚΛΑΣΙΚΟ Hypocrisy album που δεν λείπει κανένα στοιχείο. Εξωγήινοι, η φωνάρα του Πετράκη, η παραγωγή που αγαπήσαμε από τα Abyss studios… 8 με προοπτική 8,5-9.
Είναι απλά δισκάρα. Και αν δεν είχαν βγάλει το fourth dimension και δεν είχα τον αδερφό μου να με ζαλίζει με δαύτους δεν ξέρω αν θα με συγκινουσαν ποτέ. Τον συγκεκριμένο δίσκο τον βρίσκω ανωτέρω από το catch 22 και σίγουρα είναι άξιο του 8 με 8,5!
Μαζί με το Virus την επόμενη χρονιά, από τα καλύτερα album εκείνα τα χρόνια….. Δισκαρα
Χωρίς να είναι ο καλύτερος τους δίσκος, είναι ένα άλμπουμ που έχει ισόποσα και σε εξίσου ποιοτικό επίπεδο όλα τα στοιχεία των Hypocrisy. Η παραγωγή του Πετράκη το κάνει ένα πολύ πιο ευκολοάκουστο άλμπουμ απ’ότι στην πραγματικότητα είναι κι είναι ένας αρκετά ιδανικός δίσκος να ακούσει κάποιος σαν πρώτη επαφή με την μπάντα.