Dodheimsgard (Lille, Γαλλία - 23/06/2016) | The Gallery

Ταξίδευα το πρωί της 23^ης Ιουνίου, από Λονδίνο προς Λιλ, την ίδια στιγμή που το υπόλοιπο Η.Β. ψήφιζε για την τύχη της χώρας στην Ε.Ε. Με μια μικρή στεναχώρια που δεν μπορούσα να ψηφίσω εγώ, επιβιβάζομαι στο Eurostar και για πρώτη φορά στη ζωή μου κατευθύνομαι προς Γαλλία. Τι με τραβάει εκεί; Μα live φυσικά. Εμφανίζονται οι Dodheimsgard το ίδιο βράδυ. Τους έχασα στο Λονδίνο λίγους μήνες νωρίτερα από προσωπική βλακεία μεγατόνων, οπότε είπα να εξιλεώσω την αμαρτία με ταξιδάκι. Το τερπνόν μετά του οφελείμου ένα πράμα. Αν και θέλω να δω τη στιγμή που θα βουτήξω κάτω από τα νερά των στενών της Μάγχης (ή όπως επιμένουν οι ξεροκέφαλοι οι Βρεττανοί – English Channel), αλλά η νύστα με πρόδωσε.

Φθάνω Λιλ, όπου με περιμένει η Magali η φίλη που θα με φιλοξενούσε, αρκετά νωρίς για μια γρήγορη περιήγηση στα αξιοθέατα. Δεν έχασα την ευκαιρία να γευτώ τοπικές λιχουδιές, οι οποίες μου ανοίξαν την όρεξη για…τοπικές μπύρες. Ξανά πίσω στο σταθμό να μαζέψουμε τους υπόλοιπους που θα συμπλήρωναν την παρέα, και κάπως έτσι, με το κεφάλι ελαφρώς κουδούνι καταλήγει η παρέα στο El Diablo, μια pub μικροσκοπική, για να απολαύσουμε τους DHG.

Τελευταία στις συναυλίες, αν και με εκνευρίζει, χάνω το πρώτο σχήμα. Μη πυροβολάτε, δε φταίω εγώ πάντα. Οπότε δεν έχω τι να σας πώ για τους Edremerion. Δεν άκουσα νότα. Η μπύρα (πότε Troll και πότε Karmeliet) ρέει άφθονη, και είναι και δυνατές οι ρημάδες. 8% μέσος όρος σε αλκοόλ, εισαγωγή από Βέλγιο που απέχει 20 λεπτά με αυτοκίνητο από Λιλ.

Στη σκηνή βγαίνουν οι Diskord, από Νορβηγία ορμώμενοι, παίζοντας ένα πολύ μυστήριο death metal μίγμα καφρίλας και τεχνικής. Έδειχναν πολύ νέοι και έμεινα έκπληκτος όταν έμαθα ότι είναι ενεργοί από το ’99. Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον είχε το ηλεκτρικό βιολεντσέλο (το οπίο χρησιμοποιήθηκε σε 1 μόλις κομμάτι δυστυχώς) που βρισκόταν σε ένα τρίποδα δίπλα από τον μπασίστα. Μια μπάντα η οποία αξίζει τουλάχιστον μια “αυτιά” από όποιον έχει μια κλίση προς το τεχνικό death metal.

Ώρα για τους DHG και οι ανατριχίλες έχουν αρχίσει μόνο στην ιδέα (γνωρίζατε ότι υπάρχει όρος για τις ανατριχίλες πώρωσης; Frissons λέγονται και έχει επιχειρηθεί να εξηγηθεί επιστημονικά). Προς μεγάλη μου έκπληξη ξεκινάνε με το The Crystal Spectre από το Monumental Possesion, αν και μόλις λίγους μήνες πριν έχουν κυκλοφορήσει ένα καταπληκτικό ονόματι A Umbra Omega. Παλιομοδίτικο Black Metal λοιπόν και το μικροσκοπικό El Diablo χοροπηδάει για τα τα καλά. Αξιοσημείωτο ότι παίζαν μπροστά σε 80, το πολύ 100 άτομα. Και το χαιρότανε σα να παίζανε μπροστά σε 2000 κόσμο.

Συνεχίζουν με κομμάτια από ολόκληρη τη δισκογραφία τους, δίνοντας έμφαση στα δύο πρώτα τους, παραλείποντας όμως παντελώς τον πρόσφατο δίσκο τους, πράγμα αξιοπερίεργο και στενάχωρο ταυτόχρονα. Βέβαια το μικρότερο κομμάτι του δίσκου διαρκεί 14 λεπτά, γι’αυτό και ίσως να μην παίξαν κάτι. Στα μισά της συναυλίας παρουσιάστηκε κάποιο πρόβλημα στην ηλεκτροδότηση της σκηνής οπότε κόπηκε ο ήχος για κάνα δεκάλεπτο. Εν τω μέσω σιχτιρισμάτων για τον χαμένο χρόνο αρπάζουμε άλλη μια γύρα μπύρες, το πρόβλημα διορθώνεται, και οι DHG σα να μη τρέχει τίποτα συνεχίζουν αγέρωχοι. Στα Traces of Reality και Sonar Bliss, έγινε ένας μικρός φιλικός χαμός, όπως ήταν αναμενόμενο.

Ο ήχος ήταν μια χαρά δεδομένων των συνθηκών. Μετά από τόσα live πλέον ξέρω να διαχειρίζομαι τις απαιτήσεις μου. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν ιδανικός ο ήχος, αλλά ήταν ότι καλύτερο μπορούσαν να πετύχουν σε έναν τέτοιον χώρο. Κανένα παράπονο λοιπόν. Στο τέλος η μπάντα απλά κατέβηκε από τη σκηνή (ένα σκαλί ουσιαστικά), με τα όργανα και εντελώς φυσικά, άρχισαν να μιλάν με τον κόσμο και να απολαμβάνουν μπύρες. Ούτε στον κόπο να βγάλουν το corpsepaint μπήκαν.

Εν κατακλείδι… Dodheimsgard, πρέπει να τους δει live κανείς του αρέσουν δεν του αρέσουν οι δίσκοι. Είναι μια μοναδική εμπειρία. Η πόλη Lille είναι μια πανέμορφη επαρχιακή πόλη με παραδοσιακά κτίρια και πετρόστρωτους δρόμους, φιλικούς ανθρώπους και καταπληκτικές γεύσεις.

Setlist: