Χθες όλη μέρα στο διαδίκτυο υπήρχε μια ωδή από αφιερώματα στο ομώνυμο debut άλμπουμ των Black Sabbath, καθώς έκλεισε επίσημα τα 50 του χρόνια. Δε λέμε, σίγουρα “χρόνια πολλά” και όλα τα σχετικά, αλλά η ιστορία της χέβι μέταλ μας πάει αρκετά πιο πίσω χρονολογικά.
Για να καταλάβουμε τη δημιουργία της συγκεκριμένης μουσικής σκηνής και τις ρίζες της, θα πρέπει να γυρίσουμε αρκετές δεκαετίες στο παρελθόν, ίσως πολύ πιο πίσω από τους διάσημους rockers των ’60s. Θα πάμε πολύ πιο μακρυά από την Αγγλία και θα πλησιάσουμε την Αμερική, στην απαρχή της δημιουργίας των Blues.
Σύμφωνα με τον Frank Carter, η χέβι μέταλ ανήκει δικαιωματικά στον μεγάλο Robert Johnson, ο οποίος κατά γενική ομολογία μπορούσε να παίζει σαν στον διάολο με τις ώρες, με ένα αγνό, αλλά ιδιαίτερο πάθος. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πίστευαν ότι δεν είχε διαστάσει να “πουλήσει” ακόμα και την ψυχή του στον “Εξ από δω” για το συγκεκριμένο αποτέλεσμα.
Στη συνέχεια οι Led Zeppelin έχουν θεωρηθεί αρκετές φορές σαν γνήσιοι κληρονόμοι των Βlues, καθώς υπάρχει η νοοτροπία, ότι πήραν τα Βlues που ήταν η πιο heavy μουσική μέχρι εκείνη τη στιγμή, και κατάφεραν να της αποδώσουν ένα ξεχωριστό ύφος και μια μοναδική χροιά.
Οπότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι υπήρχε αρκετή κινητικότητα στην αρχή των ’70s, και ενώ υπάρχουν αρκετές διαμάχες πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, το σίγουρο είναι πως συγκροτήματα όπως οι Black Sabbath και οι Judas Priest κατάφεραν να αποδώσουν ένα νέο χαρακτήρα στη heavy metal σκηνή.
Πάμε λοιπόν να δούμε παρακάτω μερικά “old school” κομμάτια, που κατά την κοινή γνώμη, γέννησαν το συγκεκριμένο είδος μουσικής.
Blue Cheer – Summertime Blues
The Stooges – I Wanna Be Your Dog
The Open Mind – Magic Potion
Black Sabbath – Black Sabbath
Pentagram – Forever My Queen
Queen – Stone Cold Crazy
Judas Priest – Exciter
Κλείνοντας λοιπόν μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι στο εξής: Δεν έχει σημασία ποιοί ήταν οι πρωτοπόροι και γιατί. Δεν έχει σημασία αν ήταν οι Sabbath ή οι Priest ή οποιοσδήποτε άλλος.
Σημασία έχει ότι διαθέτουμε στα χέρια μας ή μάλλον καλύτερα στα αυτιά μας, μια τεράστια μουσική κληρονομιά, η οποία θα γαλουχήσει γενεές των γενεών. Ας σταματήσουμε λοιπόν να κοιτάμε τα “φύλλα”, και ας προσέξουμε το μουσικό μας “δάσος”. Όλα τα υπόλοιπα βάλτε τα για προσάναμα.
Χρύσα Αντωνιάδη
