Το παρόν κείμενο έχει διττό χαρακτήρα: πρώτον να μας κρατήσει συντροφιά μέχρι την επικείμενή πιο «καυτή και από την κόλαση» εμφάνιση των τιτάνων του thrash metal Slayer (σ.σ.τον Ιούνιο που πέρασε στην Αθήνα) και δεύτερον, μιας και μιλάμε για ζέστη, είναι μία ευκαιρία να «δροσιστούμε» λίγο από εκείνη την βροχερή νύχτα που απολάυσαμε ζωντανά την No.1 μπάντα του πλανήτη στον σκληρό ήχο!
Για τους METALLICA πλέον έχει γράψει όλος ο κόσμος, ήρθε λοιπόν και η δική μου ώρα να γράψω κι εγώ κάτι. Να επισημάνω εξαρχής ότι ΔΕΝ θα είμαι καθόλου ΑΝΤΚΕΙΜΕΝΙΚΟΣ, είναι δύσκολο, πως μπορώ να είμαι άλλωστε αφού μιλάμε για την πρώτη αγάπη. Όπως κλασσικά, σχεδόν όλες οι καλές μέταλ ιστορίες ξεκινάνε με έναν μεγαλύτερο ξάδερφο που είχε ΤΗΝ κασέτα με τις μέταλ επιλογές, έτσι συνέβη και με την δική μου περίπτωση.
Καταρχάς να αναφέρω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ μα ποτέ το πρώτο σοκ, σχεδόν όταν ήμουν δώδεκα, όταν και άκουσα το “Master of Puppets” από την κασέτα του ξαδέλφου…αξέχαστη ανάμνηση επίσης, όταν πήρα το ΚΤΕΛ μόνος μου πιτσιρικάς στα δεκαεπτά κάνοντας σχεδόν 400 χιλιόμετρα, για να τους δω ζωντανά πρώτη φορά στη Ριζούπολη το 99′ ενόψει Πανελληνίων…αξέχαστη η βροχή στη Μαλακάσα στο “Creeping Death” και τώρα εδώ στο Μιλάνο, ακόμα μία αξέχαστη εμπειρία…ένα συγκρότημα που έχουμε μεγαλώσει μαζί…τόσο οικείο όπως η οικογένεια μας! The Metallica Family! Obey! Είναι ωραίο συναίσθημα να είσαι αφοσιωμένος από μικρός σε ένα συγκρότημα και να μεγαλώνεις μαζί του, τρέχοντας πέρα δώθε για να το δεις!
Αρκετά με τα προκαταρκτικά, πάμε στο κυρίως πιάτο. Ενώ την προηγούμενη μέρα του λαϊβ έκανε χαρά θεού και ευχαριστηθήκαμε βόλτες στην πόλη του Μιλάνου, την επομένη, λες και είναι παράδοση πια η βροχή και οι METALLICA να πηγαίνουν μαζί, ο καιρός ήταν πολύ άσχημος από το πρωί. Πολύ βροχή και κρύο ταυτόχρονα. Ειδικά, στο λάϊβ από ένα σημείο και έπειτα ήταν λες και έβλεπες συναυλία ακούγοντας μουσική κάτω από το ντους! Ας όψεται όμως η γκρίνια για τον ανεπιθύμητο, απρόσκλητο επισκέπτη μας, γιατί μόλις ξεκίνησαν οι METALLICA τα ξεχάσαμε όλα και, χωρίς υπερβολή, από ένα σημείο και μετά ή βροχή φάνταζε απολαυστική!
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Αφού φτάνουμε στο σύμπλεγμα κτιρίων του San Siro με μετρό, τρέχουμε για να πάρουμε τα εισιτήρια μας μέσα στον χαμό του κόσμου. Ευτυχώς, δεν είχε μεγάλη ουρά και ξεμπλέξαμε πολύ γρήγορα, οπότε μας έφυγε ένα σχετικό άγχος. Μπαίνουμε στον χώρο γύρω στις 18:00. Οι BOKASA ως πρώτο support σχήμα είχαν ήδη ξεκινήσει . Μικρή σημασία δώσαμε αφού, καθώς εξερευνούσαμε τον χώρο, είχαμε «κολλήσει» στα καλούδια του official merch αράζοντας με μπύρα στο χέρι. Οφείλω να ομολογήσω ότι ο χώρος της συναυλίας δεν ήταν καθόλου καλός. Βρισκόταν στον ιππόδρομο του San Siro, όπου το δάπεδο πάρα πίσω ήταν πιο χαμηλά, έχοντας πολλές λακκούβες με λάσπη. Επίσης είχε μία μόνο κύρια έξοδο στο τέλος. Θα βόλευε περισσότερο αν γινόταν στο γήπεδο (απωθημένο) Meazza της Μίλαν! Έχοντας πάρει την πρώτη «κρυάδα» από τον χώρο, μαζί με το υπόλοιπο κρύο και βροχή που έκανε εκείνη την ημέρα, εμείς εκεί ακάθεκτοι τις βόλτες μας, καθόσον «έβραζε» η αγωνία μέσα μας ξέροντας τι μας περιμένει! Σε κάποια φάση «πήρα μπρος» και λίγη ώρα πριν βγουν οι GHOST, πήγα μπροστά, δύο-τρεις σειρές πίσω από το διαχωριστικό κάγκελο της αρένας (δεν είχε κερκίδες).
19:05 βγήκαν οι GHOST. Είχα περιέργεια να τους ξαναδώ (είχα να τους δω από την συναυλία στο Fuzz Club). Ικανοποιητικό το σόου τους. Καταλάμβαναν άνετα όλη την σκηνή με τρομερή άνεση, χωρίς αυτή να τους «καταπίνει». Ο φωτισμός ανεπαρκής, χωρίς να είναι με το μέρος τους μιας και έπαιζαν κάτω από το φως της ημέρας ακόμα. Ο ήχος τους επίσης ήταν χαρακτηριστικά χαμηλός. Από την άλλη βέβαια έπαιξαν ένα σετ που περιελάμβανε όλα τα «χιτάκια» τους, καλύπτοντας επαρκώς τις ανάγκες ενός φαν της μπάντας. Επιπλέον, έκαναν διάφορα «μαρκετίστικα» κόλπα επί σκηνής όπως με μια τύπισσα η οποία ως ghoul έπαιζε σόλο με ένα περίεργο sci –fi όργανο synth-κιθάρα ή τον μεταμφιεσμένο Πάπα να παίζει σόλο σαξόφωνο ενθουσιάζοντας το κοινό.
Αφού μας αποχαιρέτησαν οι GHOST γύρω στις 20:00, περιμέναμε υπομονετικά τον κύριο λόγο που βρισκόμασταν εκεί. Η σκηνή ήταν τεράστια και κατά μήκος της να εκτείνεται το logo των METALLICA με τα ακρωνύμια έξω από αυτήν (ενσωματωμένα με τη σκηνή) και τα υπόλοιπα γράμματα να ενώνονται μέσα από τις γιγαντοοθόνες.
20:45 και ξεκινάει το εναρκτήριο κλιπ με την μουσική της «έκστασης του χρυσού» και εμάς να μας διακατέχει ήδη μία άλλη έκσταση, αυτή της αγωνίας ως προς τη θέα των τεράστιων METALLICA! Μία μπάντα, η οποία έχει δουλέψει απίστευτα πάνω στο θέμα «μάρκετινγκ» και δικαίως άλλωστε, αφού την μια πλευρά είναι μόνο αυτοί και από την άλλοι όλοι οι υπόλοιποι! Είναι μία κατηγορία μόνοι τους, αξεπέραστο συγκρότημα, που σίγουρα δεν θα υπάρξει ξανά όμοιό του στην ιστορία του «σκληρού» ήχου. Καθόλη την διάρκεια του σετ τους (παραπάνω από δύο ώρες) έδωσαν το 100% του εαυτού τους. Το σόου ήταν ένα τεράστιο πάρτυ! Από τεχνικής άποψης αλλά και απόδοσης ήταν τέλειο και υπολογισμένο ακόμα και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Ο ήχος ήταν ογκώδης, γεμάτος, πεντακάθαρος και ολοζώντανος. Όλα τα εφέ με τους ήχους, με τα κανόνια, με τα φλογοβόλα και τα πυροτεχνήματα ήταν καταπληκτικά. Οι προβολές μέσα από τις γιγαντο-οθόνες να προκαλούν δέος. Η σκηνή να είναι γεμάτη μικρόφωνα για να μπορεί ο Hetfield να βρίσκεται παντού κ μίας και μιλάμε για τον James, όχι μόνο ήταν ακούραστος, αεικίνητος και σταθερά η ψυχή των METALLICA αλλά, ένιωθες ότι βασιζόταν πάνω του το κυριότερο μέρος του σόου και ότι το διεύθυνε αυτός. Τεράστιος frontman, απλά ο θεός μας! Δεν τον άφηνα (μαζί με μερικές χιλιάδες ακόμα … περίπου 25.000 ήταν εκεί) λεπτό από τα μάτια μου. Φοβερός! (αν και στο τέλος της συναυλίας ο «κοντός» ήταν αυτός που χαιρέτησε και είπε την τελευταία κουβέντα).
Σε αυτό το σετ ζήσαμε έντονες στιγμές και παραλήρημα. Γίναμε μούσκεμά μαζί με το συγκρότημα, χοροπηδήσαμε, ουρλιάξαμε και τραγουδήασμε τους στίχους με την ψυχή μας σε ύμνους όπως: «Ride the Lightning», «One», «Master of Puppets», «For Whom the Bell Tolls», «Creeping Death», «Seek and Destroy» και «Enter Sandman». Ένα άκρως πορωτικό σόου, το οποίο ήταν όλο στην εντέλεια, γεμάτο από εικόνες που σου μένουν και σου «τρέφουν» την ψυχή για μία ολόκληρη ζωή. (σας προειδοποίησα δεν θα είμαι καθόλου αντικειμενικός!).Λίγο πριν τις 23:15, όταν έσβησαν τα πάντα και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο απoλογιζόμενοι το τι βιώσαμε ήδη, οι METALLICA μας αποχαιρετούσαν με όμορφα λόγια μέσα από την καρδιά τους για περίπου πέντε λεπτά. Μάλιστα ο Ulrich ανέφερε ότι είχαν παίξει στο Μιλάνο για πρώτη φορά το 84΄ανόιγοντας για τους VENOM! Από τότε μέχρι τώρα η μπάντα είναι στα καλύτερα της και σίγουρα θα τους ξαναδούμε! METALLICA see ‘ya soon!
Ανταπόκριση: Νίκος Μαθιόπουλος
Επιμέλεια Εξωφύλλου: Χρύσα Αντωνιάδη
Υγ. Μέρος του κειμένου δημοσιεύτηκε στο τεύχος Ιουλίου 2019 του ελληνικού Metal Hammer.
