Χρονολογία: 2020
Συνολικός Χρόνος: 59:59
Εταιρεία: Eisenwald
Τους UADA τους θυμάμαι να μας συστήνονται το 2016 με το «Devoid Of Light» με το ωραίο εξώφυλλο και τη νέα πρόταση που έφερναν στο U.S.B.M για να έρθει το 2018, να προχωρήσουν παραπέρα τον ήχο τους και να μας παρουσιάσουν το «Cult Of A Dying Sun». Πιστοί στο -ανα διετία- ραντεβού τους, οι ορμώμενοι από το Πόρτλαντ του Όρεγκον (το δίδυμο των Clyde Drexler και Terry Porter των Trailblazers έχει αποθηκευτεί στη μνήμη μου), τη Μέκκα του indie-rock ήχου και συμπατριώτες των αξιοθαύμαστων AGALLOCH, παρουσίασαν φέτος την τρίτη τους δουλειά «Djinn» η οποία τους βάζει πλέον σε ένα μονοπάτι σταθερότητας κι εγγυημένης ακουστικής απόλαυσης.
Σε αυτό το δίσκο επιλέγουν να κάνουν τη μουσική τους λίγο πιο «εύπεπτη», τουλάχιστον στην αρχή, εισάγοντας νέα στοιχεία στον Black metal ήχο τους, όπως post punk πινελιές στα πρότυπα των GRAVE PLEASURES (σ.σ. πάλι οι ORANSII PAZUZU χωμένοι μέσα, ετσι….;;) κ όχι τόσο των προκατόχων BEASTMILK με καθαρά Heavy Metal υπόβαθρο. Στο ομώνυμο εναρκτήριο «Djinn» έρχεσαι αντιμέτωπος με κάτι που δεν περίμενες καθόλου, με maiden-ικές κιθαριστικές μελωδίες και ένα χαρακτηριστικό καλπασμό στα drums, πλήρως συντεταγμένο και μεθοδικό στα πρότυπα των SAOR, με αυτό το χαρακτηριστικό τόνο γρήγορου τσαπίσματος-φτυαρίσματος σε γρήγορο τέμπο. Είναι φανερό ότι οι UADA χωρίς να κάνουν έκπτωση στην ποιότητα και δίχως να αποκλίνουν από το Black metal πυρήνα, αποφάσισαν συνειδητά (εικάζω), να κάνουν λίγο πιο «εύπεπτο» τον ήχο τους και να προσελκύσουν ακροατήριο το οποίο δεν ακούει συχνά αυτό το ύφος ακραίας μουσικής.
Στο «Great Mirage» το τραγούδι στήνεται αργά και μεθοδικά, με έντονο το επικό στοιχείο και τις μελωδίες ακριβώς κάτω από τα black riffs και μια ζοφερή ατμόσφαιρα με το απρόσμενο κιθαριστικό σόλο προς το τέλος να δίνει την τελική ανάταση, ενώ το ακόλουθο «No Place Here» ξεκινάει με το χαρακτηριστικό blastbeat που σε κολλάει στον τοίχο και εξελίσσεται σε doom μονοπάτια, για να ξαναγυρίσει σε blastbeat και να τελειώσει με κάποια φιλτραρισμένα-καθαρά φωνητικά τα οποία, με τις συνεχείς ακροάσεις, αντιλαμβάνεσαι το λόγο που τοποθετήθηκαν στο τραγούδι…
Τα υμνικά καθαρά φωνητικά κάνουν την εμφάνισή τους στο «I The Absence Of Matter» για να δώσουν τη θέση τους στις οργισμένες, σπαρακτικές κραυγές, με τις κιθάρες στο παρασκήνιο να υφαίνουν μελωδικότατα riffs και το ρυθμό να είναι δύο ταχυτήτων, ενώ στο τελείωμα έχουμε άλλη μια δόση «ψυχικής ανάτασης». Στο «Forestless» ακούμε ξεσπάσματα συνεχή και λυσσαλέα, μετά την υπνωτιστική εισαγωγή και μια κυρίαρχη εικόνα των IRON MAIDEN να στέκεται ψηλά και να χαμογελάει αυτάρεσκα. Και φυσικά η Σκανδιναβική μελωδική σκηνή δεν θα μπορούσε να λείπει από όλο αυτό το πανηγύρι –ας μου επιτραπεί η έκφραση- με το «Βetween The Worlds» να κλείνει ιδανικά αυτόν το δίσκο.
Με διάρκεια ακριβώς μιας ώρας, το «Djinn» δεν είναι καθόλου μα καθόλου κουραστικό. Σε καλεί να το εξερευνήσεις, να το ακούσεις πολλές φορές, να «κολλήσει» στο στερεοφωνικό σου, να σε πωρώσει, να σε κάνει να περάσεις ώρες μαζί του… Το Black Metal των UADA δεν απευθύνεται σε ορθόδοξους οπαδούς του ήχου, ούτε και σε Νορβηγόφρονες Mayhem-ικούς old-schoolers! Οπτικά μπορεί κάποιος να τους παρομοιάσει με τους MGLA, λόγω του νέου trend της κουκούλας, αλλά ηχητικά απέχουν παρασάγγας από τους Πολωνούς. Έχω πραγματικά κουραστεί ψυχολογικά να συμμετέχω σε συζητήσεις που σε βγάζουν σε αδιέξοδο σχετικά με το «τι θεωρείται Black Metal και τι όχι». Ποσώς με ενδιαφέρει πλέον. Γεγονός είναι ότι οι UADA όπως και η έτερη έκπληξη της χρονιάς (οι HAVUKRUUNU) προχωρούν στην ανανέωση του Black Metal, διατηρώντας τον ήχο ζωντανό κι εξελισσόμενο, όπως ακριβώς ένας έμβιος οργανισμός. Έχω μια υπόνοια, ότι το «Djinn» στο μέλλον θα αντιμετωπίζεται σαν ένα σημείο αναφοράς στην ιστορία του Black Metal και ίσως θα ανήκει στις κλασσικές κυκλοφορίες, τουλάχιστον μέχρι να βγεί -εχόντων καλώς των πραγμάτων το 2022- ο διάδοχος δίσκος.
Βαθμολογία: 8/10
Συντάκτης: Δήμος Καραδήμος
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: UADA – Σελίδα Facebook
