Υπάρχουν μερικές φορές που αναρωτιέσαι τι σε κάνει να φανατίζεσαι με ένα χαρακτήρα. Είναι η αισθητική; Ταυτίζεσαι; Αντικειμενικά μπορεί και κανείς να μην ξέρει, ίσως να είναι και ένα “άτυπο” κάρμα…

Για κάποιο λόγο εκεί έξω και ενώ τα υπόλοιπα φυσιολογικά παιδάκια θα ταυτιζόντουσαν με υπερήρωες, εγώ ένιωθα να με γοητεύει ο απόλυτα κακοβαμμένος κακός. Δεν είναι τυχαίο ότι η συλλογή μου απαριθμεί 10 φιγούρες του, ή ότι έχω πείσει τη μάνα μου ότι θα της τον πάω για γαμπρό. Ας αφήσουμε όμως τους σουρεαλισμούς και ας πάμε στο δια ταύτα…

Έχουμε δεί ερμηνείες του χαρακτήρα με το κιλό. Ηθοποιούς με μεγάλο status να έρχονται και να φεύγουν, ίσως γιατί το να ερμηνεύσεις τον Joker δεν είναι και το καλύτερο challenge accepted τελικά. Πόσο εύκολα μπορείς να πείσεις κάποιον ότι σου “γύρισε” πραγματικά το μάτι; Πόση παράνοια να αντέξει μια ταινία; Πόσο επικίνδυνο είναι να πας για τη δόξα και να καταλήξεις καρικατούρα;

Jack Nickolson, Heath Ledger, αρκετοί ακόμα μέχρι που φτάσαμε στο Joaquin της διπλανής πόρτας. Εξάλλου ο Joker ήθελε απελπισμένα έναν πατέρα. Ήρθε λοιπόν η “Νεμεσις” του ρόλου;

Eίδα την ταινία δύο φορές στο σινεμά. Tην πρώτη ένιωσα τόσο πολύ την ανάγκη να χωνέψω το trailer (το οποίο από μόνο του πρέπει να πάρει Όσκαρ), που αντικειμενικά δεν κατάλαβα πως πέρασε το δίωρο. Πολλές οι προσδοκίες και πολλά τα συναισθήματα. Εξάλλου μετά το Ledger είχαμε μπεί στον αυτόματο περιμένοντας να γίνει το θαύμα, έγινε λοιπόν;

Δεν υπάρχει συνοψίζοντας, ούτε μια σκηνή χωρίς τον Joaquin και μιλάμε ξεκάθαρα για το απόλυτο “One Man Show”. Όλη η ταινία έχει βασιστεί στις πλάτες του, πάει για το Όσκαρ, ενώ μας κοιτάει με ύφος, όπου και καλά κάνει δηλαδή.

Βλέπουμε λοιπόν την ιστορία του Άρθουρ να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας σε σύντομο χρονικό διάστημα, χωρίς να μπορούμε να αλλάξουμε κανάλι. Μια μικρογραφία στο πως η κοινωνία απορρίπτει την αδυναμία. Πως καταδικάζει έναν άνθρωπο στο περιθώριο, πως του κόβει τα φτερά.

Σκοπός δεν είναι να κάνουμε σπόιλερ, αλλά ίσως να δούμε τελικά ποιός είναι πραγματικά ο χαρακτήρας. Γιατί κακά τα ψέμματα καλοί οι καυγάδες στη Γκόθαμ, αλλά ποτέ δεν ξέραμε πως και γιατί, έφτασε να κοπανιέται με το Μπάτμαν, στον ελεύθερο του χρόνο.

Ο Άρθουρ λοιπόν συντηρεί τη μητέρα του και μαζί όλες της, τις φαντασιώσεις, προσπαθώντας να κάνει καριέρα σαν κωμικός. Τα φαντάσματα όμως του παρελθόντος δεν δείχνουν να συνεργάζονται.

Στο δίωρο της ταινίας (είπαμε δεν κάνουμε σπόιλερ εδώ μέσα!) ζούμε μια ιστορία που μας δείχνει την εξέγερση ενός περιθωρίου. Πως φτάνει ένας άνθρωπος μέσα από την απόριψη στα όρια του, τα ξεπερνά και μετά όποιος πρόλαβε τον κύριο είδε.

Δεν θα σταθώ σε σκηνές και γεγονότα, παρά μόνο στο δεδομένο: Ο Joaquin δίνει τα ρέστα του σε ένα ρόλο πρόκληση. Κάθε σκηνή είναι καλύτερη από την άλλη. Το σενάριο δεν έχει κενά και ο χαρακτήρας χτίζεται δίνοντας απαντήσεις. Εξάλλου μετά από τόσα χρόνια τις χρειαζόμασταν!

Χάος, αναρχία, μπάχαλο και στη μέση ένας ευαίσθητος χαρακτήρας που ίσως να μην ήθελε να φτάσει εκεί. 

Πολλες οι ερωτήσεις, ακόμα περισσότερες οι απαντήσεις. Θα υπάρξει σίκουελ; Έχει όμως καμία σημασία;

Σαν σινεφίλ έχουμε φάει το πετσί μας σε ταινίες και σε αναλύσεις. Δεν έχει σημασία αν είμαστε ερασιτέχνες ή επαγγελματίες επάνω σε αυτό. Σημασία έχει, ότι σαν σωστοί fan μπορούμε να εντυπωσιαστούμε, εκφράσουμε, αναλύσουμε μια γνώμη επάνω στον αγαπημένο μας χαρακτήρα.

Αγαπήστε την αναρχία του Τζόκερ, ίσως και να σας κάνει καλό. Ξεθρονιαστείτε και λίγο, δε θα πάθετε και τίποτα…

Χρύσα Αντωνιάδη