Χρονολογία: 2021
Συνολική Διάρκεια: 44:19
Εταιρεία: Century Media

Οι ANGELUS APATRIDA συμπληρώνουν 20 χρόνια ύπαρξης και κυκλοφορούν την έβδομη ολοκληρωμένη studio δουλειά τους. Μπαίνοντας κατευθείαν στο ψητό, και έπειτα από λίγες μόνο ακροάσεις, συμπεραίνω πως πρόκειται για ένα album που δεν προκαλεί καμία απολύτως έκπληξη από την πρώτη ως την τελευταία νότα του. Οι Ισπανοί είναι απόλυτα σταθεροί (μέχρι και προβλέψιμοι) στο είδος της μουσικής που παίζουν.

Τι ακούμε λοιπόν στο ομώνυμο νέο album τους; Κατά κύριο λόγο έχουμε να κάνουμε με Thrash Metal, με τρανταχτές old school αναφορές στην τριάδα PANTERA, TESTAMENT και EXODUS. Το αποτέλεσμα πάντως είναι σαφώς πιο μοντέρνο, κυρίως λόγω της παραγωγής και του groove στοιχείου που υπάρχει διάσπαρτο εδώ κι εκεί.

Κατά τα άλλα, ακούμε έναν καταιγισμό από ρυθμικά ριφ, γρήγορες ως επί το πλείστον ταχύτητες, στακάτο παίξιμο, πολύ δεμένο μουσικά σύνολο και γενικά ένα πολύ πειστικό εγχείρημα, αλλά με μία (μεγάλη) υποσημείωση που είναι σφηνωμένη στο μυαλό μου καθ’ όλη τη διάρκεια της ακρόασης του «Angelus Apatrida» και επισκιάζει τη συνολική εικόνα του album: δεν μπορώ να ακούσω κανένα – μα κανένα ίχνος αυθεντικότητας. Οι ιδέες, οι συνθέσεις, η ροή, ο ήχος, το παίξιμο, η παραγωγή, όλα είναι τόσο προβλέψιμα. Δεν υπάρχει δημιουργικότητα σε αυτή τη δουλειά. Μιλάμε για ένα πιστό αντίγραφο, έναν κλώνο, με πάμπολλα σημεία τα οποία η μπάντα έχει ξεθάψει από την πλούσια δισκογραφία των προαναφερθέντων (και όχι μόνο) σχημάτων. Τόσο πολύ, που προσωπικά για μένα καταντά εκνευριστικό.

Παρατηρώ ότι το album αυτό έχει λάβει καλές, έως διθυραμβικές κριτικές από πολλά μέσα. Πράγματι, πρόκειται για ένα πειστικό κοπανίδι που δε σου αφήνει μεγάλο περιθώριο να το θάψεις ή να το πεις καν μέτριο. Πώς μπορεί κανείς να μείνει αδιάφορος στο άκουσμα για παράδειγμα των υπερ-πορωτικών «The Age Of Disinformation» και «Indoctrinate»;

Το «Angelus Apatrida» σε κουβαλά μαζί του, σε πορώνει, σε κρατά στην τσίτα, τουλάχιστον κατά τα 2/3 του (με εξαίρεση μια «κοιλιά» προς το τέλος και συγκεκριμένα στα κομμάτια «We Stand Alone» και «Through The Glass», όπου χάνεται το ενδιαφέρον). Όμως, δε θα ήθελα να παραβλέψω την τρανταχτή έλλειψη αυθεντικότητας, που πρέπει να σημειωθεί γιατί επηρεάζει το άκουσμα, ειδικά σε ό,τι αφορά το album ως σύνολο. Κοινώς, αν γουστάρετε ξαναζεσταμένο φαγητό σε πορσελάνινο πιάτο, προχωρήστε. Αν αναζητάτε φρεσκάδα (μάλλον πείνασα…), προσπεράστε.

Βαθμολογία: 6/10
Συντάκτης: Κώστας Καφρίτσας
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: ANGELUS APATRIDA – Σελίδα Facebook