Χρονολογία: 2024
Συνολική  Διάρκεια: 50.52
Εταιρεία: Reigning Phoenix Music

Ας μιλήσουμε λοιπόν για θέατρο…συγκεκριμένα για ένα οικογενειακό δράμα εποχής με έντονα στοιχεία θρίλερ και πνιγερής ατμόσφαιρας. Όχι, δεν ανοίξατε κατά λάθος άρθρο του περιοδικού «Αθηνόραμα». Όμως, όταν σου πέφτει ο κλήρος να αναλύσεις ένα άλμπουμ των Σουηδών γιγάντων OPETH πρέπει να ανοίξεις το μυαλό σου και να δεις τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Ειδικά μάλιστα όταν ο πεισματάρης Mikael Akerfeldt αποφασίζει να αφήσει τη φαντασία του ελεύθερη, την Progressive πλευρά των OPETH  σε ρόλο συμπρωταγωνιστή και να πειραματιστεί για ακόμα μία φορά, τόσο θεματικά όσο και μουσικά.

Στα επτά + ένα τραγούδια του άλμπουμ, ο Akerfeldt μας μεταφέρει πίσω στο 1920, σε μια σκοτεινή έπαυλη, στην οποία έχει συγκεντρωθεί μια οικογένεια για να διαβάσει τη διαθήκη του απόλυτου και συντηρητικού πατριάρχη της. Εκεί, επιφυλάσσεται μια φοβερή έκπληξη στους συγγενείς του. Αρχικά ο αποθανών μέσα στη διαθήκη του παραδέχεται την παράνομη σχέση του με την υπηρέτρια. Με αυτήν απέκτησε μία κόρη, η οποία είναι και η μοναδική κληρονόμος του, αφήνοντας εκτός διαθήκης τα δύο δίδυμα -και φαινομενικά νόμιμα- τέκνα του. Σα να μην έφτανε αυτό, όλοι μαθαίνουν ότι ουσιαστικά ο πραγματικός τους πατέρας ήταν ένας υπηρέτης, τον οποίο επέλεξε η μητέρα τους για να την αφήσει έγκυο. Μάλιστα, ο υπηρέτης δολοφονείται αμέσως μετά, ώστε να παραμείνει κρυφό το μυστικό. Σε όλη τη διάρκεια του άλμπουμ γινόμαστε μάρτυρες του οικογενειακού δράματος, των συναισθημάτων του πατέρα αλλά και των υπολοίπων πρωταγωνιστών, για να καταλήξουμε στην τελική ανατροπή στο τραγούδι «A Story Never Told». Εκεί, μέσα από ένα γράμμα που άφησε η μητέρα της κοπέλας, μαθαίνουμε ότι τελικά ο πραγματικός της πατέρας δεν ήταν ο πατριάρχης αλλά ο ίδιος υπηρέτης, που είναι ο πατέρας και των διδύμων.

Ο Akerfeldt θαρρείς και ζει για να προκαλεί. Το κάνει για ακόμα μία φορά εδώ, κλείνοντας όμως το μάτι στους παλαιότερους οπαδούς της μπάντας, αφού επαναφέρει τα growl φωνητικά μετά από σχεδόν 16 χρόνια και το άλμπουμ «Watershed» του 2008. Έκτοτε, η στροφή του συγκροτήματος σε μια καθαρά Progressive πλευρά ξένισε πολλούς, αν και κράτησε τους Σουηδούς στην επιφάνεια με σημαντικά άλμπουμ όπως τα «Heritage» (2011) και «In Cauda Venerum» (2019). Αν πάντως νομίζετε ότι οι OPETH επιστρέφουν στις ρίζες τους, κάνετε μεγάλο λάθος. Περισσότερο θα λέγαμε ότι προσπαθούν να συνδυάσουν όλες τις μουσικές τους πτυχές, διατηρώντας τον Progressive χαρακτήρα, διανθισμένο όμως με έντονα Death Metal στοιχεία. Σε αυτό συνηγορούν τόσο τα growl φωνητικά όσο και κάποια εντυπωσιακά κιθαριστικά σόλο. Και να ήταν μόνο αυτά όμως… Το έντονο ανατολίτικο στοιχείο στο §5, η σχεδόν αδιόρατη τζαζ διάθεση στο §3, ο πιο μοντέρνος Progressive ρυθμός του §6, το «κλειστοφοβικό» και σκοτεινά αφηγηματικό §7 μέχρι και η ροκ μπαλάντα «A Story Never Told»  απλώνουν μπροστά μας, μια βεντάλια έμπνευσης που δύσκολα συναντάμε σε έναν και μόνο δίσκο.

Το «The Last Will And Testament» δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα εύκολο άλμπουμ. Είναι ένα άλμπουμ που πρέπει να ακούγεται στην ολότητά του, ως μια ενιαία ιστορία. Κι αυτό δεν είναι πολύ συνηθισμένο, ειδικά από τους νεότερους ηλικιακά ακροατές. Η παραγωγή είναι αψεγάδιαστη, η ποιότητα των μουσικών αδιαπραγμάτευτη. Εντυπωσιακός ο Waltteri Väyrynen στα ντραμς που έπεσε κατευθείαν στα βαθιά. Τα κιθαριστικά σόλο του Fredrik Akersson είναι ίσως το αποκορύφωμα σχεδόν όλων των τραγουδιών (σ.σ. δες §3 και όχι μόνο). Τα πλήκτρα του Joakim Svalberg αναγκαστικά έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αρκετά σημεία. Το μπάσο του Martin Mendez καθορίζει τη βαριά ατμόσφαιρα του άλμπουμ και φυσικά ο Mikael Akerfeldt παίζει μαεστρικά μεταξύ growl και καθαρών φωνητικών. Το κερασάκι στην τούρτα είναι η συμμετοχή του Ian Anderson (JETHRO TULL) ως αφηγητή αλλά και ως φλαουτίστα στα  §4 και §7.  Σε αντίθεση με τα μακροσκελή σε διάρκεια τραγούδια που μας είχαν συνηθίσει οι OPETH στο παρελθόν, σε αυτό το άλμπουμ η διάρκεια κάθε τραγουδιού είναι μεταξύ πέντε και επτά λεπτών. Ταυτόχρονα, κανένα από τα οκτώ τραγούδια δεν είναι αυτό το λέμε «συναυλιακό», αφού με το ζόρι μπορεί κανείς να ξεχωρίσει ρεφρέν και κουπλέ.

Συνοψίζοντας, η νέα δουλειά των OPETH αποτελεί ένα εξαιρετικό, ατμοσφαιρικό άλμπουμ με έντονα Progressive και Death στοιχεία, μεγάλη μουσική ποικιλία και ιδιαίτερη θεματολογία. Υπερέχει ξεκάθαρα των τελευταίων άλμπουμ τους και υπο προϋποθέσεις θα μπορούσε να σταθεί επάξια δίπλα στις καλύτερες κυκλοφορίες των OPETH, με τις ιδιαιτερότητες της κάθε εποχής βέβαια.

Βαθμολογία: 8/10
Συντάκτης: Κώστας Μπουντούκος
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: OPETH – Επίσημη Σελίδα