Χρονολογία: 2019
Συνολική Διάρκεια: 42:56
Εταιρεία: Napalm Records
Οι extreme Metallers THE AGONIST από τον Καναδά, επιστρέφουν με την έκτη δισκογραφική δουλειά τους, η οποία είναι μία από τις πιο ακραίες (ίσως η πιο ακραία), αλλά ταυτόχρονα η πιο μελωδική μέχρι τώρα. Συνεχίζουν πιστοί στο δικό τους γνωστό ύφος, αυτό του Melodic Death, αλλά αυτή τη φορά έχουν εισάγει περισσότερα Metalcore στοιχεία.
Η σύνθεσή τους είναι οι Danny Marino και Pascal Jobin στις κιθάρες, Simon McCay στα τύμπανα, Chris Kells στο μπάσο και η εκπληκτική Ελληνοαμερικανίδα Vicky Psarrakis στα φωνητικά, η οποία πρόσφατα δήλωσε ότι οι επιρροές της είναι κυρίως οι Daniel Gildenlow, Anneke των The Gathering, Mikael Stanne και Mikael Akerfeldt ενώ το άλμπουμ που την έχει επηρεάσει περισσότερο είναι το “Be” των Pain Of Salvation. Η Vicky έχει μια τρομερή φωνή, η οποία μπορεί άνετα και ποιοτικά να τραγουδήσει μελωδικά περάσματα, αλλά εκτός από αυτό κάνει και μια χαρά Death Metal growls/κραυγές. Μάλιστα σε αυτόν τον δίσκο τα συνδυάζει και τα δύο ενώ δε διστάζει να δοκιμάσει και κάποια νέα πράγματα με τη φωνή της.
Τα τραγούδια είναι πάνω κάτω στο στυλ που θα περίμενε κάποιος γνώστης του συγκροτήματος. Οι διαφοροποιήσεις είναι ότι συναντάμε λίγο συχνότερα τα Metalcore σημεία, οι ταχύτητες γενικά είναι συχνά πυκνά γρήγορες, με πολλά screams από την Vicky και από πίσω είτε ακούμε μελωδικές κιθάρες και mini solos, είτε groovy ρυθμικά riffs, ή ακόμη πιο progressive riffs όπως στο “The Killing I”. Κάποιες άλλες φορές πάλι, το tempo πέφτει σημαντικά και εκεί βλέπουμε κάποια νεότερα στοιχεία στον ήχο του συγκροτήματος, τα οποία ίσως είναι ικανά να τους δώσουν μια νέα ταυτότητα, ή να ενισχύσουν αυτήν που έχουν ήδη λίγο περισσότερο. Στο “Blood As My Guide”, συναντάμε μια μίξη Metalcore στοιχείων, με ένα πιο Folk ρεφραίν, και την Vicky να δοκιμάζει κάποια νέα περίεργα πράγματα στα φωνητικά της. Το κομμάτι αυτό, την ίδια στιγμή έχει κάποια Prog στοιχεία, ένα πολύ ωραίο solo, διαφορετικές ταχύτητες, και πολλά διαφορετικά είδη Metal μέσα του, συμπεριλαμβανομένης και της χρήσης των ελληνικών στους στίχους(!). Το “Cold” δείχνει την πιο ατμοσφαιρική τους πλευρά, ενώ παράλληλα εισάγει και πάμπολλα σύγχρονα melo-core στοιχεία. Το “Orphans” επίσης είναι άξιο αναφοράς, καθώς είναι μια από τις καλύτερες στιγμές τους, με χαμηλό tempo πάλι και έντονα τα Progressive σημεία, με καθαρά κυρίως φωνητικά και πιο «mainstream» στιγμές (χωρίς αυτό να είναι κακό). Το album έχει και κάποιες μέτριες στιγμές, χωρίς να είναι απαραίτητα άσχημες και πολλά ακόμη σημεία, όπου οι ταχύτητες είναι αρκετά γρήγορες, αλλά και αρκετά σημεία με πολλές, καλές μελωδίες.
Συνολικά, το “Oprhans” κινείται στα Melodeath μονοπάτια, με τα Metalcore στοιχεία να είναι πιο έντονα. Αν μπορούσαμε να κάνουμε μια παρατήρηση, θα ήταν ότι οι The Agonist φαίνeται να βρίσκουν την ταυτότητα που τους αρμόζει όταν ρίχνουν το tempo, οπότε λογικό θα ήταν να ζητάμε λίγο περισσότερο από αυτό. Σήμερα κλαίνε οι ουρανοί…Σήμερα το αίμα πέφτει σαν βροχή…
Βαθμολογία: 7/10
Γιώργος Κουρουλέας
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: THE AGONIST- Επίσημη Σελίδα
