Υπάρχουν πολλές μπάντες και αρκετοί μουσικοί που έχουν αφήσει το στίγμα τους στον χώρο της Metal μουσικής. Όμως ελάχιστοι είναι αυτοί που καθόρισαν ένα μουσικό ιδίωμα και το διαμόρφωσαν τόσο πολύ όσο οι DEATH και ο ηγέτης τους Chuck Schuldiner! Οι LEFT TO DIE είναι μία μπάντα αφιερωμένη στη μνήμη του Chuck και στη μουσική κληρονομιά των DEATH. Με αφορμή την επερχόμενή τους συναυλία στη Θεσσαλονίκη στις 31 Αυγούστου 2024, είχαμε τη χαρά να συνομιλήσουμε με δύο μουσικούς που συμμετείχαν στα πρώτα άλμπουμ των DEATH και πλέον έχουν σχηματίσει τους LEFT TO DIE. Ο λόγος για τους Terry Butler και Rick Rozz, οι οποίοι μοιράστηκαν μαζί μας αρκετές πληροφορίες για το συγκρότημα…
– Terry και Rick, καλωσήρθατε στο ηλεκτρονικό περιοδικό του THE GALLERY! Είναι μεγάλη μας τιμή!
Terry Butler: Ευχαριστούμε!! Η χαρά είναι δική μας!
Rick Rozz: Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία. Είναι χαρά και τιμή μας!
– Θα επισκεφτείτε τη Θεσσαλονίκη στα τέλη Αυγούστου για ένα live με τους LEFT TO DIE, περίπου 1,5 χρόνο μετά τα τελευταία σας σόου στην Ελλάδα. Τελικά, οι Έλληνες μεταλλάδες είναι τόσο αφοσιωμένοι στους DEATH και στη μουσική τους κληρονομιά; Ποιες ήταν οι αντιδράσεις το κοινού κατά την προηγούμενη εμφάνισή σας στη Θεσσαλονίκη;
Terry Butler: Την προηγούμενη φορά ήταν απίθανα. Φοβερός κόσμος, συμμετοχή και πολύ πάθος. Ναι, λατρεύουν τους DEATH κατά πρώτον διότι έχουν εξαιρετική μουσική αλλά και επειδή είναι μια θρυλική μπάντα που ουσιαστικά έδωσε την ώθηση στο συγκεκριμένο υποείδος της Metal. Οπότε νομίζω οι άνθρωποι λατρεύουν ν’ ακούνε DEATH. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό.
Rick Rozz: Ήταν απίστευτα. Δεν είχα έρθει ξανά στη χώρα σας. Εκείνη ήταν η πρώτη μου φορά και όλα ήταν φοβερά. Και ο promoter εδώ είναι ένας πραγματικός κύριος. Μας έκανε και ξενάγηση στη χώρα. Ο κόσμος ήταν φανταστικός. Ακόμα και το φαγητό ήταν πολύ καλό. Η μητέρα του μας μαγείρεψε στο εστιατόριο που διατηρούν. Πραγματικά πολύ ωραία εμπειρία. Μας συμπεριφέρθηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Και η αποδοχή από τον κόσμο ήταν απίστευτη. Είμαι 57 χρονών και αυτά τα τραγούδια είναι 36 ετών. Αυτό που κάνουμε είναι να τιμούμε τον Chuck και ο κόσμος πραγματικά θέλει να το ζήσει όλο αυτό. Τίποτα άλλο παρά μόνο θετικά συναισθήματα μου έχουν μείνει απο την προηγούμενη επίσκεψή μας στην Ελλάδα.
– Φαίνεται όμως ότι δεν είναι μόνο οι Έλληνες που σας λατρεύουν. Η περιοδεία που κάνετε είναι αρκετά μεγάλη. Βασικά, εγώ θα σας δω στο Rockstadt Extreme Festival στη Ρουμανία το επόμενο Σάββατο (η συνέντευξη δόθηκε πριν ξεκινήσει η περιοδεία τους).
Terry Butler: Ναι, είναι φοβερό. Αυτό θα είναι και το πρώτο show της περιοδείας μας. Προσπαθούμε να επισκεφτούμε χώρες που δεν είχαμε πάει την προηγούμενη φορά και να παίξουμε τη μουσική μας όσο περισσότερο μπορούμε.
Rick Rozz: Τέλεια! Ευχαριστώ που μου θύμησες πόσο κοντά είναι. Πρέπει να εξασκηθώ! (γέλια)
– Είμαι περίεργος ποιές είναι οι αντιδράσεις του κοινού και κυρίως των νεότερων οπαδών σας, που μπορεί να μην είχαν γεννηθεί καν τις δεκαετίες που οι DEATH μεγαλουργούσαν.
Terry Butler: Στην πραγματικότητα έχουν απίστευτες αντιδράσεις. Έχουμε πολλούς νέους οπαδούς στις συναυλίες, νομίζω επειδή όταν αρχίζουν να ασχολούνται με τη metal, τη death metal, διαβάζουν και ακούνε ότι οι DEATH είναι ένα από τα πρώτα συγκροτήματα που ξεκίνησαν το death metal, οπότε θέλουν να μάθουν γι’ αυτό. Και μετά όταν το ακούνε, κολλάνε. Λένε, ναι, αυτή είναι σπουδαία μουσική, θέλω να την ακούσω. Οπότε, ναι, είναι φοβερό. Έχουμε πολλούς ανθρώπους που είναι στην ηλικία μας, αλλά και ανθρώπους γύρω στα 30, και μετά έχουμε τους 15χρονους. Οπότε, είναι πολύ ωραία, πραγματικά.
Rick Rozz: Αυτοί που ήρθαν σε μας αλλά και μερικές από τις νεότερες μπάντες που έπαιξαν μαζί μας σε μερικές από τις συναυλίες, παιδιά στα τέλη της εφηβείας τους, φάνηκαν πολύ θετικοί και φάνηκε ότι ήταν ειλικρινείς, έχοντας μια πολύ θετική ανταπόκριση. Πολύ, πολύ θετική. Αλλά για να απαντήσω στην ερώτησή σου, οι νεότεροι μουσικοί που είναι σε συγκροτήματα και οι νεότεροι οπαδοί που με πλησίασαν και μου μίλησαν. Δεν έχει σημασία αν έχουν ακούσει τους DEATH στο παρελθόν, μπορεί να έχουν ακούσει τους DEATH στον τελευταίο τους δίσκο. Όταν ήμουν νεότερος και μάθαινα για μια μπάντα από το τελευταίο της άλμπουμ και συνειδητοποιούσα αργότερα ότι είχαν άλλα επτά άλμπουμ πριν από αυτό πήγαινα πίσω στον κατάλογο και έβρισκα ορισμένα πράγματα που μου άρεσαν και άλλα που δεν μου άρεσαν. Έτσι, είχαμε μια πολύ θετική αντίδραση από τους νεότερους μουσικούς και οπαδούς των DEATH.
– Πώς προέκυψε η ιδέα να δημιουργήσετε τους LEFT TO DIE ως μια tribute μπάντα στους DEATH;
Terry Butler: Λοιπόν, πριν από περίπου τρία χρόνια, κάναμε μια συναυλία εδώ στην Τάμπα, και παίξαμε ολόκληρο το άλμπουμ «Spiritual Healing». Ήμουν εγώ, ο James Murphy, ο Matt και ο Gus, και κάναμε δύο συνεχόμενες βραδιές στην Tampa, και ήταν καταπληκτικό. Ήταν sold out. Και λίγους μήνες αργότερα, από όλο αυτό, νομίζω ότι ο Rick έβαλε μια ερώτηση στο διαδίκτυο, ποιος θα ήθελε να δει το lineup των DEATH ή το άλμπουμ «Leprosy» να παίζεται ολόκληρο. Και υπήρξε μεγάλη ανταπόκριση, συγκλονιστική ανταπόκριση. Έτσι, αρχίσαμε να μιλάμε μεταξύ μας. Και σκεφτήκαμε να δημιουργήσουμε ένα σχήμα με το όνομα LEFT TO DIE, να παίζουμε τα δύο πρώτα άλμπουμ και κάποια demo και να βλέπαμε πώς θα πάει. Και η ανταπόκριση ήταν καταπληκτική. Οπότε, είπαμε, λοιπόν, ας το βγάλουμε στο δρόμο. Ας δούμε αν ο κόσμος θέλει να το ακούσει. Και ναι, ο κόσμος έρχεται να το δει. Οπότε, έχει πλάκα. Και απλά θα το συνεχίσουμε όσο πάει.
Rick Rozz: Όπως είπε και ο Terry, ο Terry, ο Gus και ο Matt έκαναν ένα αφιέρωμα στο δίσκο «Spiritual Healing» με τον James Murphy στην Τάμπα. Και νομίζω ότι αυτό ήταν κάτι σαν μια μικρή σπίθα, γιατί είχα πολύ καιρό να μιλήσω με τον Terry. Ήταν απασχολημένος. Αλλά ήταν πολύ ωραίο που τον ξαναβρήκα. Έτσι, αυτό μου έδωσε βασικά την ιδέα. Αναρωτήθηκα αν κάποιος θα ήθελε να ακούσει το «Leprosy». Έτσι επικοινώνησα με τον Gus Rios, τον ντράμερ των GRUESOME και τώρα έχουμε τους LEFT TO DIE. Και μετά σκέφτηκα να ρωτήσω τον Matt και να έρθω σε επαφή με τον Butler και να δω αν αυτό θα ήταν μια καλή ιδέα. Ξέρεις, αν όλοι θα συμφωνούσαν να το κάνουμε αυτό. Αν πάλι όχι, δεν πειράζει. Θα καταλάβαινα απόλυτα. Αλλά όλοι ήταν εντάξει με αυτό. Ήταν τόσο απλό. Ήταν κυριολεκτικά ένα τηλεφώνημα. Μιλήσαμε όλοι μαζί και μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα, είχαμε κλείσει μια περιοδεία. Νομίζω ότι ήταν τρελό. Θα ήταν για μερικούς μήνες, αλλά με τρόμαξε. Έλεγα, ω, Θεέ μου, πρέπει να μάθω όλα αυτά τα τραγούδια. Αλλά ήταν καλό, φίλε μου. Έτσι συνέβη πραγματικά. Ο Terry και εγώ, ήμασταν στην μπάντα του Chuck πριν τις περιοδείες του «Scream Bloody Gore». Χωρίς παρεξήγηση για τον Chris Reifert, γιατί έμενε στην Καλιφόρνια. Οπότε ο Terry, εγώ και ο Bill κάναμε εκείνη την περιοδεία. Έτσι νομίζω ότι ο Terry και εγώ έχουμε τον απαραίτητο σεβασμό στα τραγούδια για να τα παίξουμε. Αλλά προσθέτουμε και μερικά ακόμα τραγούδια. Το «Leprosy» έχει μόνο οκτώ τραγούδια οπότε δεν μπορούμε να βγούμε μόνο με αυτό. Έχουμε μια πολύ καλή ομάδα με τα υπόλοιπα παιδιά και όλοι τα πάμε καλά μεταξύ μας. Έχουμε και μια υπέροχη ομάδα στην Ευρώπη σε όλα τα πόστα. Είναι τα ίδια άτομα που χρησιμοποιήσαμε και την προηγούμενη φορά.
– Είδατε λοιπόν ότι ο κόσμος ενδιαφερόταν οπότε φαντάζομαι ήταν μια εύκολη απόφαση.
Rick Rozz: Είχε αρκετό ρίσκο αυτή η κίνηση. Δεν ξέρεις ποτέ τι θα γίνει. Πολλοί άνθρωποι πήραν ρίσκο για να πραγματοποιηθεί αυτή η περιοδεία. Δεν ξέρεις αν θα πάει καλά, αν οι promoters θα καταφέρουν να γεμίσουν τα μαγαζιά και αν ο κόσμος θα έρθει να σε δει. Αλλά τελικά όλα πήγαν καλά.
– Θα συνεχίσετε με τους LEFT TO DIE; Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια για τη μπάντα;
Rick Rozz: Απ’ όσο γνωρίζω, πέρα από την Ευρωπαϊκή περιοδεία που θα τρέξει, έχουμε κανονισμένες μερικές ακόμα εμφανίσεις. Δεν θέλω να πω περισσότερα για την ώρα. Άλλωστε αυτή είναι μια tribute μπάντα. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Αφιερωμένη στους DEATH. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε για πάντα. Οπότε θα υπάρξει κάποια στιγμή που θα πρέπει να τη σταματήσουμε. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε το ίδιο πράγμα για πολύ καιρό.
– Την προηγούμενη φορά παίξατε ολόκληρο το «Leprosy» και κάποια τραγούδια από το «Scream Bloody Gore». Τώρα ετοιμάζετε κάτι διαφορετικό;
Terry Butler: Ναι, όντως παίξαμε ολόκληρο το «Leprocy» και πέντε τραγούδια από το «Scream Bloody Gore» την προηγούμενη φορά. Τώρα θα παίξουμε πέντε διαφορετικά τραγούδια από αυτό το άλμπουμ. Διαφοροποιούμε λίγο το set μας για να υπάρχει ενδιαφέρον.
– Terry, είχες την ευκαιρία να είσαι μέλος σε μερικά από τα σημαντικότερα death metal συγκροτήματα όλων των εποχών όπως οι OBITUARY και οι SIX FEET UNDER. Οι DEATH ήταν αυτοί που σε έβαλαν στον κόσμο της death metal;
Terry Butler: Για την ακρίβεια, ήταν οι MASSACRE. Ο καλύτερος φίλος μου τότε, ο Bill Andrews, έπαιζε ντραμς. Και αυτός μαζί με τον Alan West ξεκίνησαν τους MASSACRE το 1984. Και έβγαλαν ένα ντέμο. Μετά μπήκαν ο Rick και ο Kam και έβγαλαν ένα δεύτερο demo. Μετά μπήκα και εγώ στο συγκρότημα. Έτσι, οι MASSACRE ήταν η πρώτη μου επαφή με τη death metal. Και μετά ο Bill, ο Rick και εγώ πήγαμε στους DEATH ακριβώς όταν κυκλοφόρησε το «Scream Bloody Gore». Και έτσι, εγώ και ο Bill ήμασταν εκεί για το «Scream Bloody Gore», το «Leprosy» και το «Spiritual Healing». Και ναι, ήμουν τυχερός. Ήμουν σε πολλές καλές μπάντες. MASSACRE, DEATH, SIC FEET UNDER, OBITUARY, INHUMAN CONDITION. Ήταν διασκεδαστικό και το απολαμβάνω ακόμα.
– Και είσαι ακόμα ιδιαίτερα δραστήριος!!
Terry Butler: Ναι!! (γέλια)
– Ας επιστρέψουμε λίγο στην αρχή των DEATH. Rick, πως φτάσαμε στη δημιουργία των MANTAS και μετά των DEATH; Πως γνωρίστηκες με τα υπόλοιπα παιδιά, τον Chuck και τον Kam; Άλλωστε ήσουν ένα από τα ιδρυτικά μέλη.
Rick Rozz: Ναι, γνώρισα τον Kam στο μάθημα τέχνης στο Λύκειο Lake Brantley το 1983. Είχαμε ήδη σχηματίσει τους MANTAS, οι δυο μας. Μετά γνώρισα τον Chuck σε ένα πάρτι στα τέλη του ’83. Κάτι τέτοιο. Και τον σύστησα στον Kam. Ο Chuck είχε ένα γκαράζ για να τζαμάρει. Έπαιρνα λοιπόν τον Kam και τα ντραμς του και πήγαινα στο γκαράζ του Chuck. Δεν ξέρω την ακριβή ημερομηνία που ξεκίνησε, αλλά ήταν τέλη του ’83. Οι MANTAS υπήρχαν πριν ο Kam και εγώ γνωρίσουμε τον Chuck. Όταν γνώρισα τον Chuck συνειδητοποίησα ότι είχαμε πολλά κοινά ενδιαφέροντα και επιρροές όπως οι KISS, οι SLAYER ή οι MERCYFUL FATE. Μια μεγάλη ποικιλία από rock και metal επιρροές. Τότε λοιπόν, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε μαζί.
– Terry, έχεις ενδιαφέρουσες ιστορίες να μοιραστείς μαζί μας από την περίοδο των ηχογραφήσεων του «Spiritual Healing» ή γενικότερα από την εποχή που ήσουν στους DEATH;
Terry Butler: Ήταν απλά μια καταπληκτική εποχή. Δουλεύαμε με τον Scott Burns, και τον Dan Johnson στο «Leprosy», είχαμε ανθρώπους να έρχονται στο στούντιο από άλλες μπάντες ενώ ηχογραφούσαμε, ήταν απλά μια υπέροχη στιγμή για το metal και το death metal. Το Morrisound Recording ήταν ένα εμβληματικό στούντιο, προφανώς, και μόνο που ήμασταν μέρος όλου αυτού του πράγματος ήταν καταπληκτικό. Αλλά, ξέρετε, εμείς απλά διασκεδάζαμε. Κάθε μέρα γελούσαμε και περνούσαμε καλά και δημιουργούσαμε ωραία πράγματα στο στούντιο.
– Τότε αντιλαμβανόσασταν ότι δημιουργούσατε κάτι τόσο τεράστιο, που θα άφηνε το αποτύπωμά του στη Metal μουσική στο μέλλον ή απλά περνούσατε καλά;
Terry Butler: Περισσότερο αυτό που σκεφτόμασταν ήταν να περνάμε καλά και να βγάζουμε καλή μουσική. Το ξέραμε ότι ακόμα και από το «Leprosy», ότι είχαμε κάνει ένα πολύ καλό άλμπουμ. Ωραία δομή, καλές συνθέσεις…το ίδιο και με το «Spiritual Healing», αλλά δε λέγαμε μεταξύ μας ότι μετά από 30 χρόνια όλα αυτά θα έχουν γίνει θρυλικά. Όχι, ήμασταν απλά παιδιά που γράφαμε μουσική και περνούσαμε ωραία μέσα σε ένα στούντιο.
Rick Rozz: Αυτό ακριβώς. Διασκεδάζαμε πολύ. Γράφαμε μουσική και μάλιστα είχαμε την τύχη να καταφέρουμε να βρούμε εταιρεία και να τη βγάλουμε και σε άλμπουμ αλλά δεν υπήρχαν σκέψεις για διασημότητα και τέτοια. Ήμασταν απλά παιδιά και σε τέτοια ηλικία είναι δύσκολο να σκεφτείς κάτι παραπάνω. Αλλά προφανώς, βγάζαμε αρκετά λεφτά για να βγούμε στον δρόμο. Ακόμα μέναμε με τους γονείς μας όταν ξεκινήσαμε την πρώτη μας περιοδεία. Οπότε είχαμε ένα σπίτι να επιστρέψουμε μετά το τέλος της. Ένα άλλο πράγμα που θέλω να σου πω είναι ότι πριν το «Scream Bloody Gore», εγώ και ο Kam είχαμε φύγει από τη μπάντα και ο Chuck πήρε το δικό του δρόμο. Στην πραγματικότητα εγώ απλά έγραψα δύο τραγούδια για το συγκεκριμένο άλμπουμ. Όταν ο Chuck επέστρεψε στην πόλη, το έμαθα από έναν κοινό μας γνωστό τυχαία. Έτσι, πήγα στο σπίτι του ακάλεστος, χτύπησα την πόρτα και του είπα ότι θέλω να συζητήσουμε για κάτι. Βασικά του είπα ότι θέλω να ξαναφτιάξουμε τη μπάντα και ότι ο Terry και ο Bill θα ήταν πρόθυμοι να ακολουθήσουν. Αλλά ποτέ δεν το είπα στον Kam και τον άφησα ξεκρέμαστο. Έχω απολογηθεί γι’ αυτό πολλές φορές και θέλω να το πω σε όλους όσοι διαβάζουν αυτή τη συνέντευξη. Επιστρέψαμε στους DEATH και ο Kam ποτέ δεν το έμαθε ή δεν προσκλήθηκε. Έπειτα, ξεκινήσαμε την περιοδεία «Scream Bloody Gore» με ένα βανάκι. Ο Terry ήταν ο οδηγός μας στο 80% της διαδρομής και στο υπόλοιπο εγώ. Ήταν πραγματικά υπέροχο. Ήμασταν 20-21 ετών και μπορείς να καταλάβεις γιατί περνούσαμε τέλεια. Όλοι είχαμε τις παραξενιές μας και τις προσωπικότητές μας αλλά ήταν πραγματικά τέλεια. Μπορεί τελικά να έμεινα στη μπάντα για λίγα χρόνια μόνο αλλά πέρασα υπέροχα. Μετά ο καθένας πήρε το δρόμο του. Ο Bill και ο Terry συνέχισαν με τον Chuck αλλά αργότερα αποφάσισε να αλλάξει τα πράγματα. Ήθελε να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό με διαφορετικό τραγουδιστή ή κιθαρίστα ή ντράμερ. Είναι κάτι που συμβαίνει. Αλλά όσον αφορά εμένα, είναι πολύ κολακευτικό που μπόρεσα να αποτελέσω κομμάτι αυτής της ιστορίας και τώρα στα 57 μου να μπορώ να παίζω αυτά τα τραγούδια για να διασκεδάζω τον κόσμο. Είναι πολύ ωραίο και ευλογία.
– Rick πώς αισθάνεσαι που είσαι μέρος αυτής της κληρονομιάς; Οι DEATH άλλωστε είναι ίσως το σημαντικότερο συγκρότημα στο Death Metal.
Rick Rozz: Είναι πολύ κολακευτικό. Είναι τιμή και ευχαρίστηση για μένα. Χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους ακόμα και τώρα να έρχονται να μας βλέπουν. Και δεν έχω κανένα θέμα να γνωρίζω αυτούς τους ανθρώπους. Δεν κρύβομαι. Δεν τους χρεώνω για να έρθουν και να με γνωρίσουν. Αν ο Chuck ήταν ζωντανός, τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαιναν. Οι LEFT TO DIE δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης. Όλα γίνονται για να τιμήσουμε τη μνήμη του. Αλλά όπως είπα και πριν, όλα αυτά έχουν και κάποια όρια. Δεν πρόκειται να εκμεταλλευόμαστε το όνομα των DEATH για πάντα. Νομίζω ο Terry και εγώ έχουμε το δικαίωμα να είμαστε μέλος αυτού. Επίσης, ο Gus και ο Matt κάνουν εξαιρετική δουλειά. Εγώ μάλλον είμαι ο αδύναμος κρίκος. Ξέρεις, είμαι ο τεμπέλης κιθαρίστας. Αλλά δεν έχει σημασία γιατί θα περάσουμε υπέροχα.
– Ας μιλήσουμε λίγο για τον Chuck. Όλοι ξέρουμε ότι θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς της Metal. Αλλά πώς ήταν ως άνθρωπος στην καθημερινότητά του;
Terry Butler: Λοιπόν, ήταν ένας απλός άνθρωπος όπως όλοι μας. Με τα καλά του και τα κακά του. αλλά εγώ τα πήγαινα πολύ καλά μαζί του. Είχε εξαιρετικές ιδέες για τη metal και ήταν προσηλωμένος σε αυτό που ήθελε. Και πολύ παθιασμένος. Εξασκούταν πολλές ώρες κάθε μέρα και προσπαθούσε να γράφει συνέχεια τραγούδια και να εμπνέεται από το οτιδήποτε στη ζωή. Αλλά ήταν και λίγο ντίβα, με την καλή έννοια. Ήταν πολύ παθιασμένος με τους DEATH και όταν θεωρούσε ότι κάποιος έκανε κακό στη μπάντα, συμπεριφερόταν σαν μπουλντόγκ. Αλλά γενικά, τα πήγαινα τέλεια μαζί του, δεν είχα προβλήματα. Δημιουργήσαμε ωραία μουσική και περάσαμε μερικές πολύ ωραίες στιγμές. Αλλά δυστυχώς, ο χαμός του άφησε ένα μεγάλο κενό. Προσπαθώ να φανταστώ τι θα είχε δημιουργήσει αν δεν είχε πεθάνει τόσο νέο. Θα ήταν ενδιαφέρον να το ακούγαμε. Άλλωστε ακούγαμε παρόμοια πράγματα με τον Chuck.
Rick Rozz: Πρέπει να λάβεις υπόψη ότι ήμασταν παιδιά όταν ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα. 16 ετών και όλοι είχαμε παρατήσει το σχολείο. Δεν κάναμε παρέα κάθε μέρα αλλά συχνά. Εγώ τότε κάπνιζα πολύ ενώ αυτός όχι. Έκανε λίγο χόρτο μόνο. Εγώ μόνο τσιγάρα. Πίναμε καμιά μπύρα πότε πότε. Αυτό ήταν. Δεν θα μπω σε μεγάλη ανάλυση για τον Chuck. Δεν θα το κάνω γιατί και εγώ δεν είμαι τέλειος. Εγώ και αυτός ήμασταν δύο τελείως διαφορετικοί κόσμοι. Αλλά πέρα από αυτό, μόνο καλά λόγια έχω να πω για τον Chuck και την οικογένειά του. Με έβαλαν στο σπίτι τους. Φάγαμε μαζί με την οικογένειά του. Ο Chuck, οι γονείς του, η αδερφή του και ο μικρός αδερφός του Chris όταν ακόμα ήταν με πάνες. Οπότε θα το αφήσω εκεί. Ήταν απλά ένας πολύ καλός φίλος μου. Μου έδωσε την ευκαιρία να είμαι στους DEATH, όπως και τους Terry και Bill και όλοι μαζί να κάνουμε ωραία πράγματα. Ήμασταν μαζί στην περιοδεία για το «Scream Bloody Gore» και κάναμε και το «Leprocy» μαζί. Ο Terry και ο Bill συνέχισαν μαζί του και το «Spiritual Healing». Οπότε γενικά ήταν ένας ωραίος και γενναιόδωρος τύπος.
– Terry, είπες ότι ήταν λίγο σαν μπουλντόγκ σε θέματα που αφορούσαν τη μπάντα. Αυτός ήταν και ο λόγος που ήταν το μοναδικό σταθερό μέλος των DEATH;
Terry Butler: Ουσιαστικά ναι. Ας πούμε εγώ και ο Bill ήμασταν εκεί για τρία άλμπουμ, o DiGiorgio επίσης έπαιξε αρκετά μαζί του. Και άλλοι μουσικοί κατά περιόδους. Αλλά κάποιες φορές το να είναι κάποιος θυμωμένος και συναισθηματικός δεν κάνει καλό. Έπαιρνε γρήγορες αποφάσεις χωρίς λογική μερικές φορές απλά επειδή νόμιζε ότι ήξερε τι γινόταν. Στο μυαλό του αυτές οι αποφάσεις ήταν για το καλό της μπάντας. Αλλά έτσι κι αλλιώς ήταν ο ηγέτης της μπάντας οπότε γνωρίζαμε ότι οι υπόλοιποι έπρεπε να πάμε με τα νερά του. Απλά υπήρξαν στιγμές που πριν πάρει μια απόφαση θα έπρεπε να ηρεμήσει πρώτα και να δει τα πράγματα πιο καθαρά. Όπως είπα όμως, ο Chuck ήταν ένας κανονικός άνθρωπος όπως όλοι μας με συναισθήματα. Άλλωστε πολλοί σπουδαίοι καλλιτέχνες έχουν την περίεργη πλευρά τους.
– Όταν είσαι παθιασμένος με κάτι, πολλές φορές δεν μπορείς να σκεφτείς καθαρά.
Terry Butler: Ακριβώς!
– Υπάρχει κάποιο στοιχείο που έκανε τους DEATH τόσο επιδραστικούς και ακόμα και τώρα ο κόσμος ακούει τη μουσική τους;
Terry Butler: Από τους MANTAS το 1984 άρχισα να καταλαβαίνω ότι έχουμε κάτι καλό. Και τότε ήταν ακατέργαστο και σκληρό. Αυτό συνεχίστηκε και με τα demo των DEATH. Είχα διαπιστώσει ότι ήταν κάτι διαφορετικό ειδικά με τη φωνή του Chuck και τις συνθέσεις του. Έγραφε μερικά φοβερά riffs, ιδιαίτερα επιθετικά. Και εκείνη την περίοδο αυτό ήταν της μόδας και προσέλκυε νέο κόσμο που τους άρεσε η επιθετική μουσική, τα ζόμπι, το αίμα και η σκληρή μουσική. Τι καλύτερο από αυτό αν είσαι 14-15 ετών; Αργότερα, οι συνθέσεις έγιναν ακόμα καλύτερες. Το «Leprosy», που το θεωρώ έναν από τους καλύτερους death metal δίσκους όλων των εποχών, ήταν σαν γροθιά στο πρόσωπο. Μία μίξη μελωδιών και αρμονίας. Μελωδίες και σκληρότητα. Το «Spiritual Healing» μετά ήταν κάπως πιο μελωδικό, πιο progressive. Αν αναλύσει κανείς τα τραγούδια, τη δομή, τη σύνθεση, τη μουσική… όλα είχαν έναν σκοπό να επιτελέσουν. Κάθε riff που υπήρχε. Δεν μπορούμε να βρούμε ούτε ένα riff που υπάρχει εκεί χωρίς λόγο. Κάποιος μπορεί να βρει εξαιρετικά κιθαριστικά παιξίματα ή άλλα μουσικά μέρη σε όλα τα άλμπουμ τα οποία μάλιστα ακούγονται ακόμα από τον κόσμο.
Rick Rozz: Δεν ξέρω να σου πω ακριβώς γιατί το στυλ των DEATH άλλαξε με τα χρόνια. Υπήρχε η σκληρή πλευρά και η όχι και τόσο σκληρή πλευρά, κάτι απόλυτα αποδεκτό αφού η μπάντα ήταν του Chuck και μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε. Τα «Scream Bloody Gore» και «Leprocy» είναι αρκετά σκληρά άλμπουμ. Το «Spiritual Healing» αρχίζει να αλλάζει κάπως. Δεν θα πω κάτι για αυτούς τους δίσκους. Είναι απλά μια μεταβατική περίοδος. Και ο Chuck έκανε αυτή την επιλογή. Προσέλαβε τους μουσικούς που ήθελε. Εγώ δεν ήμουν εκεί αλλά παραμείναμε φίλοι. Απολύθηκα γιατί ήμουν τεμπέλης ως μουσικός. Δεν μου άρεσαν τα σόλο. Θα μπορούσα να είμαι ένας ρυθμικός κιθαρίστας. Θα ήμουν ικανοποιημένος με αυτό. Ο Chuck άλλαζε τους μουσικούς ανάλογα με το τι μουσική ήθελε να παίξει. Και η προσωπικότητα του κάθε μουσική έπαιζε ρόλο. Απλά δες τους κιθαρίστες σε κάθε άλμπουμ. Η λίστα είναι εξαιρετική. Ο ίδιος δεν ήθελε να τραγουδάει. Δεν το ήξερα αυτό στην αρχή. Το έμαθα αργότερα. Νομίζω ότι επηρεάστηκε πολύ από τον Kam γιατί ο Kam έγραφε και τραγουδούσε το 80-85% των τραγουδιών των MANTAS. Επίσης έπαιζε και ντραμς. Θυμάμαι τότε παίζαμε σε κάτι salad bars και χάλια μέρη. Είχε πλάκα όμως.
– Τελευταία ερώτηση! Ποια είναι τα πλάνα σας για τους LEFT TO DIE αλλά και προσωπικά για τον κάθε ένα σας;
Terry Butler: Όσον αφορά τους LEFT TO DIE, θα προσπαθήσουμε να πάμε τη μουσική τους σε όσο περισσότερα μέρη στον κόσμο μπορούμε και δεν έχουμε παίξει ποτέ. Αυστραλία, Καναδάς, Νότια Αμερική. Οπότε υπάρχουν ακόμα μέρη να πάμε. Δεν θα το κάνουμε αυτό για τα επόμενα, ας πούμε, 15 χρόνια αλλά μέχρι να αποφασίσουμε όλοι μαζί ότι πετύχαμε το σκοπό μας ή μέχρι να δούμε ότι δεν θα έρχεται κανένας στα σόου μας. Προσωπικά, έχω αρκετή δουλειά με τους OBITUARY. Έχουμε προγραμματισμένη μια αμερικάνικη περιοδεία για τον Σεπτέμβριο με τους SEPULTURA. Επίσης, θα επιστρέψουμε στην Ευρώπη. Και ήδη για την επόμενη χρονιά έχουμε κλείσει κάποια μεγάλα φεστιβάλ στην Ευρώπη. Τέλος, όποτε έχω χρόνο προσπαθώ να κάνω πράγματα και με την άλλη μου μπάντα, τους INHUMAN CONDITION. Σιγά σιγά γίνεται όλο και δημοφιλέστερη και πλέον είμαστε στο στάδιο σύνθεσης του τρίτου μας άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει τον επόμενο χρόνο, αρχές μάλλον. Οπότε, ναι είμαι πολύ απασχολημένος και μέσα σε όλα αυτά θα πρέπει να βρω χρόνο και για την προσωπική μου ζωή και την οικογένεια. Το μυαλό άλλωστε θέλει ξεκούραση.
Rick Rozz: Έχω έτοιμα κάποια τραγούδια για ένα recording project που ονομάζεται SHINEBOX. Θα είναι ένα female fronted συγκρότημα που δεν θα κάνει ζωντανές εμφανίσεις. Κάτι μεταξύ punk/hardcore και Metal. Αυτά. Όχι άλλες ζωντανές εμφανίσεις για μένα.
– Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Πραγματικά ήταν μεγάλη μου τιμή.
Terry Butler: Εμείς ευχαριστούμε.
Rick Rozz: Ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον που δείχνετε στους LEFT TO DIE!
Συνέντευξη: Κώστας Μπουντούκος
Σχεδιασμός και Επιμέλεια Συνέντευξης: Κώστας Μπουντούκος
Επιμέλεια Εξωφύλλου: Αλέξανδρος Σουλτάτος
Ημερομηνία: 24 Ιουλίου 2024
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: LEFT TO DIE – Σελίδα Facebook
Copyright © 2024 by THEGALLERY.GR
