Πρόλογος: Αλέξανδρος Σουλτάτος

Σε πρόσφατη ανάρτηση που έγινε στην ομάδα του THE GALLERY στο Facebook σχετικά με το EP «Artificial Peace» των EPIDEMIC (κυκλοφορία του 1991), ζητήθηκε από τον Ευθύμη Καραδήμα ένα σχόλιο για όσα βίωσε εκείνα τα δυο χρόνια που αποτέλεσε μέλος αυτής της (τότε) ελπιδοφόρας μπάντας. O Ευθύμης ανταποκρίθηκε σχεδόν αμέσως, αποτυπώνοντας την δικιά του άποψη και οπτική από όσα έζησε εκείνο το διάστημα. Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι με το πέρας των χρόνων, οι αστικοί μύθοι (για οτιδήποτε) τείνουν να διογκώνονται και να αυξάνονται με λογαριθμική πρόοδο, θεώρησα ως υποχρέωση μου να ζητήσω την άδεια από τον Ευθύμη ώστε να δημοσιεύσω τα λόγια του στο ηλεκτρονικό μας περιοδικό. Λόγια τα οποία μας δώσαν μια εικόνα του τι γίνεται πολλές φορές έξω από την «μαρκίζα»….
Υγ. Ευχαριστώ πολύ τον Ευθύμη Καραδήμα για τις φωτογραφίες που μας παραχώρησε από το προσωπικό του αρχείο, οι οποίες δημοσιεύονται για πρώτη φορά στο διαδίκτυο!

Κείμενο: Ευθύμης Καραδήμας

Είναι μια λυπηρή ιστορία με πολλά διδάγματα. Οι EPIDEMIC στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 ήταν ίσως το πιο ελπιδοφόρο σχήμα που μπορούσε να αναδείξει η Ελληνική σκηνή. Δε μιλώ μόνο μουσικά. Μιλώ για το σύνολο. Το πακέτο που λένε. Εγώ εκεί ανδρώθηκα και έμαθα τι σημαίνει πρόβα, προετοιμασία, και ομαδικό πνεύμα. Οταν μπήκα στη μπάντα ήταν ήδη όλοι εκεί. Ημουν ο καινούργιος και έπρεπε να προσαρμοστώ και να ανταποκριθώ τάχιστα. Δυστυχώς ο Στρατής, ο αρχηγός της μπάντας, είχε αρκετούς εχθρούς. Κυρίως λόγω της αλλαγής του τραγουδιστή. Ο προηγούμενος με το ψευδώνυμο SOD ήταν καλό παιδί, τουλάχιστον αυτό αντιλήφθηκα κάποια στιγμή που γνωριστήκαμε τυχαία σε ένα club και τα είπαμε, αλλά καμία σχέση με τον Δημήτρη Μόρφη.

Αυτό που κατάλαβα από την πρώτη στιγμή που μπήκα στη μπάντα ήταν ότι είχε βγει μια βρώμα ότι ο Στρατής έδιωξε τον τραγουδιστή επειδή δεν είχε τόσο μακριά μαλλιά. Από μόνο του αυτό δε θα ήταν πρόβλημα. Βρέθηκαν όμως άνθρωποι οι οποίοι βγάλανε τη χολή τους και το κάνανε σημαία. Κάποιοι από αυτούς και φίλοι μου. Μαζί μου δεν είχαν πρόβλημα αφού εγώ δεν ήμουν στη μπάντα όταν συνέβησαν όλα αυτά. Καταλαβαίνετε πιστεύω ότι στην Ελλάδα εκείνης της εποχής όπου οι 99 στους 100 μεταλλάδες δε μπορούσαν να αφήσουν μακρύ μαλλί επειδή οι γονείς τους τους το απαγόρευαν, πόσο εύκολο ήταν να ταχθούν απέναντι σε μια μπάντα με τέτοια ηθική. Internet δεν υπήρχε, ούτε αντίλογος. Είπε ο τάδε ότι «είσαι αυτό»; Ε, είσαι αυτό! Τέλος!

Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του EP διαφωνήσαμε εγώ και ο Στρατής, και ο τελευταίος αποχώρησε. Είχε προφανώς και τα δικά του, γιατί έκοψε κάθε επαφή με το metal έκτοτε. Εγώ τη μπάντα την πίστευα και μετά τις ηχογραφήσεις άρχισα να γράφω νέα κομμάτια. Διαφορετικά. Όχι στα patterns των KREATOR και των SEPULTURA που οι υπόλοιποι λατρεύανε. Εκανα λοιπόν κάποια στιγμή μια κουβέντα με τον Αλεξ, (τον κιθαρίστα), να τον βάλω στο κλίμα, να του εξηγήσω ότι αν θέλουμε να προχωρήσουμε σοβαρά σαν μπάντα, πρέπει να δουλέψουμε στον ήχο και στα κομμάτια μας πολύ για να δώσουμε προσωπικό στυλ και όχι να ακουγόμαστε σαν κλώνος άλλων. Κοινό πρόβλημα τότε στην Ελληνική σκηνή. Αυτός συμφώνησε, και είπαμε να μιλήσουμε και στους άλλους δύο…

Την επόμενη δέχομαι λοιπόν ένα τηλεφώνημα από τον Slaughter, τον drummer, ο οποίος σε αυστηρό τόνο μου είπε ότι «είμαι εκτός μπάντας» γιατί αυτά που είπα στον Αλεξ δεν ήταν σωστά. Τον ρώτησα τι εννοεί, και αν όντως έχει μιλήσει στον Αλεξ και τι τους μετέφερε. Ακρη δε βγήκε, και διώχθηκα κακήν κακώς. Ο κόσμος γύρω μου γκρεμίστηκε. Ημουν ένα ψυχολογικό ράκος. Ακόμη και οι γονείς μου το καταλάβανε και βρήκανε ευκαιρία να προσπαθήσουν να με κάνουν να αλλάξω ρότα ζωής. Μου λέγανε θυμάμαι, «αφού τελείωσες με αυτούς που ήταν τόσο καλή μπάντα, μήπως «να τα παρατήσεις, να κουρευτείς και να αλλάξεις;». Του στυλ, «ήταν η ευκαιρία της ζωής σου, πάει, έφυγε, ξέχνα το!». Καταλαβαίνεις για τι ήττα ολκής μιλάμε στα 19 μου;

Η συνέχεια είναι γνωστή, έκανα τους NIGHTFALL και προχώρησα. Ο Slaughter μετά από χρόνια, την εποχή του «Lesbian Show», με πέτυχε στο Next και με συνεχάρη για το άλμπουμ, προς τιμήν του. Τον Αλεξ δεν τον ξαναείδα και ο Μόρφης απ’ ότι έμαθα έριξε μαύρη πέτρα πίσω του, έκανε οικογένεια και έγινε φανατικός Χριστιανός. Οσο δε αφορά τους EPIDERMIC, και το χλευασμό στο τεράστιο λάθος που κάνανε στο Λονδίνο, θεωρώ ότι ήταν υπερβολικό. Ο Ηλίας, που τους έφτιαξε ήταν ένα ταλαντούχος μπασίστας που αντί να κάτσει να δουλέψει πάνω στην μουσική, έφαγε το χρόνο του να «δουλεύει» τους EPIDEMIC. Τον συνάντησα πριν δύο χρόνια και ήταν εξοργισμένος για αυτό ακριβώς. Το μετάνιωσε πικρά και ρίχνει την ευθύνη στον έταιρο από τους δύο της παρέας που και καλά τον παρέσυρε. Αλλα ο χρόνος πίσω δε γυρνά. Θα μπορούσε να ζήσει αυτά που ζήσαμε και ζούμε όλοι στη σκηνή, τις περιοδείες, τις ηχογραφήσεις, την αγάπη του κόσμου, τα ταξίδια, τα στούντιο, τα φεστιβάλ, όλα. Προτίμησε όμως να αφιερώσει όλη του την ενέργεια για να τιμωρήσει με εξευτελιστικό τρόπο ένα λάθος μιας μπάντας που έφαγε περισσότερη λάσπη απ’ότι άντεχε.

Δυστυχώς η κακία αν δεν εκτονωθεί γρήγορα και σωστά γιγαντώνεται, παίρνει σάρκα και οστά και γίνεται τέρας που τρώει και αυτόν που τη γέννησε. Δε χρειάζεται να είμαστε οι τιμωροί των άλλων. Ας είμαστε απλά καλύτεροι άνθρωποι. Αυτό για εμένα είναι το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας….

Κείμενο: Ευθύμης Καραδήμας
Φωτογραφίες: Προσωπικό Αρχείο Ευθύμη Καραδήμα
Copyright © 2020 by THEGALLERY.GR