Νεκρωταφίο ζώων/ Pet Sematary

Τίτλος: Νεκρωταφίο ζώων/ Pet Sematary
Συγγραφέας: Stephen King
Ημερομηνία έκδοσης: 1983

Ελάχιστοι είναι εκείνοι που δεν έχουν ακουστά τον τεράστιο Stephen King. Σίγουρα, ακόμη κι εάν κάποιος δεν έχει διαβάσει κάποιο από τα βιβλία του, το όνομά του και μόνο είναι παγκοσμίως γνωστό καθώς είναι ο πιο ευρέως διαδεδομένος συγγραφέας ιστοριών τρόμου και μεταφυσικής μυθοπλασίας. Πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20^ού αιώνα. Αυτή τη φορά λοιπόν θα μιλήσουμε για το ‘Pet Sematary’, μια κλασική επιτυχία του Stephen King. Το μυθιστόρημα αυτό εκδόθηκε το 1983 και εκ τότε έχουν γίνει δύο κινηματογραφικές μεταφορές του – η μία μάλιστα πρόσφατα, το 2019. Αξίζει να αναφερθεί πως ο ίδιος ο συγγραφέας έχει δηλώσει πως το συγκεκριμένο βιβλίο είναι το πιο τρομαχτικό που έχει γράψει..

Πάμε να δούμε την υπόθεση του βιβλίου όσο πιο περιληπτικά γίνεται. Η οικογένεια Creed- ο Λούις και η Ρέιτσελ με τα δύο τους παιδιά, και τον γάτο τους- μετακομίζει σε νέο σπίτι σε μια μικρή και ήσυχη πόλη. Ο νέος τους γείτονας είναι ο Τζούντ, ένας ηλικιωμένος που μένει απέναντι με την γυναίκα του, την Γκλόρια. Αφού γνωρίζονται και το κλίμα μεταξύ τους γίνεται πολύ φιλικό ο Τζούντ τους μιλάει για το Νεκρωταφίο Ζώων, ένα μέρος όπου τα ντόπια παιδιά έθαβαν τα νεκρά κατοικίδια ζώα τους από τα παλιά χρόνια.

Πέρα από αυτό το νεκρωταφίο (θα διατηρήσω αυτή την ορθογραφία γιατί ο τίτλος μου φαίνεται πολύ χαριτωμένος έτσι) βρίσκεται ένας παλαιότερος τόπος ταφής με απόκρυφες ιδιότητες, θα λέγαμε, καθώς σύμφωνα με φήμες μπορούσε να αναστήσει τους νεκρούς που βρίσκονταν θαμμένοι εκεί .

Η οικογένεια Κρίντ αντιμετωπίζει διάφορα δικά της προβλήματα, έχοντας στο ιστορικό της τον βασανιστικό θάνατο της αδερφής της Ρέιτσελ, ο οποίος στοιχειώνει σε μεγάλο βαθμό την συνολική ατμόσφαιρα του βιβλίου και δυσχεραίνει τις σχέσεις τους με τους υπόλοιπους συγγενείς. Η ιστορία περιπλέκεται όταν ένα φορτηγό χτυπά τον γάτο τους και ο Λούις τον βρίσκει νεκρό..

Είναι το πρώτο βιβλίο του King που διάβασα και δεν έχω κάποιο μέτρο σύγκρισης με προηγούμενα έργα του. Ο τρόπος περιγραφής του είναι εξαιρετικός και η αργή κλιμάκωση προσδίδει ένα ανατριχιαστικό και μυστικιστικό ύφος στην ιστορία που αφηγείται. Ήταν πραγματικά απολαυστικό να παρακολουθώ τις αλληλεπιδράσεις του Λούις με τους ανθρώπους στο περιβάλλον του και ιδιαίτερα με τον Τζούντ. Πέρα από αυτό όμως οι χαρακτήρες μεμονωμένα μου φάνηκαν αδιάφοροι και χωρίς βάθος που να ανταποκρίνεται στον ρόλο που είχαν μέσα στο βιβλίο. Η Ρέιτσελ για παράδειγμα, έμοιαζε περισσότερο με κομπάρσο, χωρίς να αναρωτιέσαι για τις σκέψεις της και τα συναισθήματά της, ούτε ιντριγκάρει την φαντασία σου ώστε να ανακαλύψεις περισσότερα στοιχεία για εκείνη. Προσωπικά, πιο ενδιαφέρουσα μου φάνηκε η Γκλόρια και τα αρθριτικά της προβλήματα.

Το ταλέντο του King στην περιγραφή τρομακτικών σκηνών και η ικανότητά του να εδραιώνει τον φόβο στους αναγνώστες είναι αναμφισβήτητο. Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τις λέξεις του επιτρέπει να δημιουργεί μια αργή, σωστά χτισμένη αφήγηση επεκτείνοντας την αγωνία και την επιθυμία να διαβάσουμε το βιβλίο μονομιάς. Ωστόσο, το Pet Sematary αποτυγχάνει στην δημιουργία ενός διανοητικού γρίφου, ενός διλήμματος που επιτρέπει στον αναγνώστη να προεκτείνει τα όρια της ανθρώπινης πραγματικότητας ενάντια στο υπερφυσικό.

Ο συγγραφέας ρίχνει φως στο περίπλοκο συναίσθημα της απώλειας, της ενοχής και της θλίψης καθώς εστιάζει στις συνέπειες μη αποδοχής της φυσικής κατάληξης της ζωής διακηρύσσοντας τελικώς με πολλαπλούς τρόπους πως μερικές φορές είναι καλύτερο οι νεκροί να παραμένουν νεκροί. ( Όπως γράφει και στο βιβλίο : «Sometimes dead is better».)