Από νωρίς λοιπόν στον χώρο, για να θαυμάσουμε, το όχημα των καλλιτεχνικών ανησυχιών του Eυθύμη, τους THE SLAYERKING. Προσωπικά, ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος μιας και θα τους έβλεπα για πρώτη φορά και ομολογώ οτι εντυπωσιάστηκα από το αποτέλεσμα, τόσο μουσικά όσο και από την σκηνική παρουσία. Οι THE SLAYERKING τα έχουν όλα οργανωμένα και μελετημένα, μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Οπωσδήποτε μία σκηνική παρουσία που ξεχωρίζει και εκλείπει από τα ελληνικά δρώμενα τα τελευταία χρόνια.
Από τα σικάτα κουστούμια τους και τα ευφάνταστα καπέλα τους, μέχρι το πανό με το σταυρό και την γυναικεία ομάδα σύγχρονου μπαλέτου, που συμπλήρωνε με τις καλύτερες εικόνες τις νότες της μουσικής τους. Επιπλέον, το στιβαρό μπάσο του Εύθυμη «έσπερνε» και γέμιζε με τον ήχο του όλο το Fuzz, που ταυτόχρονα, γέμιζε επίσης από κόσμο, ολοένα και σταδιακά.
Οι THE SLAYERKING στα 45 λεπτά που είχαν στη διάθεσή τους μας παρουσίασαν την πάρα πολύ αξιόλογη νέα δουλειά τους “Tetragrammaton” καθώς και δύο πολύ καλές στιγμές από τον προηγούμενο δίσκο τους “Sanatana Dharma”, τα “Sargon of Akkad” και το τελευταίο του σετ τους, “Southern Gate of the Sun”. Το σκηνικό και η ατμόσφαιρα, εντελώς avant garde, που θα ζήλευαν πολλές καταξιωμένες μπάντες του εξωτερικού. Τα κομμάτια έχουν πολύ πιο heavy και σκοτεινή μυσταγωγική υπόσταση live και η μουσική τους σε παραπέμπει σίγουρα εκτός, από Black Sabbath και στον doom ήχο γενικότερα, αλλά και σε Celtic Frost, Triptykon σε συνδυασμό με παλιές καλές mid tempo Nightfall εποχές.
Το ύφος του συγκροτήματος και το όλο σκηνικό του, ταιριάζει απόλυτα σε μεγάλα φεστιβάλ του extreme ήχου, τύπου Brutal Assault και ανυπομονώ να δω την headline εμφάνιση του.
Ήρθε η ώρα για τους CANDLEMASS τώρα! Με τους «σερί» ύμνους, που μας εξαπέλυσαν, απέδειξαν περίτρανα, ποιος είναι το αφεντικό και ο ιδρυτής του Doom Metal. Μπορεί τεχνικά σε σημεία να υστερούσαν, όπως ότι ο ήχος ήταν χαμηλά στα πρώτα δύο κομμάτια του σετ, ή ότι ο θρυλικός Johan Längqvist φωνητικά μπορεί να μην ήταν και στην καλύτερη μέρα του, σημασία έχει ότι ειδικά από το “Bewitched” και έπειτα, τα σοκ διαδέχονταν το ένα το άλλο!
Πραγματικά από το “Under The Oak” και το “A Sorcerer’s Pledge” και ύστερα, ένιωθες ότι η πύλη της νοσταλγίας έκλεινε ερμητικά κλειστά πίσω σου και εσύ, όντας ανήμπορος να κάνεις το οτιδήποτε, βυθιζόσουν ακόμα περισσότερο σε αυτό το ταξίδι του παρελθόντος. Η συναισθηματική φόρτιση ήταν τόσο μεγάλη, το να βλέπεις αυτές τις μορφές να παίζουν για σένα αυτούς τους τεράστιους ύμνους, που αψηφούσες οποιαδήποτε τεχνικά αδύναμα σημεία και απλά απολάμβανες αυτό το ταξίδι! Το κοινό ήταν συμμέτοχος και συνταξιδιώτης μαζί με την μπάντα, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του σετ, με αποκορύφωση τα τέσσερα τελευταία του.
Αναφερόμενος πάλι σε αυτό, δεν είναι ντροπή να πούμε οτι «σήκωνε» αλλά δυο κομμάτια άνετα! Η “rock attitude” μπάντα και ειδικά ο Leif Edling με το «ψαρωτικό» καπέλο και μούσι του και το Manilla Road t shirt του, ευγενέστατος (αφού μας απολογήθηκε για το merch-που δεν είχαν) ήταν σε αρκετά καλή φόρμα για να ανταπεξέλθουν σε κάτι τέτοιο.
Εν κατακλείδι, το live παρόλο που ήταν Doom Metal, ήταν ένα πραγματικό μέταλ πάρτι! Ή διάθεση αμφότερα, μπάντας κ κόσμου ήταν στα ύψη! Πέρασα πολύ καλύτερα από την άλλη φορά που είχε ξανάρθει ο Längqvist. Εξάλλου, πάλι έπαιξαν σχεδόν όλο το “Epicus…”, οπότε και κάποιος να τους είχε χάσει την προηγούμενη φορά, θα έμενε απόλυτα ικανοποιημένος τώρα, αφού θα άκουγε σχεδόν όλο αυτό τον μεγαλειώδη δίσκο.
Ανταπόκριση: Νίκος Μαθιόπουλος
Επιμέλεια Εξωφύλλου: Αλέξανδρος Σουλτάτος
