Ένα από τα πλέον βασικά ζητήματα που ενδεχομένως λίγοι δίνουν την απαιτούμενη σημασία είναι το ακόλουθο. Τι κατεύθυνση θα ακολουθήσουμε σαν μπάντα; Πόσο κοντά στα μουσικά μας είδωλα να κινηθούμε; Πόσο μας παίρνει να πρωτοτυπήσουμε; Αξίζει άραγε να πρωτοτυπήσουμε; Μήπως απλά να αντιγράψουμε αυτό που μας αρέσει να ακούμε;
Είναι ένα σύνολο ερωτημάτων -και ίσως ακόμα περισσότερων από τα προαναφερόμενα- που ενδεχομένως να απαντάται προσωπικά στον καθένα, όταν κάποιες βαθύτερες προσωπικές αναζητήσεις, του δίνουν συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Στο σύνολο κάποιων ανθρώπων όμως, με τον καθένα να έχει την όποια δική του μουσική παιδεία, πώς μπορεί αυτό να γίνει διαχειρίσιμο;
Φιλαράκι μου αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να περάσει στα ψιλά γράμματα. Εκεί είναι και η αρχή του παιχνιδιού μετά από την ολοκλήρωση της ομάδας, τον πρώτο ενθουσιασμό, τις μπύρες και την παρέα που λίγο-πολύ θα επακολουθήσει του στησίματος της «οικογένειας». Μαζεύονται κάποιοι άνθρωποι και θέλουν να δημιουργήσουν κάτι. Πρόσεξέ με… Να δημιουργήσουν! Όχι απλώς να αναπαράγουν! Σαφέστατα και η αναπαραγωγή δεν έχει τίποτα το μεμπτό, άλλωστε ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφραστεί με τον τρόπο που του αρέσει καλύτερα… Αλλά η αναπαραγωγή στατιστικά δε θα σε πάει μακρυά…
Θα σου πω μια πολύ απλή κουβέντα που είπε κάποτε ένας άνθρωπος του χώρου. Λέγεται Chris Barnes και η μπάντα του Six Feet Under… «You always need hard work! There are no shortcuts and if you want to sound like someone else you have already failed…» Σαφώς, έχεις όπως όλοι μας, επηρεαστεί ΚΑΙ από τη μουσική που ακούς. Το παίξιμό σου, οι προτιμήσεις σου, βασίζονται κατά ένα μεγάλο ποσοστό σε ο,τι ακούς και γουστάρεις. Δεν είναι παράλογο αυτό, ίσα-ίσα. Με κάποιο τρόπο όμως θα πρέπει να φέρεις το προσωπικό σου στοιχείο στην επιφάνεια. Είναι κάτι τέτοιο εύκολο; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ! Είναι όμως η βάση για να ξεκινήσεις να δουλεύεις στο δικό σου υλικό και αν μή τι άλλο κάποια στιγμή έστω και ένας να γυρίσει και να πει ακούγοντας τη μουσική σου «αυτοί είναι σίγουρα οι ΤΑΔΕ». Για να γίνει εφικτό βέβαια χρειάζεται συλλογική προσπάθεια. Χρειάζεται πολλή μελέτη από όλη την ομάδα, πολλή προσοχή και εννοείται η αποδοχή ότι ενδεχομένως να χρειαστεί να αναθεωρηθούν ιδέες που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι δεδομένες. Μιλάμε δηλαδή για δύο πολύ βασικά πράγματα. Μουσική Εξειδίκευση. Μουσική Ταυτότητα.
Τώρα προκύπτει το ερώτημα «Γιατί να το κάνω αυτό; Γιατί να μπω σε μια διαδικασία που στην τελική δε με απασχολεί; Εγώ μουσική θέλω να παίξω!» Θα σου απαντήσω σαν ΑΠΛΟΣ ακροατής: «Γιατί να μπω στη διαδικασία να σε ακούσω όταν μου θυμίζεις κάτι άλλο και να μην ακούσω κατευθείαν αυτό το άλλο»; Αφού δεν έχεις να μου δώσεις κάτι παραπάνω. Γιατί να ασχοληθώ μαζί σου; Αυτό το τελευταίο…Το έχω ακούσει να λέγεται δημοσίως!
Δημιουργία βέβαια δεν είναι μόνο η μουσική, είναι και ο στίχος. Κι εκεί ισχύουν τα ίδια πράγματα… Εύκολα «κοπιάρεις» κάποιον, αλλά αργά η γρήγορα αυτό θα σε βαλτώσει και κυρίως θα σε εκθέσει. «Καμία προσωπικότητα!» Αυτό θα ακούγεται για ο,τι βγάζεις προς τα έξω.
Και τί γίνεται όμως με την πρακτική του πράγματος; Τι γίνεται με την άποψη του «έχουν παιχτεί όλα, έχουν γραφτεί όλα… η κιθάρα έχει 24 τάστα….οι νότες ειναι 7….» και διάφορα τέτοια ωραία; Θα σου πω το εξής. Εγώ τουλάχιστον αυτό το ακούω εδώ και 30 χρόνια, από τότε που πρώτο έπιασα μπάσο στα χέρια μου. Και πριν από εμένα και πριν από όλους μας, το ίδιο ακουγόταν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, σε όλες τις κουλτούρες. Δεν είδα όμως η δημιουργία να σταματάει! Από τότε που ακούστηκε η πρώτη μουσική νότα στην ιστορία της Ανθρωπότητας μέχρι τις μέρες μας, η δυνατότητα να φτιάξει κάποιος κάτι καινούριο δεν έλειψε, φτάνει βέβαια να ήθελε να το κάνει. Υπάρχουν άπειρες δυνατότητες εκεί έξω, μόνο θα θελήσει κάποιος να εξερευνήσει τα μονοπάτια, να αφιερώσει χρόνο, να μην τη δει «έλα μωρέ τώρα, πάμε, τι ψάχνεις να βρεις…». Κράτα και κάτι σπουδαίο! Το ότι στις μέρες μας υπάρχει η πολυτέλεια του να μπορείς να έχεις στα χέρια σου πολύ περισσότερη χρήσιμη πληροφορία από ό,τι λίγα χρόνια πριν και να την αξιοποιήσεις κατάλληλα, συνεπώς μη σε τρομάζει! ΝΑΙ είναι δύσκολο. Αξίζει όμως να «συστηθείς». Αξίζει πολύ περισσότερο από το να προσπαθήσεις να ακουστείς σαν τη μπάντα που γουστάρεις να ακούς στο σπίτι, στο μαγαζί που θα πας για μπύρες…στο αυτοκίνητο με την κοπελιά δίπλα….
Βάλε τα δυνατά σου μαζί με την ομάδα και δώσε στίγμα! Δικό σου!
Μέχρι την επόμενη φορά που θα μιλήσουμε για το Α και το Ω στη ζωή μιας μπάντας, την Πρόβα, ψάξτο λίγο το θέμα. Βάλε τη φαντασία να οργιάσει και δοκίμασε έστω και με μικρή επιτυχία -είπαμε, η πείρα δεν έρχεται εκ γενετής- να φτιάξεις το πιο «Άντε Γειά» μουσικό σου θέμα.
Καλά παιξίματα!
Σάββας
Πολύ ωραίο άρθρο με νόημα! Να είσαι καλά Σάββα για τις συμβουλές σου!
Έχουμε πολλά να πουμε ακόμα Θοδωρή. Είπαμε. Από αυτή τη στήλη θα τα πούμε όλα, έστω και για πρώτη φορά. Νασαι καλά!
Πολύ χρήσιμο που βάζεις τον κόσμο στη σωστή νοοτροπία της μουσικής. Και είμαστε ακόμα στην αρχή, ευχαριστούμε !
Μπράβο Σάββα,έγραψες μια μεγάλη αλήθεια.”Γιατί να κάτσω να ασχοληθώ μαζι σου”. Αρα λοιπόν νεαρέ ,φερέλπιδε καλλιτέχνη,βάλε τα δυνατά σου να σου αφιερώσω λίγο απο τον -ελάχιστο πλέον- χρόνο μου και αν το αξίζεις πραγματικά θα δεις πως θα διαδοθεί παντού το όνομά σου. Περιμένουμε το τρίτο μέρος Σάββα!
Σάββα συμφωνώ το να δημιουργείς είναι το παν αλλά υπάρχει κ ο αριθμός που πχ εάν κινηθει μπάντα σε ύφος μαιντεν κ είναι αντιγραφή ο κόσμος θα τους λατρέψει .θα έχουμε κ την άλλη πλευρά που θα πει ακούω κ μαιντεν θέλω κάτι άλλο σε είδος.
Επίσης έχω ακούσει το μέταλ έχει πεθάνει έχουν παιχτεί όλα διαφωνώ βγαίνουν μπάντες διαμάντια κ ας είναι ασημες. Για το είδος μουσικής όταν βλέπω μπάντα να μπλέξει και Ντεθ κ Μπλάκ κ θρας όσο κ καλό αποτέλεσμα να είναι διαφωνώ . λίγες μπάντες το κατάφεραν.παντως το να πειραματιζεσαι κ να εξελίσσετσι η μπάντα είναι το ιδανικό.κνφυσικα οι στόχοι βήμα βήμα γιατί βλέπω πολλές μπάντες πιστεύουν ότι σε μια νύχτα το εχουν για wacken k αλλά φεστιβάλ γνωστά.
Ραφαήλ σαφέστατα και η αναπαραγωγή -όπως το είπα και στο άρθρο- δεν έχει τίποτα το μεμπτό. Είναι δικαίωμα του εκάστοτε καλλιτέχνη, μουσικού κλπ να εκφραστεί με τον τρόπο που εκείνος επιθυμεί. Το να πλησιάσεις το επίπεδο τύπου “Iron Maiden” και να είσαι το ίδιο αγαπητός με αυτούς βεβαιότατα και σημαίνει ότι κάτι καλό κάνεις. Πόσες είναι αυτές οι περιπτώσεις όμως? Σίγουρα όχι πολλές. Αντιθέτως, μπάντες με προσωπικότητα, τουλάχιστον με προσπάθεια να δείξουν τον εαυτό τους, όχι απλά να κοπιάρουν τα είδωλά τους, και να είναι αγαπητές για αυτό θα συναντήσεις πολλές. Ξαναλέω, τίποτα το μεμπτό σε όλες τις περιπτώσεις.
Πρώτα απ’ όλα συγχαρητήρια για το άρθρο και την όλη τοποθέτηση στον πως θα έπρεπε να βλέπει μια μπάντα γενικά το πως πρέπει να χτίσει τον ήχο της και γενικά στο ποιός θα έπρεπε να ‘ναι ο αυτοσκοπός της.
Προφανώς στην όλη λογική σίγουρα υπάγονται μπάντες οι οποίες είναι tribute και απλά επανεκτελούν (και συχνά πυκνά εκτελούν μην πω.. ) κομμάτια των συγκροτημάτων που αγάπησαν κτλπ. Εγώ άλλο πράγμα διερωτώμαι και θα ήθελα αγαπητέ την γνώμη σου πάνω σε αυτό. Θεωρείς ότι μία μπάντα η οποία κινείται συνειδητά πάνω στην πεπατημένη οδό που χάραξε μία άλλη (από την οποία έχει στιγματιστεί/επηρεαστεί) ότι είναι τελείως λάθος; Γιατί είναι άλλο πράγμα οι δυνατότητες να σου επιτρέπουν παικτικά και συνθετικά να μπορείς να αντιγράψεις κάτι και αυτό να είναι το ταβάνι σου και thats all folks και άλλο να έχεις τρελές γνώσεις στα δυο πεδία που προανέφερα και συνειδητά να κινείσαι στον ήχο που αγαπάς και γιατί όχι να τον εξελίσσεις αλλά σε στα συγκεκριμένα πλαίσια. Ίσως να ναι μια πολύ λεπτή ισορροπία την οποία θέλει διαχείριση αλλά εν τέλει δεν νομίζεις ότι είναι φυσιολογικό να είμαστε επηρεασμένοι από τις μουσικές αγάπες τις εφηβείας μας; Νιώθω ότι πολλές μπάντες στο βωμό του να βρούν την μουσική ταυτότητα που θα τους κάνει μοναδικούς μέσα στον σωρό, πολλές φορές καταπλακώνονται από αυτό το δυσβάσταχτο ψυχολογικό φορτίο… Άλλες μπάντες που αλλάζουν τον ήχο τους στον βωμό του πειραματισμού πάλι το ίδιο… Εν τέλει μήπως δεν υπάρχει σωστή οδός παρά μόνο αυτό αποδεικνύεται διαμέσω της ιστορίας και του τι αφήνει ο κάθε ένας πίσω του; Μήπως όλα είναι θέμα timing και τύχης κάποιες φορές;
Εγώ προσωπικά να σου πω την μαύρη μου αλήθεια σαν οπαδός της εν λόγω μουσικής λατρεύω να ακούω μπάντες οι οποίες φέρουν πάντα κάτι στον ήχο τους που παραπέμπει σε κάτι προγενέστερο που είχα ακούσει και το έχω συνδέσει με το παρελθόν. Βγάζει νοσταλγία, βγάζει γενικά όμορφες αναμνήσεις; Δεν ξέρω πες το όπως θες.. Μπορεί να βγάζει και το ότι πλέον οι μπάντες βγαίνουν με το κιλό στην επιφάνεια και δεν υπάρχει όλη η μαγεία για την ανακάλυψη όπως υπήρχε κάποτε… Τι να πω…
Ευχαριστώ για τον χρόνο σου και συγνώμη για το μακροσκελές μύνημα.
Κοίτα να δεις…Λάθος δεν είναι τίποτα. Ο καθένας κρίνει και αποφασίζει τον τρόπο που θα εκφραστει. Και άλλωστε το έγραψα ότι δεν υπάρχει κάτι μεμπτό στην “αναπαραγωγή” ενός ύφους με τρόπο πανομοιότυπο. Στατιστικά όμως αυτό δε βγαζει μακρυά. Και βέβαια δεν είναι ζήτημα τεχνικής κατάρτησης, άλλωστε πόσες μπάντες έχουμε συναντήσει που δεν είχαν τη φήμη ότι ήταν “παίχτες” αλλά έδωσαν μνημεία που άλλες πολυ πιο καταρτισμένες μουσικά μπάντες/καλλιτέχνες ακολούθησαν και εξέλιξαν στη συνέχεια. Υπάρχει η ισορροπία ανάμεσα στο “αξιοποιώ τα ακούσματά μου” και το “παίζω τα ακούσματά μου”. Ακόμα και στην περίπτωση του να αγαπάει κάποιος να ακούσει κάτι που του δίνει τη νοσταλγία του παρελθόντος. Το στοιχείο του “παρελθόντος” υπάρχει. Αν υπάρξει και το στοιχείο του “παρόντος/μέλλοντος” έχει επιτευχθεί η καλύτερη δυνατή συνταγή!
Σάββα, έχω μια ερώτηση: έχουμε μεγαλώσει με κάποια συγκροτήματα που έχουν ταυτίσει το όνομα τους με ενα είδος μουσικής (π.χ. οι αν κάποιος παίζει thrash, θα προσπαθήσουμε αυτομάτως να τον κατατάξουμε στη “σχολή” Slayer ή Kreator, αν κάποιος παίζει power θα ψάξουμε να δούμε κατά πόσο μοιάζει με Helloween κτλ). Κατά πόσο αυτό είναι υγιές και ποια είναι η χρυσή τομή στην επιρροή και την αντιγραφή; Και πώς θα μπορέσουμε να δώσουμε ταυτότητα στη μουσική μας χωρίς να πέσουμε στη παγίδα της αντιγραφής; Κακά τα ψέμματα, κάθε νέος καλλιτέχνης αρχίζει παίζοντας covers από τραγούδια που του αρέσουν. Θα πρέπει πάντα να παίξουμε αυτά τα κομμάτια μέσα από δικό μας φίλτρο ή να τα παίζουμε ακολουθώντας ακριβώς το πρωτότυπο; Τελικά είναι περισσότερες οι ερωτήσεις μου! Να είσαι καλά!
Θοδωρή οι “σχολές” και εν γένει οι ταμπέλες είναι χρήσιμες για να συνενοούμαστε. Επι της ουσίας είναι σαν ένας προσδιορισμός, άτυπος μέν, αλλά προσδιορισμός. Λέγοντας π.χ. “οι ΤΑΔΕ παίζουν Thrash σxολής SLAYER” δε σημαίνει ότι θα πρέπει απαραίτητα και αναγκαστικά να είναι κόπια των SLAYER. Είναι ένα -ίσως- εκφραστικό λάθος που ενίοτε ερμηνεύεται με τρόπο “αυτοί είναι ίδιοι με αυτούς”. Εκεί γίνεται ο διαχωρισμός. Κανένας δεν ξεκινάει να παίζει μουσική χωρίς να έχει ακούσει πρώτα μουσική, όπως και κανένας ζωγράφος δε ζωγραφίζει αν δεν έχει δει πρώτα κάποια ζωγραφια. Στο χέρι του δημιουργού, του καλλιτέχνη όμως είναι να φέρει και το δικό του, προσωπικό στοιχείο στο δημιούργημά του. Δεν είναι εύκολο, προυποθέτει δουλειά, υπομονή και καμιά φορά ακόμα και να “πετάξει στα σκουπίδια” κάτι που έφτιαξε για να φτιάξει κάτι που στα δικά του μέτρα και σταθμά είναι καλύτερο. Είναι σαν την ίδια τη ζωή… Έκαστος έχει τη δική του προσωπικότητα. Το ίδιο μπορεί να γίνει και με την τέχνη σε όλες τις μορφές της.