Χρονολογία: 2019
Συνολική Διάρκεια: 56:45
Εταιρεία: Vertigo

Οι VOLBEAT, για όποιον ζει κάτω από μια πέτρα και δεν τους γνωρίζει, είναι μία από τις πιο επιτυχημένες μπάντες των τελευταίων δέκα-δεκαπέντε χρόνων στον ευρύτερο “Rock” χώρο. Ο ήχος τους είναι αρκετά ιδιαίτερος, συνδυάζουν τη heavy μουσική όπως αυτή εκδηλώθηκε ανά καιρούς με τους METALLICA, με το Rockabilly και την κληρονομιά των Elvis Priestley και Johnny Cash. Κάτι σαν αυτό που κάνανε οι SOCIAL DISTORTION μερικές δεκαετίες πριν, αλλά αρκετά πιο metal! Μόλις δύο χρόνια πριν, κατάφεραν να δώσουν τη μεγαλύτερη συναυλία στη χώρα τους από εγχώριο καλλιτέχνη, κάνοντας sold out το Telia Parken στην Κοπεγχάγη μαζεύοντας 48.000 περίπου κόσμο. Δεν είναι και μικρό κατόρθωμα αυτό, σωστά? Αυτή η επιτυχία βέβαια ήρθε, πέρα από τη σκληρή τους δουλειά και τις συνεχόμενες περιοδείες σε Ευρώπη και Αμερική, και από ένα συμβιβασμό του ήχου τους σε πιο radio-friendly arena rock. Το metal στοιχείο που συναντούσαμε στα πρώτα τους άλμπουμ και αποτελούσε ένα πολύ χαρακτηριστικό κομμάτι της μουσικής τους, άρχισε να μειώνεται σταδιακά και αντίστοιχα τα πιο μελωδικά ροκ τραγούδια άρχισαν να αποτελούν την βάση του ήχου τους.

Στο “Rewind, Replay, Rebound” συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο με τη ζυγαριά να γέρνει επικίνδυνα σε πιο γλυκανάλατα μονοπάτια, με αρκετά “μπαλαντοειδή” τραγούδια και ρεφραίν, μελωδικά riff και leads και επίσης μελωδικά φωνητικά. Υπάρχουν κάποιες metal στιγμές με κάποιες ρυθμικές και riff να θυμίζουν το παρελθόν τους, όπως έχουμε επίσης και τη συμμετοχή του Gary Holt (EXODUS/SLAYER) να χαρίζει ένα σόλο στο “Cheapside Sloggers”. Φυσικά αν η μουσική είναι καλή, δεν έχει σημασία το αν παίζει rock ή metal ένα συγκρότημα.

Η μουσική λοιπόν στο “Rewind, Replay, Rebound” είναι καλοπαιγμένη και αρκετά πιασάρικη. Ο Poulsen συνεχίζει να είναι ένα από τα highlights του γκρουπ, θυμίζοντας από την μια έναν μελαγχολικό Elvis και από την άλλη έναν (εξημερωμένο) James Hetfield. Ο Caggiano παίζει μερικά ενδιαφέροντα rιffs αλλά αυτό που ξέρει να κάνει καλυτέρα είναι τα solo του. Η κορυφαία στιγμή του άλμπουμ ίσως είναι το “Die To Live”, ένα δυναμικό up-tempo rock n roll κομμάτι με γρήγορες κιθάρες, πιάνο και σαξόφωνο, στο οποίο ο Poulsen κάνει ένα πολύ πετυχημένο ντουέτο με τον Neil Fallon των αγαπητών CLUTCH. Παρόλες τις καλές στιγμές του δίσκου όμως, τα κολλητικά ρεφραίν του Poulsen και τις κιθάρες του Caggiano, αυτό που σου μένει στο τέλος είναι ότι οι VOLBEAT έχουν αρχίσει να επαναλαμβάνονται – με χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Evil Pelvis” όπου θυμίζει έντονα το “Sad Man’s Tongue” – και ότι τα τραγούδια τους έχουν χάσει το νεύρο τους!

Βαθμολογία: 6.5/10

Δημήτρης Μπενετάτος

Διαδικτυακός Σύνδεσμος: Volbeat – Επίσημη Σελίδα