Χρονολογία: 2021
Συνολική Διάρκεια: 52:16
Εταιρεία : Nuclear Blast

Υπάρχουν κάποιοι τύποι στο χώρο μας που παρόλες τις αντιξοότητες που έχουν κληθεί να αντιμετωπίσουν, δεν το βάζουν κάτω με τίποτα. Και πολύ καλά κάνουν στην τελική, όταν, έχουν ακόμη πράγματα να πουν και μπορούν να κρατήσουν τη σημαία ψηλά δεν υπάρχει λόγος για αποχώρηση. Αυτό ακριβώς είναι το θέμα με τους «Γερμανούς AC/DC» όπως κάποιοι τους έχουν χαρακτηρίσει, τους αρχηγούς του κλασικού, ευρωπαϊκού, «τευτονικού» heavy metal και πολύ αγαπητούς στη χώρα μας ACCEPT, που τώρα κυκλοφορούν το 16^ο στούντιο άλμπουμ τους.

Τα τελευταία χρόνια δέχτηκαν 2 σημαντικά χτυπήματα καθώς αποχώρησαν τα 2 από τα 3 αρχικά μέλη που είχαν μείνει, ο μπασίστας Peter Baltes και ο κιθαρίστας Frank Herman καθώς όπως φαίνεται το όχι ιδιαίτερα πετυχημένο άλμπουμ «The Rise Of Chaos» του 2017 δημιούργησε κάποιες αξεπέραστες τριβές στην μπάντα. Έτσι, έμεινε μόνος του να κρατάει την σημαία ψηλά το κιθαριστικό τοτέμ που ακούσει στο όνομα Wolf Hoffman που μαζί με τον τραγουδιστή Mark Tornillo είπαν να ακολουθήσουν τα χνάρια των IRON MAIDEN και να κάνουν το συγκρότημα εξαμελές με τρεις πλέον κιθαρίστες. Αν έχει νόημα κάτι τέτοιο θα το διαπιστώσουμε όταν με το καλό τους δούμε ξανά επί σκηνής, αφού όπως όλοι ξέρουμε στο στούντιο δεν έχει τόση σημασία κάτι τέτοιο.

Επί της ουσία τώρα, ο νέος δίσκος έχει καταρχήν για μένα ένα κακό εξώφυλλο, πολύ κατώτερο από τα τελευταία τουλάχιστον σαφώς ανώτερα που είχαν χρησιμοποιήσει και που δεν ταιριάζει στο ύφος της μπάντας. Αυτό βέβαια είναι το λιγότερο. Μουσικά τώρα, το άλμπουμ ξεκινάει με το «Zombie Apocalypse», και μετά από μία πολύ μικρή εισαγωγή τύπου «κουρδίζουμε και μπαίνουμε» ξεκινάει το χώσιμο σε κλασικούς ACCEPT-ικούς ρυθμούς. Στο «Too Mean To Die» έχουμε λίγο περισσότερα γκάζια ενώ και με το «Overnight Sensation» συνεχίζουμε σταθερά και μεταλλικά ! Ακολουθεί το «No Ones Master» που είναι για μένα το καλύτερο μέχρι στιγμής με πολύ καλές κιθάρες, ταχύτητα και feeling στην απόδοση, βοηθάει και η θεματολογία του άλλωστε, «I am no one’s master, no one’s slave». Στη συνέχεια τα πράγματα «αγριεύουν» λίγο καθώς μπαίνει το υποχθόνιο «The Undertaker» που αποτελεί και το 2^ο single του δίσκου, ωραίο, ρυθμικό και σκοτεινό αποτελεί άλλη μία πολύ καλή στιγμή του δίσκου. Η συνέχεια ανήκει στην αναμενόμενη ποζεριά του δίσκου, το «Sucks To Be You» που δεν είναι κακό, αλλά ανήκει στα «χορευτικά» τους , όπως λέγαμε παλαιότερα. Το επόμενο τραγούδι είναι όπως όλα δείχνουν το highlight του δίσκου που θα γίνει και ο σχετικός χαμός στα live, το «Symphony Of Pain» όπου οι 3 κιθαρίστες θα τα δώσουν όλα, μέχρι και Beethoven παίζουν εκεί μέσα! Για να ηρεμήσουμε όμως λίγο και να πάμε σε μία κλασική metal ballad βγαλμένη από τα παλιά καλά χρόνια με τον πολλά υποσχόμενο τίτλο «The Best Is Yet To Come». Εδώ βλέπω να ανάβουν πολλά κινητά στις συναυλίες αφού οι αναπτήρες πλέον είναι είδος προς εξαφάνιση. Το «How Do We Sleep» στη συνέχεια προσφέρεται για κάποιον προβληματισμό ίσως, καθώς οι ACCEPT αναρωτιούνται, κι εμείς μαζί τους σίγουρα «πως μπορούμε και κοιμόμαστε το βράδυ με τον κόσμο να πηγαίνει κατά διαόλου». Είναι μια καλή ερώτηση που δεν νομίζω να απαντηθεί ποτέ. Στον αντίποδα της προηγούμενης απορίας έχουμε το συμπαθητικό «Not My Problem» για να κλείσει ο δίσκος με ένα αν μη τι άλλο εντυπωσιακό instrumental κομμάτι, το «Samson And Delilah» όπου οι 3 axemen σολάρουν και riff-άρουν ακατάπαυστα για τεσσεράμισι λεπτά σε ανατολίτικους ρυθμούς για να δώσουν ζωή στην ιστορία του τίτλου χωρίς να χρησιμοποιήσουν λόγια. Ένας πολύ όμορφος τρόπος να κλείσει αυτός ο δίσκος.

Για να συνοψίσουμε λοιπόν, ο νέος δίσκος των ACCEPT σίγουρα δεν ανακαλύπτει τον τροχό, αυτό το έχουν κάνει με απόλυτη επιτυχία στο παρελθόν και δεν μπορεί να ξαναγίνει. Ωστόσο είναι ένας δίσκος που τον ακούς πολύ ευχάριστα, είναι ακόμα ACCEPT στα αυτιά μας, με πολύ καλές, φρέσκιες κιθάρες, τα φωνητικά του Mark, ο οποίος πάτησε πλέον τα 66 του χρόνια είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα ακόμα και συνθετικά ακούγονται ανανεωμένοι, προφανώς χάρη στις νέες μεταγραφές που πραγματοποίησαν. Έχει αρκετά πολύ καλά τραγούδια, δεν ξέρω αν θα μείνει κάποιο απ’ όλα αυτά κλασικό, είναι καλύτερο από το προηγούμενο άλμπουμ και τέλος, ε, δε νομίζω ότι θέλουμε και κάτι άλλο πια από αυτούς παρά μόνο να τους ξαναδούμε στη σκηνή με μια μπύρα στο χέρι όπως τόσες και τόσες φορές.

Βαθμολογία: 7,5/10
Συντάκτης:  Αντώνης Λιβάνιος
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: ACCEPT – Επίσημη Σελίδα