Μία συναυλία των IRON MAIDEN στην Ελλάδα είναι πάντα το συναυλιακό γεγονός της χρονιάς! Είναι άλλωστε τεράστιο το μέγεθος του brand που κουβαλάνε από πίσω, σε όλα τα επίπεδα. Ειδικά μάλιστα όταν μιλάμε για μία συναυλία κατά βάση best of  (με ολίγη από «Senjutsu») από την περιοδεία «Legacy of the Beast» που διέκοψε απότομα ο κορονοϊός…

Την αρχή έκαναν οι LORD OF THE LOST τους οποίους δυστυχώς δεν πρόλαβα (έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα βέβαια, πάλι καλά που πρόλαβα και τους MAIDEN!). Τους είχω δει ζωντανά πριν μερικά χρόνια στο M’ Era Luna Festival στη Γερμανία και θυμάμαι μου είχαν αρέσει. Δεν είμαι σίγουρος ότι κολλούσαν με το κοινό που είχε πάει να δει τους IRON MAIDEN αλλά επειδή δεν ήμουν παρόν και δεν μπορώ να γνωρίζω τις αντιδράσεις του κόσμου, πάμε παρακάτω…

Γύρω στις 19:30 ανέβηκαν στη σκηνή οι AIRBOURNE, οι Αυστραλοί hard rockers, σαφώς πιο συμβατοί με το ύφος της ημέρας, κάτι που φάνηκε στις αντιδράσεις του πολυπληθούς κοινού (το μεγαλύτερο ποσοστό των θεατών είχε ήδη έρθει ή στριμωχνόταν στα άπειρα σημεία ελέγχου γύρω από το γήπεδο για τα standing εισιτήρια). Με 20 χρόνια στις πλάτες τους πλέον μπορούν να χαρακτηριστούν βετεράνοι του είδους και όταν μάλιστα έχεις στα φωνητικά τον εξαιρετικό Joel O’ Keeffe, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Αφού έπαιξαν περίπου 50 λεπτά (συμπαθάτε με για την ασάφεια αλλά όταν βγήκαν στη σκηνή εγώ ακόμα πάλευα να μπω στο στάδιο –δεύτερη σπόντα για τη διοργάνωση… το πιάσατε το υπονοούμενο), η σκηνή άδειασε και ετοιμάστηκε για το θηρίο, για τον Eddie και για το μεγαλύτερο ίσως metal (και όχι μόνο) εν ενεργεία συγκρότημα.

Άγγλοι  στο ραντεβού τους όπως πάντα (χμ…..ας κάνω ότι δεν θυμάμαι την τελευταία τους φορά στην Μαλακάσα που μας είχαν στήσει τουλάχιστον 1 ώρα…!) και αφού οι UFO μας προϊδέασαν με το «Doctor Doctor», το συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή και ξεκίνησε το πάρτι.  Η συναυλία μπορεί να χωριστεί σε δυο μέρη (όχι με βάση την επιλογή των τραγουδιών, αλλά με βάση την όρεξη και τα νεύρα του Bruce). Όπως αναμενόταν, με το τελευταίο τους άλμπουμ να είναι πολύ φρέσκο, δε θα μπορούσαν να μην παίξουν κάποια από τα τραγούδια του. Επέλεξαν το ομότιτλο «Senjutsu», το «Stratego» και το πιασάρικο «The Writing on the Wall» (κατά γενική ομολογία καλύτερο σε live εκτέλεση παρά στη στουντιακή , μάλιστα συνοδευόμενο με το ανάλογο «πικάρισμα» του Bruce σχετικά με το απωθημένο του ελληνικού κοινού «Alexander the Great»). Δυστυχώς παρέλειψαν το εξαιρετικό «Hell on Earth» (κορυφαίο του δίσκου).

Εννοείται ότι το σκηνικό ήταν ανάλογο και εντυπωσιακό όπως και ο τεράστιος Eddie που αλώνιζε τη σκηνή. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε το best of με τραγούδια ύμνους όπως τα «Revelations» και «Blood Brothers». Ο πρώτος μεγάλος χαμός έγινε με το «Sign of the Cross» το οποίο ο Bruce ερμήνευσε κραδαίνοντας έναν φωτεινό σταυρό. Στη συνέχεια ο ιπτάμενος Ίκαρος ανέβηκε στη σκηνή για το «Flight of the Icarus». Αυτό που έγινε ακολούθως με τα επόμενα δύο τραγούδια είναι η ονείρωξη κάθε μεταλά οπαδού. «Fear of the Dark» (κατ’ εμέ το κορυφαίο metal τραγούδι για να παίζεται live) και «Hallowed Be Thy Name» πραγματικά ταρακούνησαν το Ο.Α.Κ.Α. περισσότερο και από το γκολ του Πάουλο Σόουζα απέναντι στη Γιουβέντους το 2000! Κυριολεκτικά 50.000 θεατές τραγουδούσαν ή καλύτερα φώναζαν τους στίχους των τραγουδιών μαζί με τον κεφάτο (μέχρι εκείνη την ώρα) Bruce, δεκάδες καπνογόνα (κρατήστε το αυτό!) άναψαν και έβαψαν κόκκινο τον ουρανό και γενικά… χαμός!

Η συνέχεια θα ήταν εξίσου επική αν δεν γινόταν το επεισόδιο του Bruce με έναν θεατή που άναψε καπνογόνο και «έπνιξε» τον Bruce, ο οποίος τον στόλισε κανονικότατα («greek cunt» και άλλα τέτοια γαλλικά…), έφυγε από τη σκηνή και τραγούδησε μέρος του «The Number of the Beast» από τα παρασκήνια και εκτός ρυθμού! Η αλήθεια είναι ότι εκείνη τη στιγμή δεν πολυκατάλαβα τι έγινε. Απλά αναρωτήθηκα αν εγώ τραγουδάω εκτός ρυθμού ή ο Bruce και κατέληξα ότι μάλλον εγώ ήμουν εκτός αφού ο άλλος είναι ο επαγγελματίας της υπόθεσης. Το κύριο μέρος της συναυλίας έκλεισε με το «Iron Maiden» και έναν εμφανώς ξενερωμένο Bruce. Πάντως οι θεατές δεν φάνηκε να ξενερώνουν ιδιαίτερα αφού το πρώτο encore με τα θρυλικά «The Trooper», «The Clansman» και «Run to the Hills» έλαβε τον ενθουσιασμό που έπρεπε. Η συναυλία έκλεισε με τον λόγο του Churchill και το επικό «Aces High». O ακόμα ξενερωμένος Bruce απλά χαιρέτισε και έφυγε γρήγορα από τη σκηνή ενώ τα υπόλοιπα μέλη παρέμειναν για αρκετή ώρα πάνω σε αυτή για να αποθεωθούν.

Το τρίτο ημίχρονο έχει πολύ ζουμί. Τα social media κατακλείστηκαν από σχόλια (είτε υπέρ είτε κατά του Dickinson) για το συμβάν αλλά και για τη διοργάνωση γενικότερα. Μουσικός δεν είμαι, σε live έχω βρεθεί μόνο από την πλευρά των θεατών αλλά θα δεχτώ αυτό που έγραψαν πολλοί μουσικοί, ότι ναι μεν η αντίδραση του Dickinson ήταν απαράδεκτη (όχι τόσο τα στιγμιαία μπινελίκια αλλά κυρίως η μετέπειτα απόδοσή του στο υπόλοιπο της συναυλίας), από την άλλη όμως είναι γνωστό ότι δεν γουστάρει τα καπνογόνα, ειδικά μέσα στα μούτρα του. Στη χθεσινή συναυλία φάνηκε να τα αποδέχεται (άλλωστε και οι ίδιοι οι IRON MAIDEN ανέβασαν σχετικές φωτογραφίες στα προφίλ τους) αλλά το ποτήρι ξεχείλισε όταν άναψε ένα από αυτά πολύ κοντά του. Το ότι είμαστε σε metal συναυλία δε σημαίνει ότι πρέπει να ανεχόμαστε τα καφριλίκια που είναι και επικίνδυνα για τους θεατές άλλωστε. Διάβασα σχόλια που ανέφεραν για πολλές λιποθυμίες, ειδικά εκεί που ήταν τα standing A εισιτήρια λόγω της αποπνικτικής κατάστασης (μάλιστα ένα περιστατικό έγινε στις μπροστά σειρές αναγκάζοντας τον Bruce να διακόψει τη συναυλία για να ζητήσει βοήθεια).

Και πάμε στο δεύτερο αγαπημένο θέμα συζήτησης, αυτό της διοργάνωσης. Όσοι είχαν εισιτήρια στις κερκίδες γενικά δεν αντιμετώπισαν προβλήματα. Πολλές είσοδοι και ο κόσμος μοιράστηκε στις θύρες. Η αρένα όμως είχε ζητήματα. Καταρχάς, τα τρία σημεία ελέγχου καθυστερούσαν πολύ την είσοδο στην αρένα και δημιουργούσαν δυο ατελείωτες ουρές (το μεσαίο σημείο ελέγχου δεν είχε θέματα). Και να πεις ότι γινόταν και αποτελεσματικός έλεγχος… αν γούσταρες μέχρι και μπαζούκας θα μπορούσες να βάλεις μέσα (και εγώ δεν πήρα ούτε ένα μπουκαλάκι νερό απ’ έξω γιατί νόμιζα ότι θα απαγορευόταν!!). Ένα άλλο θέμα έχει να κάνει με την οριοθέτηση των δύο κατηγοριών εισιτηρίων. Άλλα έδειχνε το αρχικό σχεδιάγραμμα για το που θα έφταναν τα standing A και που θα ξεκινούσαν τα B και τελικά είδαμε μια αρένα χωρισμένη σχεδόν στη μέση,  το μπροστά μέρος γεμάτο κατά τα ¾  ίσως και λιγότερο και το πίσω μέρος πηγμένο στον κόσμο!  Καταλαβαίνω να θες να αβαντάρεις αυτούς που πλήρωσαν περισσότερα αλλά κάπου να υπάρχει και ένα μέτρο. Επιπλέον, φτωχή ήταν η διοργάνωση όσον αφορά και στις παροχές σε φαγητό (η σύγκριση με το Release είναι αναπόφευκτη). Μπορεί να μη μιλάμε για κάποιο φεστιβάλ αλλά για μεμονωμένη συναυλία η οποία όμως μάζεψε τόσο κόσμο όσο το Release μαζεύει σε 4 μέρες. Τέλος, σχετικά με το αμφιλεγόμενο θέμα του ήχου, σε γενικές γραμμές εγώ από εκεί που καθόμουν άκουγα μια χαρά αν και υπήρχε μια περίεργη ηχώ που αποδίδω στο venue (άλλωστε μιλάμε για στάδιο με σκέπαστρο κιόλας).

Πέρα από όλα αυτά εγώ τουλάχιστον το διασκέδασα. Παρά τα όποια προβλήματα έχει σημασία η διάθεση με την οποία πηγαίνεις και αν θα τα αφήσεις να επηρεάσουν τη διάθεσή σου. Είχαμε τη χαρά να δούμε για ακόμα μία φορά ένα συγκρότημα θρύλο (όπως επίσης τους JUDAS PRIEST, τους MANOWAR ή τους SLIPKNOT μέσα σε ένα κολασμένο δεκαήμερο) και παρότι η συναυλία δεν έφτασε στα επίπεδα του 2018 (για παλιότερες δεν έχω άποψη) καραγουστάραμε!! Up the Irons λέμεεεεε!!!

Ανταπόκριση: Κώστας Μπουντούκος
Φωτογραφίες/Βίντεο: Αλέξανδρος Σουλτάτος
Επιμέλεια Εξωφύλλου: Αλέξανδρος Σουλτάτος
Γραφικά εξωφύλλου: Iron Maiden/High Priority Promotions
Σχεδιασμός και Επιμέλεια Ανταπόκρισης: Αλέξανδρος Σουλτάτος
Ημερομηνία: 12 Ιουλίου 2022
Copyright © 2022 by THEGALLERY.GR

Εκ της διευθύνσεως:

Σύσσωμο το THE GALLERY έδωσε για ακόμη μια φορά το παρόν σε μια τόσο σπουδαία συναυλία! Όταν οι IRON MAIDEN εξάλλου έρχονται στην χώρα σου, ΟΦΕΙΛΕΙΣ να παρεβρεθείς σ’ αυτή την γιορτή του ΜΕΤΑΛ! Παρέες  και φίλοι  απ’όλη την Ελλάδα, συναντηθήκαμε να γιορτάσουμε αυτό το ευτυχές γεγονός, σε μια όχι και τόσο καλά δουλεμένη διοργάνωση, με μεγάλες καθυστερήσεις και ουρές στην είσοδο για την αρένα, λάθος επίσης διαχωρισμό των ζωνών στην αρένα και ανεπαρκή λειτουργία στην τροφοδοσία νερού/ποτών.

Πάμε στο συναυλιακό κομμάτι τώρα…. Έχοντας δει τους MAIDEN πριν περίπου ένα μήνα στο Graspop του Βελγίου, ήξερα πάνω-κάτω τί να περιμένω. Δεν είχα υπολογίσει όμως την πλήρως αντιεπαγγελματική και προσβλητική συμπεριφορά του Bruce Dickinson, με αφορμή ένα καπνογόνο! Και πάνω σε αυτό, θα πω το εξης: όταν συμμετέχεις σε μια ΜΕΤΑΛ συναυλία, είτε ως μουσικός είτε ως θεατής, ΚΑΙ τα καπνογόνα είναι στο πρόγραμμα, ΚΑΙ το σπρώξιμο, ΚΑΙ τα moshpit, τα walls of Death, τα crowdsurfing! ΜΕΤΑΛ είναι η φάση μας, ΟΧΙ όπερα! Ο Dickinson ειναι παλιός στο είδος και αντίστοιχα πράγματα έχουν γίνει πολλές φορές στο παρελθόν, σε πάρα πολλές χώρες του κόσμου. ΕΙΣΑΙ επαγγελματίας και οφείλεις να ξέρεις να διαχειριστείς ένα τέτοιο «περιστατικό», με σεβασμό απέναντι στις χιλιαδες κόσμου που εχει έρθει να σε δει, χωρίς να απαξιείς και να κανείς αγγαρεία έως το τέλος, δυσφημώντας έτσι το «προϊόν» σου και το συγκρότημά σου! Στην προκειμένη περίπτωση, ο Dickinson ΟΦΕΙΛΕ να κάνει μια πρώτη σύσταση στον κόσμο, όταν έβλεπε ότι αρχίσουν να τον ενοχλούν τα καπνογόνα! Με ευγένεια πάντα. Ο κόσμος, δεδομένου και του προβλήματος υγείας που όλοι ξέρουν οτι πέρασε, θα το σεβόταν. ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ! Αντ’ αυτού, ο Bruce  προτίμησε στα καλά του καθουμένου να αρχίσει να βρίζει, με εθνοτικά κριτήρια έναν άνθρωπο που δεν ήξερε καν τί εθνικότητας είναι! ΕΚΕΙ λοιπόν, χάνει το όποιο δίκιο του ο καλός μας Bruce. Και είναι η δεύτερη φορά που βρίζει επί σκηνής στην Ελλάδα! Πραγματικά κρίμα για μουσικούς που υπεραγαπάμε και για ένα συγκρότημα με το οποίο έχουμε μεγαλώσει στις καρδιές μας! Η πικρία και η απογοήτευση είναι αυτά που επικράτησαν στο τέλος της νύχτας, τουλάχιστον στην παρέα που βρεθήκαμε εκεί…..παρόλα αυτά, δεν ακυρώνουμε και δεν ξεχνάμε τις στιγμές ηδονής, τόσο δισκογραφικά όσο και συναυλιακά, που μας έχει προσφέρει απλόχερα η μεγαλύτερη μέταλ μπάντα του πλανήτη! UP THE IRONS!!

Α.Σ.