Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 22 Φεβρουαρίου 2019
Διάρκεια: 48:48
Η επιστροφή του Johan Längquist (τραγουδιστή στο μνημειώδες “Epicus Doomicus Metallicus”) ως μόνιμο μέλος, φαίνεται να είναι το τελευταίο «χαρτί» που έχουν να ρίξουν οι CANDLEMASS προκειμένου να ταράξουν λίγο τα νερά και να ανανεώσουν το ενδιαφέρον του κόσμου για τη μάλλον φθίνουσα (δημιουργικά) πορεία τους από την επανασύνδεσή τους (2001) και μετά. Και μέχρι ενός σημείου τα καταφέρνουν πολύ καλά, αφού το “The Door to Doom”, κατά τη γνώμη μου, είναι η πιο ποιοτική τους δουλειά από το “King of the Grey Islands” (2007) και μετά. Την απόδειξη γι’ αυτό θα τη βρείτε -ή, μάλλον, θα την ακούσετε- σε τραγούδια όπως το “Astrorolus – The Great Octopus” (με έντονο το άρωμα των Krux, και με guest solo από τον Tony Iommi παρακαλώ) και την τριπλέτα “Death’s Wheel”/ “Black Trinity”/ “House of Doom” που συνιστά την κορύφωση του album και απογειώνει το δεύτερο μισό του. Από την άλλη, δεν βρίσκω κανένα λόγο ύπαρξης στην a la Avatarium μπαλάντα “Bridge of the Blind” (θα μπορούσε στη θέση της να βρίσκεται το up-tempo “Flowers of Deception” που συμπεριλαμβάνεται ως bonus στην ιαπωνική έκδοση), ενώ και τα υπόλοιπα κομμάτια ηχούν σαν ανώδυνα fillers στ’ αφτιά μου: δεν απογοητεύουν αλλά και σε καμία περίπτωση δεν ενθουσιάζουν. Μου λείπει πάντως ένα πραγματικά αργό, βαρύ, καθηλωτικά ογκώδες κομμάτι, για να δικαιολογηθεί κατά κάποιο τρόπο και η γενικότερη κατάχρηση του όρου “doom” από την πλευρά της μπάντας τα τελευταία χρόνια. Ναι, οι CANDLEMASS είναι αναμφίβολα οι πνευματικοί πατέρες του όρου, όμως, δεν χρειάζεται να μας το επιβεβαιώνουν διαρκώς σε κάθε πιθανό τίτλο και στίχο, γιατί εκτός από το ότι έχει καταντήσει κουραστικό, φανερώνει και μία σχετική έλλειψη έμπνευσης (όπως άλλωστε και το εξώφυλλο).
Κατά τ’ άλλα, η απόδοση του Längquist στα φωνητικά είναι αξιοπρεπέστατη (λαμβάνοντας υπόψη και το πέρασμα των χρόνων), όπως επίσης και αυτή των υπολοίπων μελών, ενώ και η παραγωγή συνδυάζει σωστά την ευκρίνεια με τον όγκο στο συνολικό ήχο, κάτι που καθιστά την ακρόαση του “The Door to Doom” από ξεκούραστη έως και απολαυστική εμπειρία, γεγονός στο οποίο συντείνει και η φυσιολογική διάρκειά του (49 λεπτά). Συμπερασματικά, λοιπόν, το “The Door to Doom” είναι μία κυκλοφορία αντάξια του ονόματος των CANDLEMASS και των κλασικών δίσκων τους, αλλά σίγουρα όχι ισάξια αυτών. Και για να το ξεκαθαρίσουμε, σε περίπτωση που μπερδευτήκατε, το συγκεκριμένο album δεν θα απογοητεύσει κανέναν οπαδό του συγκροτήματος (αφού στα μισά τουλάχιστον τραγούδια του, θα ακούσει αυτό ακριβώς που περιμένει από τη μπάντα, και με το παραπάνω μάλιστα), δύσκολα όμως θα μπορούσε να προσελκύσει καινούριους οι οποίοι οφείλουν να ξεκινήσουν από τα δύο πρώτα τους αριστουργήματα.
7/10
Γιάννης Πούσιος
