Χρονολογία: 2021
Συνολική Διάρκεια: 51:21
Εταιρεία: AFM Records

Το «Flots ‘Till Death» μοτό δεν είναι τυχαίο. αφού οι παλαίμαχοι του αμερικανικού groovy Thrash συνεχίζουν ακάθεκτοι να ηχογραφούν δίσκους.  Έχουν φτάσει αισίως πλέον, στην 15η δουλειά τους! (την επαναηχογραφηση του «No Place For Disgrace» του 2014 δεν το υπολογίζουμε).

Πατάμε το play και ξεκινάμε: το εναρκτήριο ομότιτλο κομμάτι θα λέγαμε ότι είναι το «Flight of Icarus» του Speed μελωδικού Thrash Metal. Τα σημάδια ήταν εκεί, από το 2016, με το τολμηρό – ως προς τον τίτλο του ( «Iron Maiden»), τραγούδι από το ομώνυμο άλμπουμ τους , ότι οι «Flotzs» έχουν πάρει φόρα και  προσπαθούν να γίνουν όντως οι MAIDEN του Αμερικανικού Thrash, αφού, και οι κιθάρες αλλά και τα σαφώς βελτιωμένα φωνητικά είναι μπολιασμενα με άπειρη μελωδία, δομημένα πάνω σε κλασσικές γραμμές του «θηρίου». Έπρεπε να το φανταστούμε  από τότε λοιπόν, ότι θα ακολουθούσαν μια πιο παραδοσιακή (μέσα από τα δικά τους μέτρα και σταθμά) καθαρή μεταλ προσέγγιση.

Έχοντας φτάσει ήδη στο τρίτο τραγούδι «Brace For Impact», κάποιος μπορεί να αισθανθεί ότι ακούει έναν προσωπικό δίσκο του Bruce Dickinson, σαφώς όμως σε πιο γρήγορες ταχύτητες. Ως τώρα θα έλεγα ότι αυτό που ακούμε είναι μια μίξη από PRIEST, DICKINSON και VICIOUS  RUMORS, τόσο ως προς το στυλ των συνθέσεων, όσο και ως προς την δυναμική της παραγωγής.

Προχωράμε με το «A Place To Die», όπου τα πρώτα ριφφ είναι κοφτερά και μόνο με ANNIHILATOR θα μπορούσαν να συγκριθούν,  δυστυχώς όμως ενώ ξεκίνησαν με τσαμπουκα κυρίως στα φωνητικά, ήρθε αυτό το μέτριο ρεφραίν να τα χαλάσει όλα (ευτυχώς είναι σύντομο). Το «Walls» είναι άλλη μια σύνθεση, που σαν βασική ιδέα, θα ήθελε πολύ ο Dickinson να την έχει στο επόμενο  σόλο άλμπουμ του. Ενώ και στο επόμενο τραγούδι «Cry For The Dead», την βασική ιδεα πιθανότατα να ζήλευαν και οι υπόλοιποι συμπαίκτες του «Βρασίδα». Διότι βγάζει κάτι από «Α Μatter Of Life And Death» των μεγαθηρίων!

Παρόλο που το «Wicked Hour» θυμίζει κάπως παλιές εποχές «Quatro» κι έπειτα, δεν παύει να ηχεί σαν filler στα δικά μου αυτιά. Επιτέλους όμως, ο ύμνος που όλοι περιμέναμε είναι εδώ και φέρει τον τίτλο «Too Many Lives». Το εν λόγω κομμάτι έχει ένα  ριφ που σε αρπάζει από τον σβέρκο, βατό ρεφραίν αλλά και η δομή του κυλάει ομαλά και καρφώνεται αμέσως στο μυαλό. Η καλύτερη στιγμή του δίσκου, από το πρώτο δευτερόλεπτο έως το τελευταίο, με διαφορα.

Αμέσως μετά, στο «Dragon», έχουμε άλλη μια «Dickinson» στιγμή, που μου χάλασε τον ενθουσιασμό, παρά το πολύ καλό κιθαριστικό σόλο. Μιας και μιλάμε για ενθουσιασμό όμως, να σου το «Reagression» να θυμίζει έντονα το «Escape From Within» από το θρυλικό άλμπουμ «No Place…» και να μη πιστεύεις στα αυτιά σου! Για τον επίλογο δυστυχώς ακολουθούν δύο σχετικά αδιάφορα, πρόχειρα και βιαστικά fillers, με έμφαση  κυρίως στα μελωδικά ανούσια ρεφραίν.

Κλείνοντας , θα έλεγα ότι αυτό που μου έβγαλε η νέα κυκλοφορία των βετεράνων του αμερικανικού μελωδικού Speed/Thrash, είναι ότι με το ένα πόδι πατάνε στον πυλώνα του Thrash Metal και με το άλλο σε αυτόν του Power αλλα και του μελωδικού Heavy metal των υστέρων IRON MAIDEN, με ολίγη από JUDAS PRIEST αλλά και με αρκετά στοιχεία των τελευταίων δουλειών του Dickinson. Μάλιστα, αυτό γίνεται σε τέτοιο βαθμό, σαν να αποτίουν κάποιο φόρο τιμή σε όλους αυτούς. Εννοείται ότι η παραγωγή του δίσκου είναι φανταστική. Επίπλέον, χώρις να έχω διαβάσει τους στίχους, σύμφωνα  ομως με το καταπληκτικό εξώφυλλο αλλά και τους τίτλους των τραγουδιών, φαντάζει ως θεματικός δίσκος.  Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι οι FAJ βρίσκονται ακόμα στην φάση αναζήτησης του παλιού καλού τους εαυτού και  σίγουρα, με την επόμενη δουλειά τους, τα πράγματα θα έχουν πάρει τον δρόμο τους. Προς το παρόν  αρκουμαστε σε τρεις -τέσσερις καλές στιγμές του δίσκου. Αδιαμφισβήτητα πάντως, το νέο αυτό άλμπουμ είναι ένα «κλικ» ανώτερο από το προηγούμενο τους.

Βαθμολογία: 6,5/10
Συντάκτης: Νίκος Μαθιόπουλος
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: FLOTSAM AND JETSAM – Επίσημη Σελίδα