Χρονολογία: 2020
Συνολικός χρόνος: 31:07
Εταιρεία: Candyrat Records

Τα τελευταία δύο χρόνια ήταν το λιγότερο «περίπλοκα» για όλους. Οι μουσικοί είχαν όλον τον χρόνο του κόσμου να ολοκληρώσουν παλιότερα πρότζεκτς ή να δημιουργήσουν καινούρια καθώς συναυλίες και περιοδείες σταμάτησαν λόγω της πανδημίας. Βέβαια, οι περισσότεροι ήταν απασχολημένοι με το να βρουν λύση στο αίνιγμα του βιοπορισμού τους, αλλά αν υποθέσουμε ότι αυτή η κομβική ερώτηση είχε βρει απάντηση,  ο χρόνος ήταν άπλετος για να βουτήξει κανείς σε καλλιτεχνικές αναζητήσεις…

Υπήρξε επίσης και μια άλλη κατηγορία μουσικών και συγκροτημάτων: εκείνοι που είχαν ρίξει πολλή και σκληρή δουλειά για να έχουν έτοιμο το νέο τους άλμπουμ το 2020 και ξαφνικά, ξεσπάει ο κορονοϊός κι αν μόλις είχες κυκλοφορήσει τη δουλειά σου «tant pis» που λένε και τα φιλαράκια μου οι Γάλλοι…

Οπότε, υπήρξαν τόνοι καταπληκτικής μουσικής για το 2020 και το 2021 κι όσον αφορά εμάς τους φανς, είναι αρκετά πιθανό να μην είχαμε τον χρόνο ή την ευκαιρία να τσεκάρουμε κάθε κρυμμένο αριστούργημα που βγήκε μέσα στην προαναφερθείσα περίοδο. Και αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση του «Socialholic».

Πιστέψτε με, αν δεν επρόκειτο για ένα αριστούργημα, δεν θα αφιέρωνα χρόνο και προσπάθεια να γυρίσω ένα χρόνο πίσω τη στιγμή που τόσο ποιοτικές δουλειές αυτής της χρονιάς περιμένουν στην άκρη για ακρόαση και δισκοκριτική. Και μιλάμε για μια από αυτές τις υπερ-σπάνιες περιπτώσεις όπου το αριστούργημα τυχαίνει να είναι ένα instrumental κιθαριστικό άλμπουμ!

Τί είναι λοιπόν το «Socialholic»; Για να το θέσω απλά και τίμια, είναι το άλμπουμ που ονειρευόταν να κυκλοφορήσει ο John Petrucci όταν ήταν νέος, αλλά μετά έμπλεξε με την μπάντα, την οικογένεια, το γυμναστήριο και τελικά μιας και δεν προλάβαινε έβγαλε μερικές μετριότητες.

Βάζοντας στην άκρη τις κακιούλες για τον Petrucci, μιλάμε για ένα σοβαρότατο progressive metal album μέσα στο οποίο η μουσικότητα, η μελωδία και η καινοτομία ζούνε σε έναν ευτυχισμένο γάμο με τη δεξιοτεχνία, το γούστο και την ενέργεια. Και το σημαντικότερο, το «Socialholic» δεν είναι ένα άλμπουμ για κιθαρίστες μόνο. Στην πραγματικότητα είναι άλμπουμ που αφορά όποιον πεθαίνει από βαρεμάρα με τα ατελείωτα σόλι, τις γελοίες ταχύτητες και τις αρμονίες που έχουμε ακούσει ένα εκατομμύριο φορές.

Μπορεί να αναρωτηθείτε «μα καλά όλα αυτά, αλλά ποιος είναι αυτός ο Chris Mike;»… Είναι Έλληνας κιθαρίστας (Χρήστος Μιχάλης) που εκθειάστηκε από το Guitar World, το Premier Guitar, το Metal Injection κλπ. Το πρώτο του άλμπουμ «Not Just Lipstick On A Pig» (2013) έκανε αίσθηση στη σκηνή όταν εμφανίστηκε και από τότε ο Chris έχει κυκλοφορήσει αρκετά singles πριν και μετά την κυκλοφορία του δεύτερου full length «Socialholic». Κατά τη γνώμη μου ως κιθαρίστας ανήκει στην κατηγορία «δάσκαλος των δασκάλων», αλλά ακόμη πιο σημαντικό απ’ αυτό, ως μουσικός είναι ένας από τους πιο καλαίσθητους και all around παίχτες που γνωρίζω. Και αυτό δεν είναι κομπλιμέντο, είναι η προφανής αλήθεια για όποιον μπει στη διαδικασία να ακούσει τις δουλειές του.

Το «Socialholic» ξεκινά με το κομμάτι «Headbang». Άκουσέ το αναγνώστη μου, κι έλα πες μου μετά πως δεν πρόκειται για ένα prog metal διαμάντι. Ακούω μέσα του εμπνεύσεις από νεαρό Vinnie Moore και πρώιμους Dream Theater. Τέλειο! Αλλά, θα είναι έτσι όλος ο δίσκος; Όχι ότι παραπονιέμαι, απλώς αναρωτιέμαι… και σκεπτόμενος όλα αυτά, μπαίνει το «Limerence». Τι διάολο είναι αυτό; Ακούγεται σαν την έναρξη θεατρικού στο Broadway. Ο ρυθμός τονίζει το 2 και το 4, αλλά όταν ξεκινά το riff ένα πιο περίπλοκο ρυθμικό pattern αρχίζει με την κιθάρα και τα πνευστά να παίζουν μαζί πριν ξεσπάσει ένα πολύ μελωδικό ρεφρέν που θα κυριαρχήσει στη σύνθεση. Το «Limerence» έχει κυκλοφορήσει επίσης ως βίντεο κλιπ (και μάλιστα αρκετά καλοφτιαγμένο).

Το επόμενο track είναι το «Wildfire». Εδώ ακούμε έναν ήχο Rick Graham, αλλά πάντα σε prog metal context. Ομορφιά και ενέργεια συνδυασμένες. Το «Velour» είναι το τέταρτο κομμάτι. Και είναι δυναμίτης. Οι νότες κυλάνε σαν ποτάμι και μετά από λίγο μια ματζόρε ακολουθία ανοίγει και… η ζωή είναι ωραία. Ένα σοπράνο σαξόφωνο κάνει την εμφάνισή του λίγο αργότερα και γενικά το κομμάτι είναι γεμάτο θετική ενέργεια.

Το «Rue Flower» που ακολουθεί περιλαμβάνει μια πανέμορφη μελωδία που περιπλανιέται μέσα σε έναν λαβύρινθο μετατονίσεων και προκαλεί μια γλυκόπικρη νοσταλγία μέσα από την πάντα κορυφαία κιθαριστική ερμηνεία του Chris Mike.

Το επόμενο είναι το ομότιτλο του δίσκου «Socialholic» και βρισκόμαστε πίσω στα prog metal μονοπάτια με κάποια πολύ όμορφα synths. Θυμίζει λίγο PLINI αλλά βαρύτερο και μελωδίες έρχονται και φεύγουν πάνω σε ένα πολύ όμορφο αρμονικό φόντο.

Το «Detox» που κλείνει το άλμπουμ, είναι ένα χαμένο track από το «Tubular Bells» του Mike Oldfield που δεν χώρεσε στο δίσκο του 1973… φυσικά και δεν είναι, άλλα με αυτή την chill out αισθητική και το old school στυλ θα μπορούσε να είναι σε κάποιο παράλληλο σύμπαν.

Αυτό είναι λοιπόν: 7 κομμάτια και 31 λεπτά μουσικής. Και ξέρετε κάτι; Η πυκνή μουσική πληροφορία που είναι κρυμμένη μέσα τους, οι συνεχείς αλλαγές των στυλ, οι καινοτόμες ιδέες, οι υπέροχες μελωδίες… όλα αυτά είναι παραπάνω από αρκετά για να μας κρατήσουν απασχολημένους για πολλές ώρες και πολλαπλές ακροάσεις. Όσο για μένα, ως επαγγελματίας κιθαρίστας και δάσκαλος μουσικής, βρίσκω το επίπεδο του Chris τουλάχιστον τρομακτικό (και υπόψιν παίζω 33 χρόνια). Ο βαθμός ελέγχου που έχει πάνω στο όργανο και ο τρόπος που το χρησιμοποιεί για να εκφραστεί πλήρως μπορεί να έχει ανάλογο μόνο στη διεθνή  premier league. Αλλά πιο σημαντικό από αυτό είναι πως ως οπαδός του prog metal, προσωπικά τοποθετώ το «Socialholic» δίπλα σε κλασικά άλμπουμ όπως τα «Surfing With The Alien», «Mind’s Eye», «Rising Force», «Dragon’s Kiss», «Perpetual Burn» κλπ. Πρόκειται για ένα αριστούργημα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Βαθμολογία: 8,5/10
Συντάκτης: Γιάννης Τζιάλλας
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: CHRIS MIKE – Επίσημη Σελίδα