Χρονολογία: 2020
Συνολική Διάρκεια: 26:16
Εταιρεία: Αυτοχρηματοδοτούμενο Άλμπουμ

Δεν μου ήταν καθόλου εύκολο να γράψω μια κριτική για την καινούρια δουλειά που έρχεται από το στρατόπεδο του Αθηναίου βιρτουόζου κιθαρίστα GEORGE CONSTANTIN KRATSAS και τιτλοφορείται «The First Alchemist». Με τη συνεργασία του Nikitas Mandolas στα τύμπανα, του Tasos Seremetis στο ούτι και της Mora που προσφέρει τα φωνητικά της στο τραγούδι «Clockwork Giant», το «The First Alchemist» είναι μια γεμάτη ενέργεια και τεχνική instrumental συνθετική προσπάθεια με μια ανατροπή (βασικά με δύο): τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έχει δοθεί από τον συνθέτη στη συμφωνική ορχήστρα και στο ούτι.

Υπάρχει πληθώρα πληροφοριών για τον ακροατή προς επεξεργασία, από τα εξαιρετικά κιθαριστικά riff και σόλο και το υπέροχο drumming, στα multilayered ορχηστρικά μέρη, στην ανάμιξη ανατολής και δύσης, στο συνδυασμό ατονάλ, μοντάλ και παραδοσιακών μουσικών στοιχείων και στη χρήση cinematic sound effects. Όλα συνδυάζονται με μαεστρία για να δημιουργήσουν έναν σουρεαλιστικό, μαγικό κόσμο. Με τα παραπάνω υπόψη θα μπορούσε να πει κανείς πως μπορεί ο κος KRATSAS να είναι ο αλχημιστής που χρησιμοποιεί πολυποίκιλα ή ακόμη και ανομοιογενή μουσικά στοιχεία για να μεταμορφώσει ή να δημιουργήσει κάτι μέσω μιας μάλλον μεταφυσικής διαδικασίας.

Το ομώνυμο κομμάτι με το οποίο ξεκινά το άλμπουμ λειτουργεί ως ουβερτούρα. Προετοιμάζοντας τον ακροατή για αυτό που θα ακολουθήσει, ο κ. KRATSAS παρουσιάζει τα όργανα και θέτει τον τόνο του δίσκου. Έχουμε oriental έγχορδα, το νέυ, το ούτι, τα cinematics και φυσικά το σύνολο κιθάρα-μπάσο-τύμπανα.

Το παιχνιδιάρικο ostinato με το οποίο ξεκινάει το «His dark materials» που ακολουθεί, αναπτύσσεται σε ένα ολόκληρο djent-prog θέμα πριν εκραγεί σε ένα επικό cinematic διάλογο ανάμεσα στην κιθάρα και την ορχήστρα. Ακολουθεί ένα σουρεαλιστικό ατονάλ brake και ένα πανέμορφο neoclassical solo έπειτα.

Μια πιο ατμοσφαιρική στιγμή έρχεται με το «Clockwork Giant» που ακολουθεί την ίδια δομή. Εισαγωγικό ostinato από ένα όργανο κι ανάπτυξη – brake – επανέκθεση του θέματος σε variation πριν το κλείσιμο. Τα φωνητικά της Mora διακοσμούν πολύ ταιριαστά τη σύνθεση.

Το «Cataclysm» είναι το τέταρτο κομμάτι του δίσκου με ένα γλυκύτατο oriental μέρος με το ούτι πραγματικά να λάμπει και με lead κιθάρες να φέρνουν στο μυαλό την πρώιμη εποχή του Vinnie Moore. Υπέροχες μελωδίες και feel, ταχύτητα και τεχνική, όλα τα στοιχεία βρίσκονται παρόντα σε πραγματική ισορροπία. Στο ίδιο μουσικό σύμπαν βρίσκουμε το «The ark of the covenant» που ακολουθεί.

Το «Sigillum dei» (η σφραγίδα του θεού) αρχίζει με ένα καλά δομημένο ταξίμι από το ούτι που περιπλανιέται στην οικογένεια του μακάμ Χιτζάζ και εισάγει το τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ με τίτλο «Lost archives».

Η ποσότητα δουλειάς και χρόνου που έχει αφιερωθεί σε αυτό το άλμπουμ είναι πελώρια. Φαίνεται ξεκάθαρα από το αποτέλεσμα και από αυτό το γεγονός και μόνο πρέπει να επισημάνω πως ο GEORGE CONSTANTIN KRATSAS κέρδισε τον απόλυτο σεβασμό μου. Ακόμα κι αν η πρώτη μου επαφή με το «The First Alchemist» ήταν κάπως άβολη, οφείλω να παραδεχτώ πως μετά από αρκετές ακροάσεις συνδέθηκα με το υλικό, το οποίο με καλούσε συχνά να το ξανακούσω. Ωστόσο, για να είμαι ειλικρινής προς τον εαυτό μου και τους αναγνώστες πρέπει να κάνω δυο παρατηρήσεις που κατά τη γνώμη μου αφορούν αδυναμίες του άλμπουμ.

Η πρώτη είναι πως ένιωσα το μουσικό υλικό να μου επιβάλλεται (αντί σιγά σιγά να με πείθει) σαν ένα 26άλεπτο κινηματογραφικό trailer. Όταν γράφει κανείς μουσική για trailer χρησιμοποιώντας την ορχήστρα, τα πάντα πρέπει να είναι μεγάλα, larger than life, μη ρεαλιστικά, συνήθως γιατί δεν υπάρχει ο αναγκαίος χρόνος για τον συνθέτη να δομήσει και να αναπτύξει φυσικά μια συνολική δυναμική. Με την εισαγωγή των virtual instruments και με τις τόσο ρεαλιστικές ή μάλλον υπέρ-ρεαλιστικές samplαρισμένες ορχήστες που υπάρχουν σήμερα στο εμπόριο, ο συνθέτης έχει την ευκαιρία κυριολεκτικά να επιτεθεί βίαια στον ακροατή με μια παλέτα δυναμικών που να ξεκινάει από το forte για να φτάσει μέχρι fortississimo κι ακόμα παραπέρα. Και αυτό μπορεί να λειτουργεί για ένα δίλεπτο trailer, αλλά για ένα ολόκληρο άλμπουμ… είναι μάλλον κουραστικό ακόμη κι όταν πρόκειται για ένα πραγματικά ισορροπημένο mix σαν αυτό του «The First Alchemist». Ένα fortissimo στα χάλκινα για παράδειγμα, έχει πάντα το ηχόχρωμα ενός fortissimo, το να το χαμηλώσεις στη μίξη δεν θα αλλάξει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ήχου και άρα ούτε το ψυχοακουστικό εφέ που θα έχει στον ακροατή.

Η δεύτερη παρατήρηση είναι πως ο χώρος μέσα στον οποίον συνυπάρχουν τα μουσικά στοιχεία μου ακούγεται κάπως δυσδιάστος, πιο πολύ σαν slideshow παρά σαν film (μια αίσθηση που αλλάζει ολοκληρωτικά προς το καλύτερο όταν ακούω την συμφωνική version του άλμπουμ που τιτλοφορείται «Alchemical Symphony»). Στο «The First Alchemist» κάθε όργανο που περνά στο επίκεντρο για τον ακροατή, σχεδόν εξαφανίζει με την παρουσία του τα υπόλοιπα πριν δώσει τη θέση του στο επόμενο κλπ. Σαν κάποιος να κρατάει ένα μάτσο φωτογραφίες στα χέρια του περνώντας τη μία μετά την άλλη μπροστά στέλνοντας όποια έχει ήδη δει στο πίσω μέρος.

Έχοντας πει τα παραπάνω, οφείλω να παραδεχθώ πως έχουν υπάρξει πολλές και διαφορετικές αισθητικές προσεγγίσεις σχετικά με την ορχήστρα και πως η δική μου είναι μάλλον κλασικότροπη και μπορεί ίσως και κάπως ξεπερασμένη. Κρίνοντας από την ακεραιότητα του έργου μπορώ να διακρίνω ξεκάθαρα την πρόθεση του συνθέτη και ακόμα κι αν δεν συμφωνώ με κάθε αισθητική επιλογή του, το άλμπουμ με τραβούσε να το ακούσω και να το ξανακούσω και τελικά αυτό είναι που έχει σημασία. Πιστεύω ακράδαντα πως αν ο κ. KRATSAS ακολουθήσει την ίδια κατεύθυνση με ακόμα μεγαλύτερη εμβάθυνση στην ορχήστρα και στα ψηφιακά της αντίστοιχα, σίγουρα στο μέλλον θα μπορέσει να μας δώσει μια μίξη στυλ που δεν έχουν ξανακουστεί με τέτοιο τρόπο σε κανένα genre.

Κι αν δεν είναι αυτό κάτι σαν τη Φιλοσοφική Λίθο για κάθε συνθέτη, τότε τί είναι;

Βαθμολογία: 7/10
Συντάκτης: Γιάννης Τζιάλλας
Διαδικτυακός Σύνδεσμος:  GEORGE CONSTANTIN KRATSAS – Σελίδα Bandcamp