(Season Of Mist)
Συνολική Διάρκεια: 38:21

Ο κανόνας λέει ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων, τα λεγόμενα “supergroups” αποτυγχάνουν τόσο καλλιτεχνικά, όσο κι εμπορικά. Ίσως και αυτός να ήταν ο λόγος που οι περισσότεροι από εμάς δεν γνωρίζαμε το παραμικρό σε σχέση με τους Vltimas μέχρι τη στιγμή που οι ηχογραφήσεις του “Something Wicked Marches In” είχαν πλέον ολοκληρωθεί και δημοσιοποιήθηκε στο internet (πέρυσι το Σεπτέμβριο) το πρώτο κομμάτι από το album, και συγκεκριμένα το “Praevalidus”. Προφανώς λόγω εμπειρίας, οι Rune “Blasphemer” Eriksen (κιθάρες – ex-Mayhem/Aura Noir etc.), Flo Mounier (drums, κιθάρες – Cryptopsy) και David Vincent (φωνή – ex-Morbid Angel etc.) γνωρίζουν καλά τη σημασία της φράσης «ποτέ δεν έχεις μία δεύτερη ευκαιρία για να κάνεις μία καλή πρώτη εντύπωση», κι έτσι επέλεξαν να «εισβάλλουν» ξαφνικά, απροειδοποίητα και θορυβωδώς στη metal επικαιρότητα. Και ο σαματάς που έγινε ξαφνικά, αποδείχτηκε πως ήταν πέρα για πέρα δικαιολογημένος, καθώς το  “Something Wicked Marches In” είναι πράγματι μία εξαιρετική δουλειά. Και είναι τέτοια παρότι ουσιαστικά δεν καινοτομεί, δεν προσπαθεί να «ανοίξει νέους δρόμους», οπότε δεν προσφέρεται για ελιτιστές ή πιουρίστες ακροατές… ξέρετε, αυτούς που ψυχαναγκαστικά ψάχνουν την καινοτομία στη μουσική ή βάζουν μονίμως στον εαυτό τους (και στους άλλους) κανόνες για το πώς πρέπει ή δεν πρέπει να ακούγεται κάτι. Για να το ξεκαθαρίσουμε, εδώ έχουμε να κάνουμε με μία mainstream metal κυκλοφορία, όχι μόνο στα πλαίσια του ακραίου metal ήχου αλλά γενικότερα, από τη στιγμή που πλέον σχήματα όπως οι Behemoth απευθύνονται σε όλο το metal κοινό. Επιπλέον, υπάρχει “star quality” εδώ, η εμπειρία των τριών τους λειτουργεί ως εγγύηση: ξέρουν πολύ καλά ποιοι είναι και αφήνουν την αυτοπεποίθησή τους να φαίνεται στη μουσική τους.

Κατ’ αρχάς, το “Something Wicked Marches In” δεν διαθέτει μία δήθεν «ψαγμένη» παραγωγή, είτε vintage αναλογικού τύπου, είτε με στρώματα θορύβου και μπόλικο reverb για «extra χάος» και καλά, είτε επιτηδευμένα lo-fi για να βγει η «σωστή ατμόσφαιρα». Το album έχει σύγχρονη, «τούμπανο» παραγωγή από τον Jamie Gomez Arellano, με το που ξεκινάει σε παίρνει από τα μούτρα, όλα ακούγονται δυνατά, «μπροστά» στη μίξη, και ομολογουμένως ο ήχος ταιριάζει απόλυτα, αναδεικνύοντας το ύφος και το παίξιμο της μπάντας. Επίσης, εδώ μάλλον δεν θ’ ακούσετε κάτι που δεν το περιμένατε από τους συγκεκριμένους μουσικούς. Αντιθέτως, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στο παίξιμο τού καθενός τους, δεν είναι απλώς ευδιάκριτα αλλά βγάζουν μάτια. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι κινούνται (τόσο συνθετικά, όσο κι εκτελεστικά) εντός του “comfort zone” τους, κινούνται εκ του ασφαλούς εντός του ύφους τους, και δεν θα διαφωνήσω εντελώς, λαμβάνοντας όμως υπόψη ότι αυτό το “comfort zone” είναι υψηλότατου επιπέδου και απρόσιτο για πολλούς άλλους μουσικούς του χώρου.

Τότε, λοιπόν, γιατί όλος αυτός ο θόρυβος σχετικά με τους Vltimas; Τι είναι αυτό που κάνει το “Something Wicked Marches In” τόσο ξεχωριστό πια; Είναι αυτό το περιβόητο cliché περί «χημείας» μεταξύ των μουσικών. Δεν εξηγείται απόλυτα με λόγια, αλλά το καταλαβαίνεις όταν το ακούς. Σε αυτήν τη συγκεκριμένη χρονική και δημιουργική περίσταση, τόσο οι προσωπικότητές τους σαν μουσικοί όσο και οι «πατέντες» του καθενός τους σαν παίκτη, συνδυάζονται ιδανικά μεταξύ τους δίνοντας ένα συνολικό αποτέλεσμα που ηχεί γνώριμο, οικείο αλλά και τόσο γαμημένα παθιασμένο κι ενθουσιώδες ταυτόχρονα! Αυτή είναι η λεγόμενη «χημεία» που φαίνεται να λειτούργησε μεταξύ τους. Αλλά ακόμα και αυτή δεν φτάνει, αν λείπει κάτι άλλο, σημαντικότερο: Τα τραγούδια. Η συνθετική ικανότητα, για να είμαστε πιο ακριβείς. Ο Eriksen δήλωσε ότι κάθε ένα από τα 9 κομμάτια του album θα μπορούσε να είναι single, και μπορώ να πω ότι συμφωνώ κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό. Είτε πρόκειται για υπερηχητικό, «στη μάπα» death/black metal όπως στα “Praevalidus”, “Total Destroy!”, “Truth and Consequence”, “Diabolus Est Sanguis” και “Everlasting”, είτε για πιο mid-tempo, στακάτες, άλλοτε μεγαλειώδεις και άλλοτε ατμοσφαιρικές (ενίοτε με μελωδικές αιχμές) συνθέσεις σαν το εναρκτήριο ομότιτλο του δίσκου και τα “Monolilith”, “Last Ones Alive With Nothing” και “Marching On”, το ενδιαφέρον του ακροατή παραμένει αμείωτο, το album ρέει αβίαστα και δεν κουράζει πουθενά, γεγονός στο οποίο βοηθάει και η φυσιολογική διάρκειά του (κάτι παραπάνω από 38 λεπτά). Ειλικρινά, θεωρώ ότι το “Something Wicked Marches In” δεν χρειαζόταν να έχει ούτε ένα κομμάτι παραπάνω, και γενικότερα είναι ακριβώς όπως πρέπει να είναι σήμερα μία ποιοτική mainstream κυκλοφορία του πραγματικά ακραίου metal ήχου. Ή, με άλλα λόγια, ένα Death/Black metal album που απευθύνεται σε όλο το metal κοινό, χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην ακρότητα του ύφους του. Και, ναι, είναι ο καλύτερος συνδυασμός Morbid Angel και Mayhem, που ακούσαμε ποτέ. Star quality, indeed.

8½

Γιάννης Πούσιος