Χρονολογία: 2022
Συνολική Διάρκεια: 57:31
Εταιρεία: Roadrunner Records

Οι SLIPKNOT αποτελούν αυτή τη στιγμή ένα μεγαθήριο στον χώρο της ακραίας μουσικής και κάθε τους νέα κυκλοφορία αποτελεί είδηση για το χώρο. Έτσι λοιπόν η ανακοίνωση από το συγκρότημα πως φέτος θα κυκλοφορήσουν νέο δίσκο, τρία χρόνια μετά το μέτριο «We Are Not Your Kind», προκάλεσε ένα γενικό χαμό, κατατάσσοντας τον δίσκο σε έναν από τους πιο πολυαναμενόμενους της φετινής χρονιάς. Επίσης, οι δηλώσεις του Corey Talor ότι θα είναι μία πιο βαριά έκδοση του «Vol. 3: (The Subliminal Verses)» προκάλεσαν ενθουσιασμό σε όσους τον πίστεψαν.

Ανάμεσα στα δύο αυτά άλμπουμ όμως είχαμε και το τραγικό γεγονός με τον αιφνίδιο θάνατο το 2021 του πρώην ντράμερ και ιδρυτικού μέλους του συγκροτήματος Joey Jordison. Παράλληλα με τον θάνατο άρχισαν να βγαίνουν και στην επιφάνεια διάφορες φήμες για το πως ο Jordison στην ουσία εκδιώχθηκε από τους Taylor και Crahan. Επίσης, το 2020 οι SLIPKNOT ήρθαν σε εξωδικαστικό συμβιβασμό με το άλλο πρώην μέλος τους  Chris Fehn, ο οποίος είχε μηνύσει την μπάντα για οικονομικούς λόγους. Σε αυτά τα γεγονότα θα πρέπει να προσθέσουμε τον κορονοϊό και  την επιθυμία της μπάντας να ολοκληρώσει άμεσα το δισκογραφικό συμβόλαιο με την Roadrunner Records. Μόνο ηρεμία λοιπόν δεν υπήρχε τα τελευταία χρόνια στο στρατόπεδο της μπάντας, οπότε το πως θα ακουγόταν ο νέος δίσκος ήταν ένα μυστήριο. Ο χρόνος όμως πέρασε σαν αστραπή και η ώρα της κρίσης έφτασε.

Το άλμπουμ ξεκινάει με το «Adderall», το οποίο θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ίσως και το χειρότερο τραγούδι που έχουμε ακούσει από τους SLIPKNOT, μία μελωδική σύνθεση με επιρροές από PINK FLOYD, η οποία όμως παράλληλα αγγίζει και τα όρια της Pop μουσικής. Αντιλαμβάνομαι πια στην πράξη τι εννούσε ο Clown με τις πρόσφατες δηλώσεις για επιρροές του από την Pop μουσική και την Christina Aguilera. Συνέχεια με τρία single τα οποία έχουν κυκλοφορήσει ήδη, «The Chapeltown Rag», «The Dying Song» και το «Yen». Το πρώτο βγάζει την γνωστή SLIPKNOT τσαντίλα και πορώνει, τα υπόλοιπα δύο αποτελούν δύο μέτριες συνθέσεις με το «The Dying Song» να φαίνεται οτι έμεινε έξω από το προηγούμενο άλμπουμ των μασκοφόρων, αφού μοιάζει με το «Unsainted». Επίσης, το «Yen»|, αν και έχει μία αμυδρή TYPE O NEGATIVE αισθητική, καταλήγει να ακούγεται σαν μία μέτρια μπαλάντα που θα μπορούσαν να έχουν γράψει οι STONE SOUR.

Φτάνουμε στο «Hivermind» στο οποίο ακούμε τους παλιούς SLIPKNOT που αγαπήσαμε. Οργή και blastbeats! Πιστεύω οτι μαζί με το «H377» (το οποίο κινείται στα ίδια μονοπάτια), αποτελούν τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ. Συνέχεια με τα «Warrantly» και «Acidic» και η απογοήτευση κορυφώνεται καθώς έχουμε άλλες δύο αδιάφορες συνθέσεις σε mid tempo ρυθμούς. Μάλιστα στο «Acidic» μπορούμε να διακρίνουμε και Blues επιρροές. Ακολουθεί το «Heirloom» το οποίο αποτελεί άλλη μία εκνευριστική STONE SOUR σύνθεση. Ο δίσκος ολοκληρώνεται με τα «Τhe Sade» και «Finale», με το πρώτο να ακούγεται σαν τραγούδι που ξεχάστηκε να συμπεριληφθεί στο προηγούμενο άλμπουμ τους, ενώ το δεύτερο συνεχίζει όπως άνοιξε ο δίσκος και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το αδερφάκι του «Adderall», ρίχνοντας βασανιστικά βαρετά την αυλαία σε ένα μέτριο δίσκο. Όοσν αφορά την παραγωγή, αυτή αγγίζει το τέλειο ενώ θα πρέπει να αναφέρουμε και την φοβερή απόδοση του παιχταρά Jay Weinberg στα τύμπανα.

Μετά το «We Are Not Your Kind» δεν πίστευα οτι οι SLIPKNOT θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν χειρότερο δίσκο, αλλά φέτος με το «The End, So Far» καταφέρνουν να με διαψεύσουν. Επίσης, ο Corey Talor μάλλον είχε όρεξη να μας τρολάρει καθώς αυτός ο δίσκος ούτε για αστείο δεν μπορεί να σταθεί απέναντι από το «Vol. 3: (The Subliminal Verses)», πόσο μάλλον να θεωρηθεί και πιο βαριά έκδοση του. Δεν γνωρίζω αν βιάζονταν τόσο πολύ να εξαντλήσουν το δισκογραφικό συμβόλαιο με την Roadrunner Records και δεν έδωσαν μεγάλη σημασία στην μουσική, αλλά ο δίσκος είναι τόσο μέτριος που δεν τιμά το μέγεθος αυτού του συγκροτήματος. Κάτι το οποίο αποτυπώνεται και στις πρόσφατες δηλώσεις του κιθαρίστα της μπάντας Jim Root, ο οποίος ανέφερε οτι δεν είναι και πολύ ευχαριστημένος με το πως βγήκε αυτός ο δίσκος. Κάποτε οι SLIPKNOT «τρόμαζαν» και έβγαζαν οργή, στοιχεία που λείπουν από το νέο δίσκο καθώς είναι γεμάτος με μέτρια τραγούδια που θα ταίριαζαν σε άλμπουμ των STONE SOUR.

Δυστυχώς ο Corey Talor και ο Shawn Crahan έχουν αποφασίσει το συγκρότημα να κινηθεί εδω και καιρό σε πιο radio friendly μουσική και αυτό αποτυπώνεται στα τελευταία άλμπουμ τους. Ναι οκ στα live σκοτώνουν, αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Όπως δεν αρκεί για να αναφέρονται οι SLIPKNOT ως αυτοί που θα μπορούσαν να πάρουν τη θέση των μεγάλων συγκροτημάτων του Metal, όπως κάποιοι αφελείς υποστηρίζουν τα τελευταία χρόνια, όταν τα μεγαθήρια του χώρου αποσυρθούν. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί και το μόνο κοινό που θα μπορούσε να βρεί κάποιος ανάμεσα στους SLIPKNOT και σε συγκροτήματα όπως οι IRON MAIDEN και οι METALLICA είναι μόνο ότι το γεγονός ότι στους δεύτερους, μόλις απεβίωσε ο μπασίστας τους άλλαξε το DNA του συγκροτήματος. Προσωπικά πιστεύω οτι οι SLIPKNOT δεν μπορούν να μας συγκινήσουν πια μουσικά καθώς έχουμε φτάσει στον τρίτο συνεχόμενα αδιάφορο δίσκο, με την έμπνευση και εκείνο τον τσαμπουκά που τους έκαναν να ξεχωρίζουν να λείπουν. Πάνε εκείνες οι ημέρες που ανέφεραν περήφανα σαν επιρροές τους IMMOLATION, MALEVOLENT CREATION και SLAYER καθώς  δηλώνουν πια οτι η Pop μουσική, οι THE CURE και οι PRODIGY επηρεάζουν την μουσική τους….

Βαθμολογία: 5,5/10
Συντάκτης: Νίκος Μανούσης
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: SLIPKNOT – Επίσημη Σελίδα