Χρονολογία: 2020
Συνολική Διάρκεια: 55:54                                                   
Εταιρεία: Nuclear Blast

Όταν δισκογραφείς επί τριάντα δύο συναπτά έτη, έχεις ήδη κυκλοφορήσει δεκαπέντε άλμπουμ (δυο εκ των οποίων τα «Icon» και «Draconian Times»), όταν έχεις πειραματιστεί όσο λίγοι καλλιτέχνες, έχεις γεννήσει και ηγηθεί ενός ιδιώματος της μουσικής που εκπροσωπείς, όταν απλά δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν (παρά μόνον στον εαυτό σου) και έρχεται η ώρα να ανακοινώσεις την κυκλοφορία του καινούργιου-δέκατου έκτου άλμπουμ σου, τι αισθήματα άραγε να δημιουργούνται στο κοινό που σε ακολουθεί τόσα χρόνια;

Ο λόγος φυσικά για τους πολυαγαπημένους του ελληνικού κοινού PARADISE LOST, οι οποίοι μετά το επιτυχημένο «Medusa» βρίσκονται και πάλι εδώ με την νέα τους κυκλοφορία «Obsidian» που πρόκειται να βρεθεί στα ράφια των δισκοπωλείων στις 15 Μαϊου 2020.

Τα δύο πρώτα δείγματα γραφής που έδωσε στη δημοσιότητα το συγκρότημα («Fall From Grace» και «Ghosts») βοήθησαν πολύ στο να ανέβει η προσμονή στα ύψη, όχι μόνο για τους ορκισμένους οπαδούς του σχήματος αλλά κάθε ανθρώπου που έχει επαφή με τον Metal χώρο. Ο λόγος ;  Η αλήθεια είναι ότι από το «In Requiem» και μετά, οι LOST σε κάθε νέα τους κυκλοφορία έδειχναν να «βαραίνουν» όλο και περισσότερο τον ήχο τους με αποκορύφωμα τα «The Plague Within» και «Medusa» με τα οποία ξεκάθαρα πια είχαν επιστρέψει στις Doom/Death ρίζες τους. Πράγμα καθόλου κακό φυσικά, μιας και μιλάμε για πραγματικά καλές κυκλοφορίες! Ήταν όμως τελικά αυτός ο ήχος που καθιέρωσε την πεντάδα από το Χάλιφαξ ανάμεσα στους «μεγάλους»  του είδους; Το καλό είναι ότι τους ίδιους τους PARADISE LOST αυτό δεν φαίνεται να τους απασχόλησε ποτέ, αυτό αποδεικνύει άλλωστε και ο συνεχής πειραματισμός τους. Πάντα κυκλοφορούσαν αυτό που ένιωθαν ότι τους εκφράζει την στιγμή που το κυκλοφορούσαν. Τι συμβαίνει όμως τελικά με το «Obsidian»; Είναι η φυσική εξέλιξη του προκατόχου του ή είναι απλά κάτι άλλο που άξιζε την προαναφερθείσα προσμονή;

Η απάντηση είναι δεύτερο. Πρόκειται για κάτι άλλο. Κάτι νοσταλγικό, κάτι που περιέχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που λατρέψαμε στο σχήμα τόσα χρόνια, τα οποία βρίσκονται εδώ σε υπέρογκες δόσεις. Οι επιρροές από SISTERS OF MERCY είναι ξανά εδώ, η στροφή τους προς τον Gothic Metal/Rock χώρο προφανέστατη ήδη από το δεύτερο σινγκλ «Ghosts», τα φωνητικά του Nick σπαρακτικά σε κάποιες περιπτώσεις, μελωδικά σε άλλες, βαριά και ασήκωτα εκεί που χρειάζεται, γενικά όμως οι LOST κινούνται στο ύφος που τα λατρέψαμε κατά κύριο λόγο. Οι κιθάρες του Greg όπως πάντα μοναδικές και χαρακτηριστικές, δίνουν όλη αυτήν την μελαγχολία που συνήθως διέπει έναν PARADISE LOST δίσκο αλλά όχι την «μαυρίλα» των δύο προηγούμενων κυκλοφοριών τους. Κάπου στο βάθος φαίνεται μια αχτίδα φωτός. Ένα γκρι, που δεν θα γίνει μαύρο  αλλά θα ανοίξει ίσως κι άλλο, σαν την εποχή που ζούμε περίπου. Μια κυκλοφορία με ήχο πιο καθαρό πιο κρυστάλλινο, πιο ελπιδοφόρο σε σχέση με το ζοφερό, κατασκότεινο «Medusa».

Κομμάτια όπως το «Ghosts», το «The Devil Embraced» και το «Forsaken» θυμίζουν μεγάλες μέρες του συγκροτήματος , ενώ τα «Fall From Grace», «Hope Dies Young» και «Ravenghast» δείχνουν γιατί τελικά μόνο στον εαυτό τους είχαν να αποδείξουν κάτι. Και το απέδειξαν τελικά!

Ναι, τριάντα δύο χρόνια και δεκατέσσερα άλμπουμ μετά, οι PARADISE LOST δεν συντηρούν απλά το μύθο τους, τον επιβεβαιώνουν κι όλας! Με μια κυκλοφορία που σε κερδίζει με την πρώτη ακρόαση ενώ στην πέμπτη την έχεις ήδη αγαπήσει και βάλει στην καρδιά σου (ναι, αυτή που οι Βρετανοί καταφέρνουν κάθε φορά να στην κάνουν κομμάτια!). Γιατί μπορούν.

«Hail the Shadowkings», τι άλλο μπορεί να πει κανείς…;;;!!!!!

Βαθμολογία: 8,5/10
Συντάκτης: Φανούρης Εξηνταβελόνης
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: PARADISE LOST – Επίσημη Σελίδα