Χρονολογία: 2024
Συνολική Διάρκεια: 55:17
Εταιρεία: Season Of Mist

    Διαβάζοντας την παγκοσμίως πρώτη δισκοκριτική του καλού συναδέλφου Δημήτρη Αργυράκη στις σελίδες του THEGALLERY.GR αναφορικά με τον επερχόμενο δίσκο των ROTTING CHRIST (σ.σ. μπορείτε να την διαβάσετε πατώντας ΕΔΩ), ομολογώ ότι μου κέντρισε το ενδιαφέρον για το τι κυρίως έχουν να μας πουν οι θρυλικοί πλέον πρεσβευτές του ακραίου ήχου της Ελλάδος, ύστερα από 13 ολοκληρωμένους δίσκους και πάνω από 1300 συναυλίες σε όλο τον κόσμο! Να λοιπόν που μου δόθηκε η ευκαιρία να τον ακούσω κι εγώ και να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα, τα οποία θα μοιραστώ μαζί σας…

   Ξεκινάω με το εξώφυλλο λοιπόν και ρωτάω τον εαυτό μου αν πραγματικά θα είναι αυτό το πραγματικό εξώφυλλο ή αν είναι κάποιου είδους εμπορικό κόλπο της εταιρείας. Η γνωστή ρήση  «μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του» εδώ ΣΙΓΟΥΡΑ δεν έχει βάση! Όσο ωραίος και γεμάτος συμβολισμούς ο πίνακας του Thomas Cole «Η καταστροφή της Αυτοκρατορίας», άλλο τόσο έχει καταντήσει να κοσμεί εξώφυλλα δίσκων τουλάχιστον 7-8 (στα πρόχειρα μετράω, σίγουρα είναι παραπάνω) καλλιτεχνών. Εδώ πρόκειται για αυτογκόλ από τα αποδυτήρια, το οποίο με προδιέθεσε αρνητικά πριν την έναρξη της ακρόασης. Ένα δεύτερο ζήτημα σχετίζεται με τον τίτλο του δίσκου μιας και είναι δύσκολο για έναν  μη ελληνόφωνο να προφέρει και να κατανοήσει το προφανές για εμάς ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ, αλλά εντέλει δεν είναι δα και τόσο μεγάλο το ζήτημα…αντίστοιχες «greeklish» ονομασίες συνηθίζονται πλέον από πολλές μπάντες και φυσικά κι από τους ίδιους τους CHRIST.

Προχωράμε στην μουσική του άλμπουμ τώρα….

    Το εναρκτήριο ομώνυμο intro μου θύμισε αρκετά «Rituals» με τις επικλήσεις του και μιας και είναι σύντομης διάρκειας, δίνει τη θέση του στο «Apostate» αναφερόμενο φυσικά στον αυτοκράτορα Ιουλιανό που -κακώς- μαθαίνεται στα σχολεία μας ως ο Αποστάτης… Χωροδιακά φωνητικά, εμβατηριακός ρυθμός, απαγγελίες και ένα ριφ που ΚΑΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ το έχω ξανακούσει!;;;. Μα ναι, riff παραλλαγή με το «My Salvation» από τον προσωπικό δίσκου του Σάκη…τα αυτογκόλ συνεχίζονται. Το «Like Father Like Sun» που έπεται κι απ’ότι πιάνουν τα ραντάρ μου θα είναι και το πρώτο που θα παρουσιαστεί ως single ακολουθεί στο ίδιο μοτίβο αλλά σε πιο επικό τόνο. Πάλι ένα βασικό ριφ παραλλαγή κάποιου άλλου που έχει ήδη ακουστεί, mid tempo ρυθμός, με ολίγη ατμόσφαιρα από «A Dead Poem» που λίγο με ικανοποίησε…

     Το «Τhe Sixth Day» μια από τα ίδια, ατμόσφαιρα «Ira Incesus», mid tempo, χωρίς καθόλου εξάρσεις,  απλές μελωδίες, φτιαγμένο για αρχοντικό μπασίστα  (φαντάστηκα τον Scoll με το απαράμιλλο στυλ του). Στο «La Lettera Del Diavolo» επιτέλους άκουσα τον Θέμη να παίζει κάπως επιθετικά, όμως κι αυτός γρήγορα καταλάγιασε κι έδωσε τη θέση του σε χορωδίες και μονολόγους. Το «The Last Farewell»  αποτελεί όντως ένα αρχοντικό αποχαιρετισμό, ένα εξόδιο, ένα «καλό ταξίδι» και θα ήταν ωραίο για κλείσιμο αλλά φευ. Το πολυδιαφημιζόμενο λόγω ονομασίας «Pix Lax Dax» με την α-λα «Δαιμόνων Βρώσις» εισαγωγή είχε μπεί στο στόχαστρό  μου από την αρχή για να του δώσω την πρέπουσα σημασία. Η επίκληση όμως πάλι παρμένη από το «The Apostate», η χορωδία να τραγουδάει σχεδόν πάλι τα ίδια, το riff να είναι πάλι το ίδιο…κρίμα. Δεν μπορεί  να υπάρχει τέτοια συνθετική ένδεια είπα μέσα μου, θα υπάρχει κάποια σύνδεση, πλήν όμως δεν τη βρήκα. Ευτυχώς την κατάσταση την διαφοροποιεί λίγο η συμμετοχή της Ανδρονίκης Σκουλά, αλλά και πάλι η σύνθεση δεν ξεφεύγει. Ο υπόλοιπος δίσκος συμπληρώνεται με τρία τραγούδια fillers .Στο «Yggdrasil» με έπιασε δυστυχώς μια ευθυμία (να το πω ευγενικά…), όσες φορές κι αν το άκουσα και δεν ήταν και λίγες. Άλλο ένα μείον η σχεδόν παντελής έλλειψη κιθαριστικών solos, οι συνθέσεις το φωνάζουν ή τουλάχιστον -να είμαι πιο δίκαιος- θα μπορούσαν να βρουν χώρο.

   Να αναφέρω ότι δεν κατέστη δυνατόν να ακούσω την deluxe έκδοση με τα δυο bonus tracks και σας ζητώ συγνώμη για αυτή την παράλειψη, αλλά δεν νομίζω ότι θα έγερνε την πλάστιγγα της γνώμης μου. Το «Pro Xristoy» το άκουσα πολλές φορές, πολλές ώρες, πολλές μέρες, στο σπίτι, στη δουλειά, στο δάσος, στα λεωφορεία εντός κι εκτός αστικού ιστού, στο αυτοκίνητο, καταλήγοντας σχεδόν στο ίδιο συμπέρασμα με το τελείωμά του. Το «Pro Xristoy» ΔΕΝ είναι δίσκος ROTTING CHRIST.  Είναι SAKIS TOLIS με ολίγη από ROTTING CHRIST. Θα ήταν καλύτερο να κυκλοφορούσε ως προσωπική δεύτερη δουλειά του Σάκη, παρά υπό τη σκέπη του ονόματος των R.C, έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ κατά τη ταπεινή μου άποψη.

    Διαβλέπω όμως και μια παραδοξότητα σε όλο αυτό το εγχείρημα. Εμπορικά το «Pro Xristoy» θα πάει πολύ καλά, εξαιρετικά θα έλεγα. Είναι δίσκος με καλή παραγωγή, εύκολες στο άκουσμα συνθέσεις (αργές και κυρίως mid tempo), χωρίς τα  «κάφρικα» μαυρομεταλλικά στοιχεία, ικανές όμως στα live να χρησιμοποιούνται ως sing a long. Γενικά είναι ένας δίσκος ανοιχτός σε ευρύτερο κοινό. Αυτή η κυκλοφορία λοιπόν φέρει την ταμπέλα των ROTTING CHRIST, ενός συγκροτήματος θρύλου και στυλοβάτη του παγκοσμίου Black Metal και ως τέτοιος θα αξιολογηθεί αυστηρά από εμένα…

Βαθμολογία: 5,5/10
Συντάκτης: Δήμος Καραδήμος
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: ROTTING CHRIST – Επίσημη Σελίδα