Χρονολογία: 1997
Συνολική Διάρκεια: 46:36
Εταιρεία: Osmose Productions
Μετά το εκπληκτικό «The Gallery» με το οποίο σάρωσαν τον περασμένο χρόνο και ένα CD αργότερα, κυκλοφορούν το νέο τους άλμπουμ με προφανή σκοπό να συνεχίσουν την επιτυχία και να διατηρήσουν (τουλάχιστον) το κοινό τους. Έτσι το «The Mind’s I» είναι η συνέχεια του «The Gallery», κάτι που βέβαια σημαίνει δυνατό, μελωδικό και γρήγορο Heavy Metal με άγρια και τραχιά φωνητικά.
Κορυφαίο το «Insanity’s Cresendo» που ξεκινάει με ακουστική κιθάρα και γυναικεία φωνητικά για να εξελιχθεί σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει τελευταία.
Εάν λοιπόν είστε οπαδοί του γκρουπ και σας άρεσε το «The Gallery», δε νομίζω ότι έχω να προσθέσω κάτι άλλο παρά να επενδύσετε άφοβα. Οι υπόλοιποι κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και ακούστε έναν ακόμη δίσκο πολύ καλού σύγχρονου heavy metal χωρίς περιττά στολίδια και ανούσια παραγεμίσματα.
Βαθμολογία: 8,5/10 (5/6)
Συντάκτης: Αντώνης Λιβάνιος
Δακτυλογράφηση Κειμένου: Αθηνά Κακριδά
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: DARK TRANQUILLITY – Επίσημη Σελίδα
Υγ. Η πρώτη δημοσίευση της εν λόγω δισκοκριτικής έγινε στο έντυπο METAL INVADER – Τεύχος 08, Ιούνιος 1997.
Ε δεν παίρνει σχολιασμό , απλά θα έλεγα 9αρι κ αυτό γτ δεν βάζουμε 10άρια
Το άλμπουμ φυσική συνέχεια του θεϊκού the gallery , λίγο κατώτερο από τον προκάτοχό του , θα συμφωνήσω με τον συντάκτη σε όλα !
Δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσα να διαφωνήσω στην παραπάνω κριτική ίσως με την βαθμολογία 9,50 /10 τι να πρωτοπείς και να σχολιάσεις για αυτήν την μπάντα και δισκαρα !!!
Εγώ τον έχω τρίτο δίσκο μετά το danage done και το character .του δίνω οχτωμιση γιατί το αξίζει.
Δεκαρι ακατεβατο! Δεν περιγράφεται το ποσό τέλειος είναι αυτός ο δίσκος! Το ώριμο αδερφάκι του the gallery και ανηψι του slaughter of the soul. Αν στο gallery οργιαζανε οι μελωδίες στις κιθάρες εδώ οργιαζουνε τα ριφ. Σκάνε από παντού. Scythe rage and roses! Ριφ ισάξιο με του blinded by fear! Ακόμα και στον ατμοσφαιρικό ύμνο Hedon, δεν κρατήθηκαν και πετάξανε στο τέλος μια από τις καλύτερες αλλαγές στο μέταλ εβερ! Κρίμα που δεν το παίξανε ποτέ λάιβ έτσι. Και γενικά οι αλλαγές του άλμπουμ σε ρυθμούς είναι απίστευτη. Το τελείωμα του tongues, άλλη πορωση από κει. Δεν μιλάω για το αριστουργηματικό insanity’s crescendo… Μέχρι και το instrumental ειναι τέλειο!