Τίτλος: Το Γαλανομάτικο Αγόρι / Blueeyedboy
Συγγραφέας: Joanne Harris
Έκδοση: 2010

Η Joanne Harris ξεκίνησε την καριέρα της με δύο έργα σκοτεινής μυθοπλασίας που με πολλούς τρόπους καθόρισαν το στυλ της σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ότι μεταγενέστερα βιβλία της. Μπορεί να είναι περισσότερο γνωστή για τα εντελώς διαφορετικά πρώιμα έργα της, αλλά κρίνοντας από το συγκεκριμένο βιβλίο, είναι απολύτως ικανή να γράψει ένα διεστραμμένο, σκοτεινό ψυχολογικό θρίλερ. Πάντα ενδιαφερόταν για τις μάσκες πίσω από τις οποίες κρυβόμαστε, και στο «blueeyedboy» είναι σε θέση να επεκταθεί περισσότερο σε αυτές τις ιδέες.

Το βιβλίο αυτό είναι ένα μείγμα πραγματικότητας, φαντασίας, παιδικής ηλικίας, παρόντος αλλά και της θόλωσης των αισθήσεων. Πρόκειται για μια αφήγηση με πολλαπλές οπτικές, η οποία θα έλεγε κανείς πως αποδοκιμάζει περιπαικτικά τις υποθέσεις που κάνουν οι αναγνώστες σχετικά με την ταυτότητα, την πραγματικότητα και την αλήθεια στην μυθοπλασία. Αυτό που φαίνεται στην αρχή να είναι μια απλή ψυχολογική μελέτη ενός δολοφόνου, είναι κάτι πολύ πιο περίπλοκο και συναρπαστικό.

O ήρωας του βιβλίου είναι το γαλανομάτικο αγόρι. Είναι 42 ετών και επιστάτης στο τοπικό νοσοκομείο. Ζει ακόμα με την χειριστική του μητέρα Gloria και ξοδεύει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του δημιουργώντας ιστορίες στην ιστοσελίδα του «badguysrock» που είναι ένα καταφύγιο για άτομα αποκλεισμένα από την κοινωνία, τα οποία ενδεχομένως έχουν βίαιες τάσεις. Επικοινωνεί συχνά με την Αlbertine, την οποία δεν γνωρίζει στην πραγματικότητα.

Σημαντικό ρόλο στην ιστορία παίζουν οι αισθήσεις, και δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην συναισθησία, μια νευρολογική κατάσταση κατά την οποία οι αισθήσεις επικαλύπτονται. Πρόκειται για ένα στοιχείο που μας υπενθυμίζει πως οι αισθήσεις μας δεν είναι αλάθητες. Το βιβλίο διαπνέεται από το αίσθημα μιας υποβόσκουσας έντασης – πολύ μικρής – η οποία προκαλεί ανησυχία στους αναγνώστες.

Κανένας από τους χαρακτήρες δεν είναι συμπαθής. Η οικογένεια του ήρωα είναι ένα δυσλειτουργικό, χειριστικό χάος και οι φίλοι του στο «badguysrock» είναι κοινωνικοί απόκληροι.
Ένα από τα ισχυρότερα θέματα εδώ είναι αυτό της ταυτότητας και πώς τα όρια μεταξύ της εικονικής και της πραγματικής ζωής γίνονται τόσο θολά ώστε να γίνουν εναλλάξιμα, σε σημείο τέτοιο όποτε ακόμη και οι ίδιοι οι αφηγητές δεν είναι σίγουροι για το τι είναι μυθοπλασία και τι είναι η πραγματικότητα. Είναι πολύ αναζωογονητικό να μην υπάρχουν όρια και να μας δίνεται η δυνατότητα να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα…

Το πρόβλημα μου με αυτό το βιβλίο είναι πως χρειάστηκε να το διαβάσω δύο φορές και να ψάξω υλικό σχετικά με αυτό, προκειμένου να καταλάβω τι συμβαίνει. Ένιωσα κυνισμό, σκοτάδι, ματαιοδοξία και πικρία, συναισθήματα που ίσως αντικατοπτρίζουν περισσότερο τον ψυχισμό της συγγραφέως παρά του ήρωα. Συμβαίνουν πολλά, αλλά η Harris δεν αφήνει τίποτε στην τύχη και οι πολλές ανατροπές ποτέ δε φαίνονται εξαναγκασμένες.

Συνοψίζοντας, θα έλεγα πως το «Blueeyedboy» δεν είναι ένα κακό βιβλίο, αλλά με κούρασε αρκετά. Υπήρχαν μέρη που ήταν απολαυστικά και με ξεκούρασαν, μα γρήγορα εναλλάσσονταν με ένα κυνικό και άβολο ύφος που ενέτεινε την ανησυχία που προκαλούσε η πλοκή. Ίσως αυτός να ήταν ο στόχος του βιβλίου. Μπορούμε να πιστέψουμε οτιδήποτε διαβάζουμε στο διαδίκτυο;  Όχι, σε αυτό τον κόσμο μπορούμε να γίνουμε οποιαδήποτε περσόνα.

 Το βιβλίο σίγουρα θα είναι απογοητευτικό για εκείνους που τους αρέσουν οι απλές αφηγήσεις, αλλά για όσους απολαμβάνουν την ασάφεια, τους αναξιόπιστους αφηγητές, τα μυθιστορήματα-σπαζοκεφαλιές  και τη ψυχολογική ανησυχία, είναι ιδανικό.

Κείμενο: Ιζαμπέλα Πάϊντο
Copyright © 2021 by THEGALLERY.GR