Πρόλογος: Η συγκεκριμένη εκπομπή/ηχογράφηση/παρέα/συνέντευξη διήρκησε 7 ολόκληρες ώρες (από την αρχή έως το τέλος). Μέσα σε αυτές τις ώρες διαπίστωσα για άλλη μια φορά πως το HEAVY METAL ΖΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ και μας φέρνει πιο κοντά…Οι συζητήσεις που πραγματοποιήθηκαν θα ξυπνήσουν μνήμες των παλαιότερων της παρέας κι επίσης θα γεννήσουν διάφορα ερωτήματα…

Σε μια εκπομπή “American Bar”  με περίπου 60-70 μπύρες να ψάχνουν το περιεχόμενό τους, σπασμένα ποτήρια, εισβολή στα μικρόφωνα, κουδούνια να βαράνε, τους Γκαλερίστας να δίνουν ρεσιτάλ οχλαγωγίας και τον Ευθύμη Καραδήμα των NIGHTFALL να επικροτεί το άκρως γηπεδικό κλίμα (…) ομολογώ πως, παρέα με τον Γιάννη Πούσιο και τον Αντώνη Λιβάνιο (ως guest star), δείξαμε περίσσεια αντοχής απέναντι στο μανιασμένο κοινό των Γκαλερίστας…Βέβαια, δικά μας παιδιά είναι, δεν τους παρεξηγούμε…

Σπουδαίες κουβέντες ειπώθηκαν, μέσα από φιλοσοφημένες τοποθετήσεις του καλεσμένου μας. Εκτός των άλλων, στην παρακάτω συνέντευξη θα διαβάσετε πληροφορίες για την ηχογράφηση του πρώτου επίσημου άλμπουμ των NIGHTFALL «Parade Into Centuries» το 1992, για την εμφάνιση των NIGHTFALL το 1996 στο Rock Of Gods και την ξανθιά Bimbo του Kerry King, τις πρώτες περιοδείες των NIGHTFALL στην Ευρώπη και την «χαμένη» φωνή του Ευθύμη, τις «μαύρες τρύπες» που ρούφηξαν τους THE SLAYERKING, τις εποχές των ηχογραφήσεων του «Lesbian Show» στα Tico-Tico studios στην Φινλανδία αλλά και τα «κρυφά»/ποιητικά νοήματα μέσα στους στίχους του εν λόγω άλμπουμ……..όπως επίσης και πολλά πολλά άλλα!!!

Αλέξανδρος Σουλτάτος

————————————————————————————————————————

Αλέξανδρος: Σήμερα έχουμε την τιμή και την τύχη να φιλοξενούμε μια μεγάλη προσωπικότητα της ελληνικής Εxtreme Metal σκηνής, τον Ευθύμη Καραδήμα από τους NIGHTFALL και πλέον τους THE SLAYERKING. Ξεκινάω βομβαρδισμό ερωτήσεων! 1992, Αθήνα. NIGHTFALL. «Parade Into Centuries». Το πρώτο σας άλμπουμ. Τι έχεις να θυμάσαι από τότε;

Ευθύμης: Kοίταξε να δεις, πολύς κόσμος ρωτάει πως ήταν τότε τα πράγματα στην ελληνική σκηνή. Σε αντίθεση με αυτούς που λένε τα καλά, εγώ θα πω τα άσχημα. Ήταν πολύ δύσκολα, μιλάμε για μία κατάσταση η οποία και κοινωνικά και μουσικά και πολιτιστικά δεν υποστήριζε οποιαδήποτε εναλλακτική μορφή έκφρασης, πόσο μάλλον αγγλικό στίχο με extreme metal προσέγγιση. Βρήκαμε τότε ένα studio,το Praxis στην Νέα Σμύρνη, όπου πήγαμε να ηχογραφήσουμε το album. Περάσαμε από χίλια μύρια κύματα, γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε ούτε η τεχνογνωσία του πως να βγει κάτι τέτοιο, ούτε υπήρχε η διαύγεια από την πλευρά των ανθρώπων που τρέχαν το studio να καταλάβουν τι πάμε να πούμε, τι πάμε να κάνουμε. Το μόνο καλό στο τέλος της ημέρας ήταν ότι κυκλοφόρησε από γαλλική εταιρεία και έτσι άνοιξε ο δρόμος στην ελληνική σκηνή να ακουστεί έξω από τα σύνορά της.

Αλέξανδρος: Ήσασταν η πρώτη μπάντα που υπέγραψε σε ξένη εταιρεία;

Ευθύμης: Ακριβώς! Όταν λέμε «υπογραφή σε ξένη εταιρεία» μιλάμε για 100% υποστήριξη, δηλαδή να σε πάρει στο ρόστερ,να σου δώσει χρήματα να ηχογραφήσεις, να πιστέψει σε εσένα,να επενδύσει σε εσένα. Δεν μιλάμε για κυκλοφορίες του στυλ, στείλε μου το album σου να το βγάλω, να δω αν θα δώσει, αν θα κάνει κτλ. Ήμασταν τυχεροί εκείνη την περίοδο που πέσαμε πάνω στην συγκεκριμένη εταιρεία, την Holy Records γιατί ήταν έτοιμοι οι άνθρωποι αυτοί να πάρουν το ρίσκο και να επενδύσουν σε μία μπάντα η οποία προερχόταν από μία δευτεροκλασάτη μουσικά χώρα, όπως είναι η Ελλάδα. Ούτε Σουηδία ήταν, ούτε Γερμανία, ούτε Αγγλία. Εάν εμείς κάναμε κάτι στραβά, δηλαδή αν τους δίναμε μία μέτρια ηχογράφηση ή αν το πέρναμε το πράγμα αβίαστα, στον χαβαλέ, θα είχε άμεση αντανάκλαση στο πως θα συνέχιζαν τα πράγματα για όλους. Αντ’αυτού ήταν ικανοποιημένοι, είπαν την καλή κουβέντα την παραπάνω και στις υπόλοιπες εταιρείες στην Γαλλία και έτσι άρχισε μία άκρατη υποστήριξη η οποία συνεχίζεται ακόμα και μέχρι τώρα. Δηλαδή δεν είναι τυχαίο ότι η γαλλική υποστήριξη στην ελληνική σκηνή ήταν, είναι και πιστεύω θα είναι η νούμερο ένα και η πιο βασική από οποιαδήποτε άλλη χώρα.

Αλέξανδρος: Ωραίες πληροφορίες! Ας μιλήσουμε τώρα για ένα δυνατό live σας, στο πρώτο μεγάλο φεστιβάλ που έγινε στην Ελλάδα και ιπο συγκεκριμένα στην Δραπετσώνα, το 1996 με την ονομασία Rock of Gods. Προσωπικά σας θυμάμαι ακόμα και τώρα από τότε, να διασκευάζετε το Heavy Metal Mania των Holocaust! Τι έχεις να θυμάσαι από τότε,από εκείνη την μέρα;

Ευθύμης: Κοίταξε να δεις, εγώ συνήθως δεν κρατάω μικρά πράγματα, κρατάω την περιρρέουσα ατμόσφαιρα όταν ζω κάτι και θέλω πολύ χώρο και πολύ ώρα για να γράψω τα συναισθήματα εκείνης της ημέρας. Από το πρωί που σηκωθήκαμε και πήγαμε στην Δραπετσώνα μέχρι αργά το βράδυ, ξημερώματα πλέον αφού είχαν τελειώσει και οι SLAYER, που επιστρέψαμε και προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε σε τι event ήμασταν μάρτυρες, σε τι είχαμε μόλις συμμετάσχει. Δεν ξέρω για τις άλλες μπάντες αλλά εμείς είχαμε συναίσθηση του τι σήμαινε εκείνο το φεστιβάλ για όλη την σκηνή.

Αλέξανδρος: Ήταν το πρώτο μεγάλο φεστιβάλ στην Ελλάδα, έτσι;

Ευθύμης: Δεν ήταν μόνο ότι ήταν το πρώτο μεγάλο, είχαν γίνει κι αλλά φεστιβάλ τα όποια είχαν αποτύχει είτε γιατί υπήρχαν αδυναμίες στο line up, είτε επειδή ο κόσμος ήταν πολύ αντιδραστικός και δημιουργούσε προβλήματα, είτε επειδή είχαν θέματα στον ήχο και ούτω καθεξής. Εδώ υπήρχε μια αρμάδα από καλές μπάντες που ο κόσμος ήθελε να τις ακούσει, υπήρχε πολύ καλή στάση από πλευράς του κόσμου και ήταν πετυχημένο 100% και από την πλευρά του διοργανωτή. Γιατί μην ξεχνάμε ότι υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι επένδυσαν σημαντικά κεφάλαια στο να γίνει αυτό και υπήρχε ο φόβος μήπως καταλήξει σε φιάσκο με τα γνωστά και μη εξαιρετέα της εποχής, ντου των τζαμπατζήδων κλπ. Ευτυχώς δεν έγινε κάτι τέτοιο! Η διοργανώτρια εταιρεία ήταν ικανοποιημένη και θεωρώ ότι γι`αυτό συνεχίζουμε μέχρι και τώρα και απολαμβάνουμε φεστιβάλ στην χώρα μας.

Αλέξανδρος: Mε τις άλλες μπάντες τότε ήρθατε σε επαφή; Με SLAYER, BLIND GUARDIAN… Τους συνάντησες τότε;

  Ευθύμης: Τους BLIND GUARDIAN δεν τους θυμάμαι καν. SLAYER ναι. Κοίτα οι SLAYER επειδή ήξεραν ότι είχαν έρθει σε μία χώρα που δεν ήταν μέσα στον συναυλιακό τους χάρτη, ήταν λίγο μαγκωμένοι, λίγο φοβισμένοι.Υπό ποία έννοια; Παίζανε εκ του ασφαλούς. Είχαν security, κρατούσαν τις αποστάσεις από όλους και παρατηρούσαν χωρίς να πλησιάζουν ούτε τον κόσμο, ούτε σημεία στα οποία θα μπορούσαν να έρθουν σε επαφή με άλλες μπάντες ή με ανθρώπους που θα θέλαν απλά να μοιραστούν μαζί τους κάποια πράγματα. Αυτό θυμάμαι και μιά ξανθιά με μεγάλα πλαστικά βυζιά που ήταν η γκόμενα του Kerry King! Πιτσιρικάδες όλοι, την θυμόμασταν αυτήν!

Γιάννης: Αυτή την ιστορική φωτογραφία του Κισατζεκιάν … Έχει πέσει εργασία με αυτήν την φωτογραφία!  Χαχαχαχαχ!

Αλέξανδρος: Ας γυρίσουμε στις ερωτήσεις. Θα μπορούσες να πεις ότι άλμπουμ σας όπως το «Parade Ιnto Centuries», ανήκουν στο Doom/Death Metal ιδίωμα;

Ευθύμης: Κοίταξε, αυτοί οι χαρακτηρισμοί ανήκουν σε αυτούς που διαφημίζουν τα albums. Υπάρχει ολόκληρη σχολή ανθρώπων οι οποίοι είναι πολύ έμπειροι, έχουν φοβερή φαντασία και μπορούν να σου χαρακτηρίσουν ένα τραγούδι, ένα album, μια ολόκληρη μπάντα όπως δεν το`χεις φανταστεί! Εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς, ποτέ δεν ήμουν! Εγώ απλά ακολουθούσα το ένστικτο, γράφαμε μουσική που να μας εκφράζει εμάς και στην συνέχεια η εταιρεία έκανε το άχαρο κομμάτι του promotion. Για μένα τα πράγματα είναι απλά. Παίζεις αργά είσαι doom, παίζεις γρήγορα είσαι death. Καταλαβαίνεις είναι αυθαίρετο αυτό τελείως που λέω, απλά θέλω να σου δείξω ότι δεν έχουμε καμία επαφή με το «labeling». Πρέπει να υπάρχουν «ταμπέλες», δεν βάζω αρνητικό πρόσημο. Απλά διαχωρίζω την θέση μου γιατί δεν είμαι ικανός να χαρακτηρίσω καλά ένα μουσικό κομμάτι τόσο που να το καταλάβει ο συνομιλητής μου, κάποιος φίλος που το εξηγώ. Και στο τέλος της ημέρας είναι οξύμωρο να προσπαθείς να εξηγήσεις νότες, μουσική, αυτούς τους κραδασμούς, και αυτά που νιώθεις μέσα σου και συλλαμβάνουν τα  αυτιά σου, με λόγια, με λέξεις. Είναι φύσει αδύνατον, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Δεν μπορείς να εξηγήσεις δηλαδή τον ήχο με λέξεις. Είναι ξένα πράγματα. Οπότε είναι εξάμβλωμα, είναι ύβρις από την αρχή το να προσπαθούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο και θαυμάζω όσους προσπαθούν και ακόμα περισσότερο όσους το πετυχαίνουν.

Γιάννης: Θα κάνω εγώ μια ερώτηση τώρα στον Ευθύμη, λίγο «γεροντίστικη». Η μουσική είναι έκφραση. Όταν παίζεις μουσική για μένα είναι ο καλύτερος τρόπος προσωπικής έκφρασης. Η εμπειρία λοιπόν του να εκφράζεσαι μέσα από την μουσική σου, είναι το ίδιο τώρα με το όπως ήταν τότε;

Ευθύμης: Διαφέρει τώρα, αλλά δεν ξέρω αν διαφέρει λόγω των καταστάσεων ή λόγω της ηλικίας. Δηλαδή από ένα σημείο και μετά, από μια ηλικία και μετά έχεις μαζέψει τις περισσότερες εμπειρίες που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος στην ζωή του σχετικά εύκολα, δωρεάν. Αυτά που συμβαίνουν στον καθένα ρε παιδί μου, σου έχουν συμβεί. Από μια ηλικία και μετά για να ζήσεις την έκσταση της πρώτης φοράς πρέπει να κάνεις πράγματα τα οποία ξεπερνούν κατά πολύ όχι μόνο τον εαυτό σου αλλά και τον προϋπολογισμό σου, και ίσως και την φαντασία σου. Δηλαδή σκέψου όταν εσύ πρωτοπήγες σε ένα bar, τρελάθηκες! Όταν πρωτοπήγες σε μια συναυλία, τα έχασες. Όταν πρωτοαγάπησες, το ίδιο.  Όλα αυτά τα «μικροπράγματα», τα όποια είναι μεγάλες στιγμές της ζωής μας, κάποια στιγμή τελειώνουν. Για να πάρεις την ίδια δόση έσκστασης πρέπει να κάνεις κάτι πολύ τραβηγμένο. Μεγαλύτερο. Να πας να πηδήξεις ξέρωγω από τα 10.000 πόδια ή να ανέβεις στο Έβερεστ. Οπότε από τη φύση της η έκφραση κάπου χάνει εκείνη την διαύγεια που είχε όταν ήσουν μικρός, και έβγαινε ακατέργαστη. Τώρα πας σε πιο φιλοσοφικά μονοπάτια, ψάχνεις τη λεπτομέρεια, που σημαίνει ότι είναι και πιο δύσκολο και να εκφραστείς και να γίνεις κατανοητός από τον υπόλοιπο κόσμο μαζικά. Όπως είχε πει ένας φίλος μου, «αυτό που πάντα θα πουλάει είναι η ωμή επιθετικότητα». Γιατί είναι απλή ωμή επιθετικότητα. Οτιδήποτε πέρα από αυτό έχει πάντα ένα βαθμός δυσκολίας.

Αλέξανδρος: Πάμε σε μια ακόμη ερώτηση. Ήθελα να σου πω ότι διαδικτυακά φαίνεστε ενεργοί ως NIGHTFALL. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Έχω καιρό να ακούσω νέα από εσάς. Εγώ θεωρούσα και θεωρώ ότι δεν υπάρχετε πλέον σαν συγκρότημα. Θα`θελες να μου πεις κάποια εξέλιξη, οτιδήποτε σχετικό με τους NIGHTFALL; (σ.σ. η συνέντευξη έιχε γίνει στα μέσα του 2019)

Ευθύμης: Δεν υπάρχει κάποια εξέλιξη αυτή την στιγμή. Διαδικτυακά πάντα ήμασταν οι χειρότεροι. Ποτέ δεν δώσαμε ιδιαίτερη σημασία στην επικοινωνία μέσω του internet, παρόλο που ήμασταν μία από τις πρώτες μπάντες, αν όχι η πρώτη εδώ, η οποία είχε σελίδα διαδικτυακά το 1998, από έναν Φιλανδό fan ο οποίος σπούδαζε τότε Information Technology στο Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι. Δεν τον πίστεψα τον κόσμο του internet τόσο πολύ, τον σνόμπαρα. Και έτσι απλά ήμασταν τυχεροί που κάποιος άλλος fan έφτιαξε την σελίδα στο facebook, η οποία υπήρχε εκεί και πλανόταν σαν φάντασμα. Νομίζω ότι αυτή την στιγμή δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να κινηθούμε προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, είτε online είτε στην πραγματικότητα, να το πω έτσι, εάν δεν κυκλοφορήσουμε κάτι καινούριο. Οπότε δεν υπάρχει σαφής απάντηση στην ερώτησή σου, πάρα μόνο ότι θα δείξει ο χρόνος τι θα γίνει.

Γιάννης: Σε ενδιαφέρει το internet τελικά ή όχι;

Ευθύμης: Ναι το είπα από την αρχή ότι ήταν λάθος η στάση μου απέναντι σε αυτό το νέο μέσο, ήταν λάθος. Δηλαδή τι να σου πω …Βλέπω ότι υπάρχουν μπάντες online και έχουν τα λεγόμενα «likes», και βλέπεις δύο εκατομμύρια «views» ή 100-120 χιλιάδες «likes» και οι NIGHTFALL έχουν έξι. Γιατί ποτέ την περίοδο που ήταν στο peak η φθηνή διαφήμιση, στο Facebook για παράδειγμα, εγώ δεν ασχολήθηκα. Δηλαδή ουσιαστικά ήμουνα για άλλη μία φορά απέναντι, ήμουνα αντιδραστικός, «πετούσα πέτρες». Τώρα έχω έρθει από την πλευρά που προσγειωνόντουσαν οι πέτρες. Ευτυχώς δεν τις πετάει κανένας! Οπότε μπορώ να το ξανα-οριοθετήσω το όλο ζήτημα και να κάνω μία δεύτερη προσπάθεια, εάν μου δοθεί δεύτερη ευκαιρία. Δεν είναι ότι αλλάζει η κατάσταση γύρω μας, είναι ότι εμείς μεγαλώνουμε, χορταίνουμε και πλέον μας φαίνονται όλα όπως φαίνονται σε έναν μπουχτισμένο γέρο που τα έχει ζήσει όλα, και σου λέει «τι να μου πεις κι εσύ τώρα!». Αυτό προσπαθούμε να παλέψουμε μέσα μας. Για μένα ήταν καθαρά άποψη, στάση. Έβλεπες να τρέχουν όλοι λυσσασμένοι στο internet, να βάζουν λεφτά, να κάνουνε promotion, να παίρνουν likes, να ανεβάζουν, να κάνουν, να δείχνουν…και έλεγα «ok, δεν υπάρχει αυτό». Προφανώς ήμουν λάθος! Ξέρεις, δεν είναι κακό να συνειδητοποιείς ότι σε κάποια πράγματα είσαι λάθος. Το θέμα είναι να μην κολλάς εκεί πέρα και να προσπαθείς να πείσεις και τους άλλους ότι είναι το σωστό.

Αντώνης: Λοιπόν, εγώ θέλω να γυρίσουμε πάλι λίγο τον χρόνο πίσω στους NIGHTFALL, στην δεκαετία του ‘90. Οπως ήσασταν η πρώτη νομίζω μπάντα που υπογράψατε με εταιρεία του εξωτερικού, ήσασταν και οι πρώτοι μαζί με τους ROTTING CHRIST που βγήκατε στο εξωτερικό για περιοδεία. Θέλεις να μας πεις τι θυμάσαι από εκείνες τις μέρες;

Ευθύμης: Θυμάμαι ότι ήμουν τυχερός μέσα στην ατυχία μου γιατί ξεκινάει η περιοδεία και είχαμε πρώτο βράδυ συναυλία, δεύτερο βράδυ είχαμε κενό γιατί έπρεπε να ταξιδέψουμε σε μια άλλη χώρα, οπότε τα είχε υπολογίσει ο promoter έτσι που δεν ήθελε να πιέσει τα πράγματα. Και ξεκινάω εγώ την πρώτη συναυλία στο εξωτερικό στην ζωή μου, όπου από την καύλα μου, γκάριξα τόσο πολύ που έκλεισε η φωνή μου! Και ήμουν τυχερός γιατί το επόμενο βράδυ που δεν είχαμε συναυλία, δεν είχα φωνή! Τρομακτικό!! Δεν έβγαινε τίποτα!! Αυτό θυμάμαι. Θυμάμαι το ξένο κοινό, το οποίο ήταν σαφώς πολύ πιο μπροστά απ’ότι ήταν το ελληνικό τότε, λόγω εγγύτητας στην καρδιά των γεγονότων. Ερχόταν για να χαθεί μέσα στην μουσική και τους στίχους! Ήξερε τι ζητούσε από την μπάντα. Δεν ερχόταν εκεί για τον χαβαλέ ή για την φάση. Και ένιωσα έτσι, πως να στο πω, μια αδερφοσύνη με αυτούς τους ανθρώπους γιατί ουσιαστικά κάναμε κάτι κοινό αλλά από τόσο μακριά. Ήταν δηλαδή σα να βρίσκεις χαμένους συγγενείς στον Βόρειο Πόλο!! Πολύ ωραίες καταστάσεις! Και μία διαφορά με το σήμερα είναι ότι τότε και οι promoters και οι ιδιοκτήτες των venues,των μαγαζιών που έπαιζαν οι μπάντες, ήταν πρώτα απ’όλα fans. Δηλαδή τους ενδιέφερε να έρθει η μπάντα, από όπου ερχόταν, να την ακούσουν, να γουστάρουν και αυτοί και μετά να κάτσουνε να πιούνε, να φάνε όλοι μαζί κλπ. Δεν τους ενδιέφερε το ταμείο, όπως τώρα. Δεν ήταν μπίζνα 100%. Και αυτό ήταν κάτι το οποίο σίγουρα έκανε την διαφορά, πιστεύω. Υπήρχε μεράκι!

Αλέξανδρος: Συνεχίζουμε τις ερωτήσεις. Κατ’αρχάς, θα αναφέρω ότι το αγαπημένο μου album από NIGHTFALL είναι το «Athenian Echoes» του 1995. Ας πούμε αυθαίρετα ότι είχες μια επιλογή να πεις το αγαπημένο σου album – ξέρω ότι είναι δύσκολο, είναι σαν τα παιδιά σας – αλλά ποιό πιστεύεις ότι θα σου ταίριαζε πιο πολύ σαν ήχος από την δισκογραφία σας; Εννέα albums αν δεν κάνω λάθος.

  Ευθύμης: Νομίζω, ότι όπως μιλάμε αυτήν την στιγή το «Astron Black And The Thirty Tyrants». Γιατί είναι πιο μεστό, κουβαλούσε επάνω του μια περίοδο σχεδόν έξι ετών απραξίας, οπότε ήρθε και τα’σκασε πολύ ωραία. Και δεν το κατάλαβα όταν έγινε, το κατάλαβα κάποια χρόνια μετά. Έχει πολλά στοιχεία που χαρακτηρίζουν την μπάντα από το πρώτο album μέχρι … βασικά όλη την εποχή της Holy Records.

Γιάννης: Το κάνω σε κάθε καλεσμένο που έχουμε εδώ πέρα, που κουβαλάει μια ιστορία πίσω του. Καλά όλα αυτά, η ιστορία, οι αναμνήσεις κλπ. Στο σήμερα όμως … Ευθύμη, εκφράζεσαι μέσα από τους THE SLAYERKING. Oπότε θα ήθελα να μας βάλεις λίγο στο concept πίσω από την μπάντα. Δηλαδή το τι εκφράζει για σένα αυτή την εποχή και μουσικά πως το βλέπεις το πράγμα.

Ευθύμης: Ναι, ουσιαστικά θα το χαρακτήριζα σαν μεταφυσικό μονοπάτι! Ξεκίνησε χωρίς λόγο και αιτία. Απλά δημιουργήθηκε σ`ένα studio παίζοντας μουσική με φίλους και μας ρούφηξε σαν «μαύρη τρύπα»! Θα το έλεγα old school. Ο ήχος είναι δυναμικός, δεν είναι συμπιεσμένος δηλαδή, είναι οργανικός. Έχει μία προσέγγιση από την δεκαετία του 70, που είναι λίγο εξωτική δεκαετία για τους νεαρούς της εποχής. Αργό, έχει στοιχεία μέσα τα όποια δεν είναι τυπικά, δεν έχουν την μανιέρα του metal και είναι αρκετά σκοτεινά. Τώρα από εκεί και πέρα, εγώ δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω. Όπως είπα και στην αρχή, δεν έχω αυτό το χάρισμα. Ελπίζω κάποιος να βρει που ανήκει και να πάρει τον δρόμο του. Δεν μας βιάζει να κάνουμε πράγματα με αυτήν την μπάντα, ούτε θα κάνουμε εκπτώσεις. Έχουμε κάνει κάποιες συναυλίες οι οποίες ήταν αρκέτα μεγάλες σαν παραγωγές. Καταφέραμε να περάσουμε σε κάποιους ανθρώπους το ύφος που θέλουμε να περάσουμε, αυτό το μυστικιστικό, το σκοτεινό. Από εκεί και πέρα η συνέχεια θα φανεί.

Αλέξανδρος: Τέλεια! Επόμενη ερώτηση. 1997. «Lesbian Show». Ήταν ένας δίσκος που αλλάξατε εντελώς χαρακτήρα, ίσως γίνατε λίγο πιο εμπορικοί; Να το πω έτσι.

Ευθύμης: Δεν ξέρω αν το «εμπορικό» είναι κάτι … είναι μια παρεξηγημένη έννοια. Δηλαδή, μια μπάντα που πουλάει 60.000 albums πώς μπορεί να είναι εμπορική όταν υπάρχει μια άλλη metal μπάντα όπως οι Metallica που πουλάει κάποια εκατομμύρια; Είναι σχετικό αυτό. Ήταν απλά μια φυσιολογκή εξέλιξη της μπάντας, ουσιαστικά κάποιων νεαρών παιδιών, όπως ήμασταν τότε, τα οποία πάλευαν χρόνια όπως και άλλες μπάντες και άλλοι μουσικοί στην Ελλάδα να φτιάξουν ένα σκληρό, βαρύ ήχο. Όπως είπα στην αρχή οι υποδομές, οι στουντιακές υποδομές στην Ελλάδα δεν το επέτρεπαν αυτό, γι`αυτό ερχόμασταν και προτείναμε διάφορες πατέντες, όπως πολλά στρώματα μελωδιών. Όταν λοιπόν είχαμε την ευκαιρία, την αρπάξαμε και βρισκόμενοι στα Tico Tico Studios στην Φινλανδία, όπου αυτοί οι άνθρωποι είχαν την τεχνοτροπία, ήξεραν πως να βγαλουν βαρύ ήχο στις κιθάρες, απλά το κάναμε! Αφήσαμε απ`έξω πολλές μελωδίες, αφήσαμε πράγματα τα οποία είχαμε συνθέσει στην Ελλάδα και υποτίθεται θα τα ηχογραφούσαμε, πολύ απλά γιατί καυλώσαμε με αυτό που ακούγαμε! Είναι τόσο απλό!

Από εκεί και πέρα προκλητικός ήταν και ο τίτλος, ο οποίος ουσιαστικά έπαιζε με τις λέξεις και τις εικόνες. Ήθελα να χτυπήσω τα στερεότυπα που υπήρχαν στην Ελλάδα, τα οποία επηρέαζαν κάθε πτυχή της ζωής μας, ιδίως εκείνα τα χρόνια, παίζοντας με τις λανθάνουσες εικόνες που έχει ο κάθε άνθρωπος. Δηλαδή έλεγα για παράδειγμα ότι «Οκ Lesbian Show» ….. ερχόταν κάποιος και μου έλεγε «Α ok,λεσβίες που γλείφονται και περνάνε καλά …και γαμώ, γουστάρω!!». Και τον ρωτούσα «κοίταξε να δεις, το καταλαβαίνεις ότι για δύο γυναίκες οι οποίες έχουν αυτήν την κατευθυντήρια γραμμή στην ζωή τους σεξουαλικά, εσύ είσαι ένα τίποτα, είσαι λάθος, δεν υπάρχεις!;;». Οπότε το να πιστεύεις ότι θα πρέπει να ερεθίζεσαι βλέποντας τες είναι ουσιαστικά ένα στερεότυπο, μια στάση ζωής η οποία κάνει κακό και σε σένα και σε αυτές και δεν είναι πραγματική. Οπου με το «αυτές» εννοούσα όλες οι μειονότητες με εναλλακτικά γούστα, ξένα προς τους πολλούς. Αυτό το θέμα με τα στερεότυπα ουσιαστικά αποτύπωνε το πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε όλοι όσοι ανήκαμε σε κοινωνικές μειονότητες, όπως ότι είχαμε μακριά μαλλιά,  φορούσαμε ζώνες με σφαίρες, καρφιά κλπ. και μας θεωρούσαν τελειώμενους αλήτες.

Το άλλο κομμάτι ήταν το ποιητικό, το οποίο στην Ελλάδα δεν έπιασε τόσο πολύ ενώ και έξω δυσκολεύτηκαν ακόμα περισσότερο με τις αλληγορίες και τις μεταφορές. Επρεπε να αναφέρω τον Όμηρο για να καταλάβουν τι σημαίνει αλληγορία. Αυτό που έκανα ήταν να προσωποποιήσω τη «Μοίρα» ενός ανθρώπου και τη «Ζωή» του, που είναι γένους θηλυκού και τα δύο, σε γυναίκες, οι οποίες αγαπήθηκαν μεταξύ τους και χαμένες στον έρωτά τους, παράτησαν «εμένα» πίσω. Ουσιαστικά είναι σα να σε έχει απογοητεύσει και να σε έχει απορρίψει η ίδια σου η ζωή και η μοίρα. Αυτή ήταν η ουσία των στίχων. Και είχα, ο χαζούλης, την ψευδαίσθηση ότι ο μέσος μεταλλάς έχει την όρεξη να κάνει αυτήν την έξτρα σκέψη και να μπει μέσα σε αυτό. Ηταν «progressive» θεματολογία. Οπως μπαίνεις μέσα στις δεκάδες lead γραμμές που παίζει ένας προγκρεσιβάς, έτσι έπρεπε να μπεις μέσα και σε αυτές τις λεκτικές έννοιες στιχουργικά. Ήταν ένα στοίχημα στιχουργικά το οποίο δεν είχε την απήχηση που ήθελα, για να είμαστε ειλικρινείς, γιατί ο στίχος στο metal έρχεται δεύτερος και καταϊδρωμένος.

Όπως και να`χει, είναι ένα album το οποίο έγραψε τη δική του ιστορία. Με αυτό σταμάτησε αυτό που γράφοταν συνήθως για Ελληνικά άλμπουμς,  ότι «για ελληνικό, καλό είναι», αφού ήταν μια άψογη παραγωγή που έκανε αίσθηση έξω, και επειδή δεν υπήρχε και συγκεκριμένη ταμπέλα από πίσω, ότι είναι Death Metal, Black Metal, Thrash, Heavy Metal, Power κλπ., πολύς κόσμος το αγκάλιασε ακουστικά. Δηλαδή βλέπαμε στις συναυλίες μας ανάμεικτο κόσμο από κάτω, από Power-μεταλάδες και Deathάδες, μέχρι Black-μεταλάδες και Goths.

Αλέξανδρος: Είναι το πιο εμπορικό σας album, αν δεν κάνω λάθος;

Ευθύμης: Ναι, είναι το πιο εμπορικό album. Eίναι το πιο εμπορικό album και αυτό δημιούργησε κι άλλο πρόβλημα γιατί η εταιρεία πίεσε τότε στο να βγάλουμε την συνέχεια του «Lesbian Show», κάτι σαν «Lesbian Show 2», το οποίο εγώ το θεώρησα ύβρις. Προσεβλήθην, και χωρίς λόγο κιόλας , ξέρεις «περίεργος άνθρωπος»… Σκέφτηκα «έτσι είναι; Οκ!» και βγάλαμε το «Diva Futura» το οποίο ήταν μια μαυρίλα και μισή! Δηλαδή όσοι μπήκαν στην φάση με το «Lesbian Show», ακούγοντας «Diva Futura» είπαν «οκ, τώρα τι έγινε; Tι συνέβη;».

• 

• 

Γιάννης: Στην δικιά μου τελευταία ερώτηση, θέλω να σε ρωτήσω το εξης. Μιας και έχεις ζήσει και δει πολλά και είσαι μιας –Α- ηλικίας, πιστεύεις ότι το Heavy Metal είναι το ίδιο «επικίνδυνο» όσο ήταν τη δεκαετία του `80 και στις αρχές του `90; Ή είναι ένα είδος διασκέδασης πλέον;

  Ευθύμης: Ούτε κατά διάνοια! Όταν βλέπεις πλέον μικρά παιδάκια δυο ετών με μπλούζες Heavy Metal να κάνουν το horns up κανονικά ξέρεις ότι έχει γίνει διασκέδαση. Η «σκληρή» μουσική, η «κακιά» μουσική πλέον κακά τα ψέματα, να είμαστε  ειλικρινείς, έχει πάει σε φάση σκληροπυρηνικό hip-hop το βρώμικο, δηλαδή που φοβάσαι να βρεθείς γιατί ή θα φας μαχαιριά ή θα φας σπασμένο μπουκάλι στο κεφάλι, και οι στίχοι αντανακλούν πραγματικά προβλήματα στη ζωή. Δεν μιλάνε για ιπτάμενους δαίμονες ούτε δράκους και σπαθιά. Η μουσική, η αγαπημένη μας μουσική, έχει περάσει σε ένα άλλο επίπεδο. Το καλό, το θετικό είναι ότι έχει περάσει πλέον στα σαλόνια της τέχνης, είναι τέχνη. Μπορεί να μην έχει τη βρώμα που είχε, έχει όμως την κομψότητα ενός έργου τέχνης. Ασχολείται πολύς κόσμος για να βγει ένα καλό άλμπουμ, δεν είναι δηλαδή απλά μία εκτόνωση. Εχει χάσει όμως αυτό το κοινωνικό έρεισμα. Δυστυχώς. Επίσης παρατηρώ πάρα πολλούς πατεράδες να προσπαθούν να πείσουν τα παιδάκια τους να ακούσουν την αγαπημένη μουσική που άκουγαν αυτοί για χρόνια. Κι αυτό δεν είναι και ότι καλύτερο, γιατί ξέρεις, άμα κι εγώ άκουγα ότι άκουγε ο πατέρας μου, τώρα θα παίζαμε κλαρίνα.

Αλέξανδρος: Κάπου εδώ φτάσαμε στο τέλος της συνέντευξης. Αφου πρώτα τονίσω πως, κάτα την προσωπική μου γνώμη, οι NIGHTFALL συγκαταλέγονται στις τρεις κορυφαίες ελληνικές extreme metal μπάντες μαζί με τους ROTTING CHRIST και τους SEPTIC FLESH, θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον Ευθύμη Καραδήμα των NIGHTFALL και THE SLAYERKING για την αποδοχή της πρόσκλησης που του κάναμε για συνέντευξη στο THE GALLERY.

  Ευθύμης: Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου. Είναι κομπλιμέντο. Εγώ σας ευχαριστώ όλους, για την ανεκτικότητα σας, για την πώρωση και για την πρόσκληση.

Συνέντευξη: Αλέξανδρος Σουλτάτος, Γιάννης Ποιύσιος
Απομαγνητοφώνηση: Αθηνά Κακριδά
Επιμέλεια Εξωφύλλου: Αλέξανδρος Σουλτάτος
Σχεδιασμός και Επιμέλεια Συνέντευξης: Αλέξανδρος Σουλτάτος
Φωτογραφίες: Ευθύμης Καραδήμας και Nightfall
Ημερομηνία: 17 Ιουνίου 2019
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: NIGHTFALL – Επίσημη Σελίδα
Copyright © 2020 by THEGALLERY.GR

Υγ. Την πλήρη συνέντευξη με τον Ευθύμη Καραδήμα μπορείτε να ακούσετε στον παρακάτω σύνδεσμο…