Χρονολογία: 2019
Συνολική Διάρκεια: 36:20
Εταιρεία: Dark Descent Records
Οι BLOOD INCANTATION είναι ένα Death Metal κουαρτέτο που μας έρχεται από το Denver της πολιτείας του Colorado. Ιδρύθηκε το 2011 , κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο «Starspawn» το 2016 και το «Hidden History Of The Human Race» είναι το δεύτερο ολοκληρωμένο τους LP. Ξεκινώντας από έξω προς τα μέσα έχουμε έναν προϊδεασμό για το τι θα ακούσουμε. Το εξώφυλλο έχει δανειστεί μια εικόνα του Βρετανού καλλιτέχνη Bruce Pennington ο οποίος είναι γνωστός για τη sci-fi θεματολογία του. Έργα του έχουν κοσμήσει εξώφυλλα βιβλίων διακεκριμένων συγγραφέων όπως του Isaac Asimov, του Clark Ashton Smith, του Robert A. Heinlein μεταξύ άλλων. Και στην περίπτωσή μας ευτυχώς δεν ισχύει το γνωμικό «μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του».
Με το που ακούγονται οι πρώτες νότες του εναρκτήριου τραγουδιού «Slave Pieces Of The Gods» αρχίζουμε να μεταφερόμαστε σε μυστικές τοποθεσίες, μυστήριους κόσμους, παρέα με αλλόκοτα πλάσματα, επισκέπτες από άλλες διαστάσεις . Αστρικές προβολές, υπερβατικοί ταξιδιώτες του χωροχρόνου συνεχίζουν να έρχονται και να μπλέκουν στη συνείδησή μας καθώς ακούμε το δεύτερο τραγούδι «The Giza Power Plant» με σαφείς αναφορές σε πυραμίδες και σκοτεινές υποχθόνιες οντότητες. Το τρίτο κομμάτι «Inner Paths (To Outer Space)» είναι instrumental και έχει σκοπό να ξεκουράσει για λίγο το μυαλό μας γιατί ακολουθεί το 18άλεπτο «σιδηροδρομικό» έπος «Awakening From The Dream Of Existence To The Multidimensional Nature Of Our Reality» (ουφ, το έγραψα) το οποίο με αναφορές στη βαβυλωνιακή μυθολογία και το πέρασμα των ψυχών στην Αίθουσα της Κρίσης όπου οι ψυχές ζυγίζονται απο τη Μα’ατ, μας σπρώχνει βαθιά στα εξώτερα στρώματα της συνείδησής μας.
Κι αφού δώσαμε στον ακροατή μια μικρή κι επιφανειακή δόση των στίχων, ας περάσουμε στη μουσική. Τι ακούμε λοιπόν εδώ; Πρώτα απ’όλα υπάρχει παντού το μεγαλείο των Μεγάλων Παλαιών όπως μας παρουσιάστηκαν στα τρία τους πρώτα μνημειώδη έργα. Blast beats, τεχνικό drumming με αναφορές στους DEICIDE από τον drummer Isaac Faulk ο οποίος σε συνεργασία με το ογκώδες μπάσο του Jeff Barrett φροντίζει να χτίζει ένα στιβαρό αλλά και εύκαμπτο τείχος γύρω από τα δαιδαλώδη riffs των Paul Riedl και Morris Kolontyrsky. Οι συνθέσεις έχουν έντονο το feeling και την ατμόσφαιρα των 90s και σε αυτό συμβάλλει η καθολικά αναλογική ηχογράφηση των οργάνων με τη ζεστασιά, τον όγκο και τις λεπτομέρειες να αναδεικνύονται στο μέγιστο βαθμό. Τα κιθαριστικά riffs παραπέμπουν σε IMMOLATION και INCANTATION ενώ δεν λείπουν και κάποια πιο δεξιοτεχνικά περάσματα στο στυλ των GORGUTS. Τα φωνητικά του Morris Kolantyrsky ταιριάζουν απόλυτα με τη δύναμη και το οργανωμένο χάος των υπολοίπων οργάνων, χωρίς να τα «καπελώνουν», τα δε ατμοσφαιρικά περάσματα θα μας θυμίσουν υπερθετικά τους NOCTURNUS.
Τις προάλλες είχα μια συζήτηση με ένα φίλο μου, μεταλλά παλαιάς σχολής ο οποίος δήλωνε κατηγορηματικά ότι «το Death Metal πέθανε το 1994». Του έδωσα το cd (είπαμε παλιάς σχολής ) και μου το επέστρεψε πριν μερικές ημέρες λέγοντας «αυτοί είναι πολύ καλοί τελικά». Αυτό είναι και το επίτευγμα των BLOOD INCANTATION, να αναμιγνύουν το αρχέγονο Death Metal με νεωτεριστικά στοιχεία και νεανική ορμή. Σίγουρα από τις καλύτερες (αν όχι η καλύτερη) Death Metal κυκλοφορίες της χρονιάς που μας πέρασε και αυτό φάνηκε και στο διαγωνισμό για τις καλύτερες extreme κυκλοφορίες του 2019 του thegallery.gr!
Βαθμολογία: 8.5/10
Συντάκτης: Δήμος Καραδήμος
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: BLOOD INCANTATION – Σελίδα Bandcamp
Κάλιο αργά παρά ποτέ…
Σε όλα και εννοώ την δισκοκριτικη που περίμενα καιρό, αλλά με κάλυψε απόλυτα συν των στοιχείων που έμαθα από θέματα εξωφύλλων και λοιπών λεπτομερειών.
Κάλιο αργά παρά ποτέ θα πω σε όλους όσους απαξιώνουν με ύφος χιλίων καρδιναλίων δίσκους που πολλές φορές δεν μπαίνουν καν στον κόπο να ακούσουν.
Κάλιο αργά και για μια μπάντα που φαίνεται ότι θα εξακολουθήσει να μας απασχολεί πάρα πολύ στο μέλλον, καθώς ιδέες, τεχνικές και παίξιμο μας κρατάνε με ανυπομονησία μέχρι το επόμενο ταξίδι….Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον παρά πάνω αδερφό για την άριστη κατά την γνώμη μου δισκοκριτικη ,για την δίψα που έχει να μας προσφέρει απλόχερα γνώση και γνώμη….
Υ.Γ Το heavy metal πέθανε,το Death πέθανε,το thrash…κτλ κτλ….
Η μουσική δεν πεθαίνει…και ιδιαίτερα αν έχει εκατομμύρια οπαδούς σε όλο τον κόσμο..
Όσοι αντιπροσωπεύουν τέτοιες ιδέες απλά ασχολήθηκαν στην ζωή τους για λίγο με το μουσικό ιδίωμα του Metal για ποζερια και μετά πέθαναν από κατάθλιψη αυτοι…
Πάρτε ένα δείγμα ζωής
Δεν έχω σκοπό να πω κάτι εξαιρετικό μου άρεσε αλλά δεν με τρέλανε. Συμφωνώ με τις απόψεις του συντάκτη κ του Παύλου.