Χρονολογία: 2024
Συνολικός Χρόνος: 43:05
Εταιρεία: Nuclear Blast

    Πίστευα ότι με το «Mestarin Kinsy» του 2021 οι ORANSSI PAZUZU θα είχαν φτάσει στα όρια του -γνωστού σε εμάς- μαυρομεταλικού σύμπαντος και ότι θα έκαναν μια στροφή προς τα πίσω, σε πιο «παραδοσιακές» extreme φόρμες. Το «Muuntautuja» όμως, οσάν άλλο Voyager, έφυγε να εξερευνήσει το αχαρτογράφητο, με μια ρηξικέλευθη προσέγγιση και καύσιμο την αστείρευτη έμπνευση.

     Ο Βιοαλχημιστής βλέπει με τα μάτια βαθιά μες το σκοτάδι. Ο καθρέφτης της αιωνιότητας διαχωρίζει το φως. Το πήρε από το αίμα, το κοινωνεί εξαφανίζεται στην έκσταση και πάλι όμως το μάντρα είναι εκεί. Θα το ξανακάνω. Ορκίζομαι. Σε ένα όμως άτομο. Νέα ζωή. Ανάπτυξη. Μεταστοιχείωση στη σπηλιά, τα κρύα χέρια διαπλέκουν τα διασπώμενα σώματα. Η εισαγωγή του δίσκου είναι ομαλή, αρκούντως αστρική  πατώντας σε μια noise rock πλατφόρμα δυτικά του Ατλαντικού, βάζοντάς μας σταδιακά στο ύφος και νόημα.

       Ο πολυμορφικός, ο αλλάζων συνέχεια μορφές και σχήματα. Αυτός που ζεί στον παράλληλο κόσμο μεταξύ των συμπάντων του Elrik του Μελνιμπονέ, ο φύλακας της Θρηνωδίας και της Καταιγίδας. Με θυμάσαι ρε π……η;; Εγώ σε θυμάμαι, το βρωμερό σου πρόσωπο , να κυλιέσαι στο βρωμερό διάδρομο. Το σώμα σου δεν ζει, εσύ ζεις, το λέω ξανά. Θα σε σηκώσω στα σύννεφα χωρίς επιστροφή, εκεί που χορεύουν τα μόρια με τα άτομα  στην αδυσώπητη καταιγίδα. Κάτω από την πίεση των άστρων θα σε πνίξω στο σκοτάδι, το κρανίο σου θα εκτεθεί στο τίποτα. Μια κλιμακούμενη απειλή που φτάνει στην έξαρση , μια πορεία από τον αναλογικό στον κοσμικό τρόμο και τούμπαλιν, με αρκετές μινιμαλιστικές επιρροές από δεκαετίες του ‘60 και ‘70 και συγκεκριμένα από Philip Glass και Terry Riley.

    Λαδώνω. Όχι τον εφοριακό. Ούτε χρίω. Ο  αιώνιος βαπτιστής, ο τραγουδιστής της Φλόγας, ο επικυρίαρχος της Θύελλας. Φέρτε το κύπελλο στα χείλη σας, νιώστε το κρύο αίμα στη γλώσσα σας. Πάντα παρέα με το «Ion Storm» και τα παιχνιδίσματά του. Πρέπει να απαλλαγείτε από τα καθημερινά. Μια Πύλη ανοίγει στο άγνωστο, μια λαμπρή  Πύλη  στη σιωπή. Έτοιμος, φοράω τη μάσκα του Κάλμα, στην Πύλη της Σιωπής. Με τρεμάμενο χέρι σπρώχνω κάτι ζωντανό, έκρηξη στα δάχτυλά μου. Βιομηχανικοί θόρυβοι, στόχευση στο νευρώνα του τρόμου, η επαπειλούμενη σκιά του θανάτου και η παύση.

       Ο κρύος παγερός άνεμος. Η πύλη πίσω από την οποία υπάρχει ένας τάφος, κάτω του μόνο σκοτάδι. Μια ξένη δύναμη με σπρώχνει προς την άκρη του χάσματος, ο ουρανός κομματιάζεται, ο παγερός αέρας με χτυπάει στην πλάτη. Πίσω από κάποιον, στη βάση κάποιου, στη μέση του όλου. Η ULVER-ική προσέγγιση με την επαναλαμβανόμενη λούπα, καθιστά το τραγούδι λίγο πιο εύπεπτο, παραμένοντας όμως αρκούντως απειλητικό και περισσότερο ταιριαστό στον ήχο της Jester Records.

       Έκθεση, έκθεση ιδεών, έκθεση στο φως. Το παιδί του ήλιου πνίγεται στο φως, το παιδί του ήλιου πνίγεται, να, το φως το διαπερνάει πέρα ως πέρα. Τ’ άστρα καίνε το δέρμα, αφήνουν σημάδια. Τα χέρια του αρχίζουν και τρέμουν, το ένστικτο πια οδηγεί τη λεπίδα του ατσαλιού. Μικρά κοψίματα μέσα από τα μάτια, μικρά κοψίματα μέσα από την καρδιά. Ξανοίγεται ο φωτεινός ορίζοντας, η καλοκαιρινή νύχτα αρχίζει και δονείται. Μπείτε στη γαλήνη της νύχτας, μπείτε στο ιλιγγιώδες χάσμα της απεραντοσύνης. Τα φωτεινά δάχτυλα της νύχτας διεισδύουν, σε τσούζει να κοιτάς το βράδυ. Η νύχτα πλησιάζει, η νύχτα δεν αφήνεται, χαλαρώστε, αφεθείτε. Η πιο Black Metal στιγμή του δίσκου, μια περιπλάνηση στα έγκατα της Γής μέσα από ένα δίκτυο στοών να νιώθεις τη θερμότητα που εκλύουν οι σχεδόν λιωμένοι βράχοι να σε αποφλοιώνουν κυριολεκτικά.

     Ο αρχαίος όφις. Ανίδεος, μουδιασμένος δεν μαραζώνει, μόνο τρέφεται. Ένα λάθος σε άπειρο χρόνο. Μπαίνω στο σπήλαιο της φωτιάς, ακολουθώ τις ροές της λάβας, αναδρομές,  με ακολουθούν οι ροές της λάβας. Στο διάδρομο της αιωνιότητας το φίδι καταπίνει, η σήραγγα οδηγεί σε μια λαμπρή κοιλότητα. Κολλάω στους τοίχους, λιώνω μέχρι το κόκκαλο, η λάβα ανεβαίνει, με καλύπτει. Δεν θα είμαι ποτέ ξανά  μόνος. Οι αναμνήσεις διαλύθηκαν στον αέρα, έμειναν μόνο οι νιφάδες του μονοπατιού της σκέψης. Το φώς έσβησε, η γλώσσα μου στέγνωσε, έγινα ένα τεράστιο δέρμα, τυλίχτηκα. Κι όλα γύρω ήταν τόσο δροσερά και γλιστερά. Με την πολυστρωμάτωση των ήχων έχεις την αίσθηση ότι έχεις ξεφύγει από το ζόφο, μόνο και μόνο για να βρεθείς κυκλωμένος από δαίμονες. Η αλήθεια είναι ότι τραβάει λίγο παραπάνω σε διάρκεια απ’ όσο θα έπρεπε, τα υφέρποντα στρώματα αργούν να αναπτυχθούν, τα arpeggios και τα πιανιστικά παιχνιδίσματα, το «666 International» έχει κάνει τελικά πολλές «ζημιές».

      Το «Mestarin Kynsi» με τις kraut rock αναφορές του το είχα λατρέψει, ήταν και δύσκολοι οι καιροί. Θα μου πείτε, ορθώς βέβαια και πότε είναι εύκολοι; ΟΙ ORANSSI PAZUZU με το «Muuntautuja» αναχώρησαν για άλλους-ανεξερεύνητους προορισμούς. Το ότι κυκλοφορεί υπό την αιγίδα της Nuclear Blast το κάνει προσβάσιμο σε ένα ευρύτερο κοινό, το οποίο όμως πιθανά δεν είναι ικανό να το αξιολογήσει θετικά. Και τι τους ένοιαξε; Η άσκηση εξπρεσιονιστικής αισθητικής, η δήλωση του απεμπολισμού από το σωρό  και η εμπέδωση της θνητότητας για όλους καθιστούν το «Muuntautujia» ως ένα ορόσημο στον Extreme ήχο και τα παρακλάδια του. Δεν ξέρω αν μπορεί να αξιολογηθεί αυτό το μανιφέστο, πάντως για το Extreme του πράγματος η βαθμολογία είναι…

Βαθμολογία: 8/10
Συντάκτης: Δήμος Καραδήμος
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: ORANSSI PAZUZU – Facebook Σελίδα