Από τον Vic

O King Diamond είναι ένας από τους σπουδαιότερους και σημαντικότερους καλλιτέχνες στην ιστορία της metal μουσικής. Είναι ο κύριος υπεύθυνος δύο ιστορικότατων και καταπληκτικών μπαντών, τους Mercyful Fate και τους King Diamond. Στην δεκαετία του ’80 ήταν το ίδιο εικονικός όσο και o Eddie ή η κολοκύθα των Helloween. Με αυτό το βάψιμο και παρουσία, την ασχολία με τον αποκρυφισμό και τον σατανισμό της LaVey σχολής αλλά πάνω από όλα με τα φωνητικά που τον καθιστούν τον απόλυτο Love/Hate τραγουδιστή. Στα 90ς η ποιότητα των κυκλοφοριών του, παρόλο που δεν έπιασε ποτέ τα εξωγήινα επίπεδα των 80ς, πάντα παρέμενε αξιοπρεπέστατη (τουλάχιστον) έως και σπουδαία, παρόλο που μοίραζε την έμπνευσή του ταυτόχρονα σε δύο μπάντες. Σήμερα, η επιρροή του έχει γίνει πλέον αυτονόητη μιας και δεκάδες μουσικοί ορκίζονται στο όνομά του και η περσόνα του έχει λάβει την θέση της στο μέταλ σύμπαν αλλά η μουσική του κληρονομιά δεν είναι τόσο γνωστή όσο της αρμόζει. Βεβαίως πολύς κόσμος έχει ακούσει πολλά κλασικά κομμάτια του (βοήθησαν και οι Metallica με το Mercyful Fate medley στο Garage Inc) αλλά εδώ μιλάμε για έναν καλλιτέχνη με ένα από τα μακρύτερα σερί τελειότητος στην ιστορία του μέταλ (1982-1994, μετράτε).

Στην σημερινή εποχή το φορμάτ του άλμπουμ έχει φάει τεράστια ήττα από το τραγουδοκεντρικό μοντέλο των mp3 και του youtube. Αυτό δεν αδικεί κανέναν καλλιτέχνη περισσότερο όσο τους King Diamond, όπου κάθε κυκλοφορία ήταν και ένα συναρπαστικότατο έργο τρόμου, δοσμένο μέσα από εκπληκτικό metal, παιγμένο από εκπληκτικούς μουσικούς (από τους καλύτερους στην πιάτσα, έβερ) και κυρίως ερμηνευόμενο από τις άπειρες φωνές του King. Φυσικά ο καθένας μπορεί να εκτιμήσει αυτόνομα έπη επών σαν το ομώνυμο κομμάτι του Abigail ή το πασίγνωστο σουξέ Sleepless Nights. Δεν ξέρετε όμως τι χάνετε αν δεν κάτσετε να ακούσετε σωστά έναν δίσκο του με στίχους και αφοσίωση. Εμπειρία.

Ξεκινήστε από εδώ και μην σταματήσετε. Και κάποια στιγμή ίσως τα πούμε και για τους Mercyful Fate.

Check Also: Voodoo, The Puppet Master

ALL-TIME CLASSICS

“Abigail”

(Roadrunner, 1987)

18 is actually 9

To πιο γνωστό του έργο, το πρώτο ολοκληρωμένο concept και χωρίς καμία υπερβολή και κανέναν οπαδισμό, ένας από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία του metal.  Μουσικά πρόκειται για την γέφυρα μεταξύ της straight heavy/power metal εποχής του King και της ακόλουθης, πιο τεχνικής, πιο δουλεμένης αν θέλετε, εποχής. Το υπέροχο εξώφυλλο σε μπάζει στο κλίμα: ατμοσφαιρικός, γεμάτος εικόνες, τρόμος. Η εισαγωγή σε καθηλώνει άμεσα με την κινηματογραφική της  αποτελεσματικότητα και από εκεί και πέρα η μπάντα και ο King γράφουν ιστορία. Η παραγωγή είναι από αυτές που δικαιώνουν τον λάτρη του αναλογικού, αυτές που δεν γίνονται πια έτσι. Και ο King σε δεκάδες κανάλια αφηγείται μια άκρως επιτυχημένη ιστορία, δίνοντας τεράστιους δραματικούς τόνους και ερμηνείες.

Απίστευτες μελωδίες, απίστευτα δουλεμένη παραγωγή στα φωνητικά, ούτε ένα φωνήεν δεν είναι τυχαίο, απλά ακούστε αυτό το outro στο Family Ghost. Η μπάντα για σεμινάριο. Επίσης, πρόκειται για ένα από τα αλάνθαστα δεκάρια της μουσικής. Δεν υπάρχει ούτε δευτερόλεπτο που να πέφτει κάτω ή να μην είναι τέ-λει-ο. Μπορείτε να βρείτε άπειρους μουσικούς να μιλάνε για αυτό το δίσκο με τα καλύτερα και το βίωμά τους σαν ακροατές. Εντεκάρι.

Check: Με booklet/insert και την ησυχία σας

“Them”

(Roadrunner, 1988)

I bet you’re dying for a cup of tea

Ο δεύτερος αγαπημένος δίσκος μουσικής για τον υπογράφοντα. Η ακρόαση αυτού του δίσκου έγινε ιδανικά, όπως ακριβώς πρέπει: Με το βινύλιο, να παρακολουθώ την ιστορία (άψογη) καθώς εξελισσόταν μέσα από τους στίχους, η οποία ζωντάνευε με συγκλονιστικά ψαρωτικό τρόπο μέσα από αυτό το όργιο μουσικής εμπνεύσεως και εκτελεστικής τελειότητας. Στα τύμπανα ο Mikkey Dee οργιάζει, εμπνέοντας τον Mike Portnoy που δηλώνει ότι αποτελούν μια από τις πέντε πιο κορυφαίες δουλειές των 80s και performance ορόσημο για το metal drumming γενικότερα

Ο LaRocque στάζει σολάρες παντού και ο Blakk ακολουθεί πανάξια αναπληρώνοντας το τεράστιο κενό του Denner. Μπορεί να μην έχουμε πολλά να πούμε για τον Hal Patino (bass) αλλά οι υπόλοιποι διεκδικούν πρωτιά στο μέταλ σύμπαν – ναι, είναι ΤΟΣΟ καλοί. Ο King Diamond παίζει μπάλα παντελώς μόνος του.

Δεν υπάρχει άλλη μπάντα ή καλλιτέχνης που να προσεγγίζει έστω την ατμόσφαιρα που βγαίνει εδώ. Και όλα αυτά σε υπέρκαυτο METAL, πιο τεχνικό από το Abigail, εξίσου ΤΕΛΕΙΟ. Δίσκος που (και αυτός) έχει σημαδέψει ζωές και ακροατές. Εντεκάρι.

Check: Το γράμμα του King πριν ακούσετε τον δίσκο (booklet/insert).

RECOMMENDED

“Fatal Portrait”

(Roadrunner, 1986)

Mercyful Fate on a new level

Ένα βήμα πιο πέρα από το “Don’t Break the Oath”. Ο δίσκος που προοριζόταν να είναι ο τρίτος των Mercyful Fate αλλά τελικά έγινε το ντεμπούτο ΤΩΝ King Diamond. Σε απόλυτη αντιστοιχία η διαφορά είναι “Number of the Beast” – “Piece of Mind” και οι προσωπικότητες των ντράμερ που άλλαξαν και στις  δύο μπάντες καθώς και η διαφορά στην παραγωγή εξίσου καταλυτική. Όμως εδώ συστήνεται και ο Andy LaRocque που αντικαθιστά τον Shermann που κυνηγώντας την γκλαμ επιτυχία με τους (σκέτους) Fate πάει άπατος. Η ποιοτική εκτόξευση κιθαριστικά είναι μεγαλειώδης, καθώς μιλάμε για έναν κιθαρίστα βεληνεκούς Criss Oliva ή Adrian Smith και προσωπικά είναι ο απόλυτα αγαπημένος μου μέταλ κιθαρίστας. Μαζί με τον παλαιάς κοπής axeman, τον ουσιαστικότατο Michael Denner σχηματίζουν ένα από τα κορυφαία κιθαριστικά δίδυμα. Μουσικά έχουμε τον δίσκο με το μεγαλύτερο άρωμα King Diamond-ίλας, αυτές τις μοναδικές μελωδίες στην φωνή με τα αριστουργηματικά θέματα και μια αποκοσμίλα που δεν θα την βρείτε πουθενά αλλού. Δεκάρι.

Check: “The Candle”, “Halloween”, “Dressed in White”.

“Conspiracy”

(Roadrunner, 1989)

Amon belongs to “Them”

Προσπαθώντας να καταθέσω ένα μανιφέστο περί σοβαρής βαθμολόγησης (οι αναφορές μου σε δεκάρια και εντεκάρια βασίζονται σε εκείνο το κείμενο), έπραξα την μεγαλύτερη μαλακία σαν γραφιάς στο Χάμερ. Είπα ότι αυτός ο δίσκος είναι 9άρι. Το μόνο που στερείται όμως σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές είναι το στοιχείο της έκπληξης και κανά δυο κομμάτια που είναι στο 8 ας πούμε. Κατά τα άλλα, το εξωπραγματικό σερί τελειότητας συνεχίζεται. Ο Mikkey Dee για τελευταία φορά ισοπεδώνει τα πάντα, ο Andy LaRocque έχει ξεφύγει τελείως και συνθέτει μικρο-αριστουργήματα σε κάθε κομμάτι, το ίδιο κάνει και ο Pete Blakk (άλλο ένα εκ των κορυφαίων διδύμων στην ιστορία, εύκολα) και ο King, ανετότατος συνεχίζει την ιστορία των “Them” και παραδίδει τρίτο concept σερί αριστουργηματικό.  Power, heavy, thrash, tech, prog, όλα μαζί και τίποτα από όλα αυτά. KING DIAMOND. Δεκάρι.

Check: “Sleepless Nights”, “At the Graves”, “A Visit from the Dead”

“The Eye”

(Roadrunner, 1990)

Another glass of wine to heat the blood of mine

Ο καλύτερος metal δίσκος με drum machine (ή electronic drum kit σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή…), μαζί με το “Transcedence”. Αλλιώς να το προγραμματίζει ο Snowy Shaw, πώς να το κάνουμε; Το τελευταίο τιτάνιο έργο της μπάντας (πώς λέμε “Seventh Son…”;), είναι 100% King Diamond και αισθητά διαφορετικός δίσκος από τους προηγούμενους (ηχητικά, συνθετικά). Ιστορικά ο King έφαγε ήττα από την Roadrunner που του έκοψε το budget, δεν ασχολήθηκε με το promotion, δεν έγινε καν περιοδεία… Εποχή που από πρώτο βιολί της εταιρείας και βασικός παράγοντας που μεγάλωσε στην δεκαετία του ’80 η Roadrunner, οι King Diamond βλέπουν τους Annihilator και Sepultura το 1989 να τους ξεπερνούν στις πωλήσεις και έτσι η εταιρεία θεωρεί ότι τα ψωμιά του(ς) είναι τελειωμένα άρα και ασύμφοροι για τα πολλά λεφτά. Έτσι, ο δίσκος αδικήθηκε πραγματικά. Θέλω να πω είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας ο κόσμος να έχει ακούσει πιο πολύ τα The Graveyard ή το Puppet Master αντί έπη σαν το Behind these Walls και το Eye of the Witch. Δίσκος που το χειρότερο κομμάτι (αν πρέπει να βρω ένα με το ζόρι) είναι ένας ύμνος σαν το Father Pickard, ε, είναι Δεκάρι. Τέλος.

Check: “Behind These Walls”, “Eye of the Witch”, “Insanity”.

ALARM ZONE

“Spider’s Lullabye”

(Massacre, 1995)

Where is the power, where is the glory

Τι έγινε; Πάνε τα υπερτύμπανα (βρωμάει drum machine και εδώ αν και δεν έχω επιβεβαίωση). Πάει ο Pete Blakk, πανάξιος axeman και ο αντικαταστάτης Simonsen δεν… θα περάσουν κάποια χρόνια μέχρι να έρθει ο Mike Wead και να υπάρξει πάλι ένα κιθαριστικό δίδυμο αντάξιο της ιστορίας. Ο LaRocque εδώ είναι  ντεφορμέ για πρώτη φορά στην καριέρα του, έχει μάλλον ξοδέψει το ζουμί του στο Individual Thought Patterns των Death (όπου κεντάει). Μέτρια παραγωγή, λίγα κανάλια στον King και συνθέσεις…. Μια χαρά θαυμάσιες αλλά εδώ το υλικό είναι μάλλον κατώτερο και κυρίως πάσχει από το εξίσου κατώτερο ρόστερ και την αίσθηση ότι ακούς το demo ενός σπουδαίου δίσκου. Αυτιά που δεν έχουν εντρυφήσει στην δισκογραφία που έχει προηγηθεί ασφαλώς αναρωτιούνται ποιο είναι το πρόβλημα, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το The Graveyard. Δηλαδή δισκάρα για τα δεδομένα της εποχής και των κοινών θνητών αλλά κατώτερη δουλειά για το τιτάνιο μέγεθος των King Diamond.

Οι Mercyful Fate είναι σε πολύ καλύτερο δρόμο για δύο δίσκους από τους KD (In the Shadows και Time, 1993 και 1994 αντίστοιχα). Αγαπάω προσωπικά. Αλλά μου πήρε πολύ καιρό να το χωνέψω. Στην ίδια μοίρα (στο 7 δηλαδή) κινούνται και τα “The Graveyard”, “House of God”. Καλοί δίσκοι όμως που αξίζουν και με το παραπάνω, ενώ απαραίτητοι είναι τα Voodoo (1998) και Puppet Master (2003), οι δυο καλύτερες δουλειές του μετά τη χρυσή εποχή κατά την ταπεινή μου άποψη.

AVOID

“The Complete Roadrunner Collection 1986-1990”

(Roadrunner, 2013)

ΑΙΣΧΟΣ

Αν ψάχνουμε τον χειρότερο δίσκο King Diamond, τότε μιλάμε για μάχη μεταξύ καλούτσικων δίσκων, χαρακτηρισμός-κόλαφος για ένα μέγεθος σαν του KD αλλά με την επίγνωση ότι οι δίσκοι αυτοί και ψάρωσαν πολύ κόσμο και έχουν να προσφέρουν στον ακροατή. Μιλάω για τα “Abigail II – The Revenge” και “Give Me Your Soul Please”.  Εγώ το ρίχνω Abigail ΙΙ, διότι είναι δίσκος μέτριος για την κλάση του (αξιοπρεπής όμως), η ιστορία συνεχίζεται με πολύ ξενερωτικό twist και τέλος πάντων, ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ. Αλλά αν μιλάμε πρακτικά, αποφύγετε οπωσδήποτε αυτή την αρπαχτή της Roadrunner, όσο δελεαστική και αν είναι η τιμή της. Διότι να πουλάς ΑΥΤΟΥΣ τους δίσκους ΧΩΡΙΣ booklets σημαίνει ότι είσαι ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΒΛΑΚΑΣ. Τέλος.

LIVE ALBUM

“In Concert ’87: Abigail”

(Roadrunner, 1990)

H καλύτερη αρπαχτή ever

Την έκανε ο King από την Roadrunner για τους λόγους που είπαμε. Οπότε και αυτή ξεκίνησε τις αρπαχτές γιατί το όνομα μπορεί να μην πουλούσε όσο οι Sepultura αλλά στο τσαμπέ βγήκε αρκετό μαρούλι, ξεκινώντας από αυτό το λάιβ και καταλήγοντας σε ένα best-of (A Dangerous Meeting, με το υπέροχο Marschall εξώφυλλο). Αρπαχτή λοιπόν: Ένα παντελώς ακατέργαστο live, ένα επίσημο bootleg βασικά, το οποίο χωρίς καμία επεξεργασία, με ένα γρήγορο εξώφυλλο αποτελεί την πρώτη live κυκλοφορία της μπάντας. Η έκδοση του 1997 (στη σειρά με τα “χρυσά” CD) είναι και η ανώτερη μιας και έγινε μια στοιχειώδης επεξεργασία και στο mastering καθάρισε λίγη από την λασπουριά της αρχικής έκδοσης. O King καταδίκασε και με αρκετά σκληρά λόγια την κυκλοφορία.  Οι υπόλοιποι υποκλιθήκαμε. 100% γνήσιο και 100% αποστομωτικό. Τεράστια κλάση, αψεγάδιαστο setlist (αναγκαστικά – είχε κακό κομμάτι σε όλη του την καριέρα μέχρι τότε;) και μπορεί να ακούγονται όλα τα λάθη και τα ζόρια και τα βραχνιάσματα και λοιπές ατέλειες στην φωνή του King εδώ κι εκεί αλλά αναπληρώνει με την πόρωση σαν frontman και βασικά με τη γενική του απόδοση, η οποία είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή. Γνήσια πράγματα και ένα από τα καλύτερα μέταλ live έβερ. Δεκάρι. Οπαδικό όμως.

Πολύ καλό και πλουσιότατο σε υλικό το Deadly Lullabyes του 2004 αλλά το 1987 η μπάντα ήταν όπως είπαμε στην αφρόκρεμα όλου του μέταλ. Eίναι και η μοναδική κυκλοφορία όπου ακούγεται ο Michael Moon στην κιθάρα που αντικατέστησε τον τεράστιο Michael Denner στην περιοδεία.

SPECIAL EDITION

“Abigail – 25^th Anniversary”

(Roadrunner, 2012)

H πιο σπέσιαλ

Δεν υπάρχει περίπτωση να προτείνω κάποια από τα box sets. Είναι όλα για πέταμα και ντροπή των δισκογραφικών. Το Decade of Horror έχει τους 4 δίσκους KD στην Massacre (“Spider’s…” έως “House of God”) σε picture discs. Σκέτα, χωρίς στίχους.  Συγχαρητήρια Massacre, έσκισες κι εσύ. Το αίσχος της Roadrunner το βλέπετε στο Avoid, γιατί είναι το ίδιο έγκλημα σε αριστουργήματα του πολιτισμού. Προσωπικά προτείνω τις «χρυσές εκδόσεις» CD των πρώτων αριστουργημάτων καθώς έχουν bonus tracks (τα καλύτερα στο “Fatal Portrait”: The Lake και No Presents for Christmas, έπη αμφότερα).  Πέρα από αυτές όμως επέλεξα την ειδική έκδοση του “Abigail” για τα 25 χρόνια του. Μαζί με τα bonus των «χρυσών» εκδόσεων, έχει και ένα DVD με τα τρία (καρακάλτ) βίντεο της εποχής (Family Ghost, Welcome Home, Sleepless Nights) καθώς και μια συναυλία από το 1987. Ε, δεν με προσβάλλει σαν οπαδό το πακέτο.

VIDEO

“Songs for the Dead”

(Metal Blade, 2019)

Ο King Diamond επέστρεψε στην ενεργό δράση με δυο εμφανίσεις το 2012 και σιγά-σιγά ανέβασε τον αριθμό των εμφανίσεών του μέχρι το 2015 όπου και περιόδευσε για τα επόμενα δύο χρόνια παίζοντας ένα κολασμένο setlist που περιελάμβανε εκτός από διαλεχτά έπη από όλη την καριέρα του, ολόκληρο το Abigail. Από αυτή την περιοδεία προέκυψε το μοναδικό επίσημο DVD της μπάντας μέχρι σήμερα, το Songs for the Dead. Διπλό DVD, με δύο ολοκληρωμένες συναυλίες με το ίδιο setlist, μία από το Graspop Metal Meeting στο Βέλγιο και μία από την Φιλαδέλφεια στις ΗΠΑ, η οποία είναι και η ανώτερη εκ των δύο και αυτή που βρίσκεται στο CD και το διπλό βινύλιο. Δεν βρίσκω ότι υπήρχε κάποιος σοβαρός λόγος για το ίδιο setlist εις διπλούν, θα προτιμούσα πολύ περισσότερο ένα DVD με τα καλούδια του παρατημένου πλεόν(;) At the Graves αλλά δεν μπορώ να πω ότι με χαλάει κιόλας…

Ο ήχος είναι σπουδαίος, η μπάντα υπεράνω κριτικής και η φωνητική απόδοση εξωπραγματική. Και το εννοώ κυριολεκτικά το εξωπραγματική διότι υποπτεύομαι στουντιακή χείρα βοηθείας σε κάποια από τα φωνητικά από πίσω, εκτός δηλαδή από την στήριξη που παρέχει η γυναίκα του Livia. Αλλά μιας και ομιλούμε διά τον Βασιλέα το παραβλέπουμε γιατί το τελικό αποτέλεσμα είναι πραγματικά απολαυστικό, συμπεριλαμβανομένου του στησίματος όλου του εγχειρήματος πάνω στην σκηνή.

Bonus από το αρχικό κείμενο: Ένα βίντεο που δεν βγήκε ποτέ (ακόμη;)

“At the Graves” (?)

(Έλα ντε, ?)

Σε αναμονή

Για πολλά χρόνια περιμέναμε ένα DVD από την μπάντα (και άλλο ένα από τους MF) αλλά μέχρι αυτή τη στιγμή δεν μας έκατσε [σημ: γράφτηκε το 2013], παρά τις άπειρες υποσχέσεις. Φτάσαμε κοντά κάποτε, η Massacre είχε δώσει ημερομηνία κυκλοφορίας (Μάρτιο 2009), τίτλο (“At the Graves”) και πληροφορίες: Τριπλό(!), με τρεις συναυλίες (1987, 1990, 1997), παρασκήνια…. 10 χρόνια (τουλάχιστον) από τότε που πρωτακούστηκε ότι παίζει, ακόμα περιμένουμε. Πολύ από το υλικό είναι παλιό και ήθελε επεξεργασία. Μετά βρέθηκε καλύτερος τρόπος επεξεργασίας. Εντωμεταξύ προέκυψε πρόβλημα με την μέση και όταν κάπως διορθώθηκε αυτό, είχαμε το χειρουργείο για την καρδιά. Τώρα λογικά που επανέκαμψε, θα πρέπει να δρομολογηθεί εκ νέου η ιστορία αλλά «μετά τον δίσκο».

Σημείωμα για το κείμενο:
Το κείμενο αυτό είχε γραφτεί αρχικά για το Metal Hammer, το 2013. Προοριζόταν για τη στήλη Sign of the Hammer, όπου παρουσιάζονται επιλογές από τη δισκογραφία ενός συγκροτήματος ως οδηγός αγοράς, χωρισμένες στα απαραίτητα αριστουργήματα, τα προτεινόμενα, τα επίφοβα / προς αποφυγήν και ειδικές εκδόσεις. Για διάφορους λόγους, πρωτίστως την ανικανότητά μου να ακολουθώ τα deadlines, η δημοσίευση αναβαλλόταν μέχρι που τελικά έφυγα από το περιοδικό λόγω έλλειψης χρόνου και αυξημένου φόρτου εργασίας και το κείμενο έμεινε στο συρτάρι. Στο Metal Hammer δημοσιεύτηκε ένας ωραιότατος οδηγός από τον εκλεκτό συνάδελφο Πάνο Φαρόπουλο, οπότε και άφησα το κείμενο να σαπίζει ως αχρείαστο. 7 χρόνια μετά, κατόπιν συναντήσεως με τον διευθυντή Αλέξανδρο, υπό την γενική ευφορία της μεταλλοκουβέντας και την ευδαιμονία ενός υπέροχου burger από το Beer o’ Clock, δεν μπορούσα να αρνηθώ την αίτηση οπότε το παραδίδω στο κοινό ελαφρώς ρετουσαρισμένο και επαυξημένο, διατηρώντας όμως την βασική μορφή και λογική του άρθρου.