Χρονολογία: 2022
Συνολικός Χρόνος: 49:51
Εταιρεία: Season Of Mist

«Κάτι κλαίει μές στην καρδιά μου
καθώς βρέχει στην χώρα μου,
Σαν τι μαράζι, αλιά μου,
στραγγίζει την καρδιά μου;
Γλυκοστάζει η βροχή
στη γη, στα κεραμίδια
στην άχαρη ψυχή
τι τραγουδάς, βροχή
Κλάμα χωρίς αιτία
καρδιάς βαργειεστιμένης.
Μήπως καμιά απιστία;
Πονώ χωρίς αιτία.
Κι είναι ο πόνος περισσός,
να μην ξέρεις γιατί
χωρίς αγάπη ή μίσος
σε καίει καημός περίσσος»

Μετάφραση: Κωστής Παλαμάς

            Μετά την κυκλοφορία του 2018 «Atoms Aligned Coming Undone», η Sylvaine ( θεατρικό έργο ενός από τους αγαπημένους της Γάλλους ποιητές, Paul Verlaine) κατά κόσμο Kathrine Shepard  μας δίνει το Nova, ένα άλμπουμ που είναι ταυτόχρονα η μουσική και προσωπική αφύπνιση μιας τραγουδίστριας/συνθέτριας που προσπαθεί να βρεί το ρόλο της στον κόσμο.Ο όρος «Nova» ως προς τη γλώσσα συνδέεται με λέξεις όπως nuova (ιταλικά) ή nueva (ισπανικά), που σημαίνει «νέο» και μιλά για την αναγέννηση, την απώλεια, το προσωρινό της ζωής, το πένθος, για μια κατάσταση οπου τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, αλλά κοιτάζει προς τα εμπρός καθώς νέες πόρτες ανοίγουν διάπλατα.

          Η αιθέρια dream-pop του «Silent Chamber» του 2014, έδωσε τη θέση της σε έναν πολύ πιο ζοφερό black metal ήχο στο «Wistful» του 2016 και στο «Atoms Aligned, Coming Undone»  συνδύασε τη βαρύτερη ενορχήστρωση του δεύτερου με τα μιαρά hooks του πρώτου και τη μοναδική μορφή του blackgaze με αποτέλεσμα να το καταστήσει ολότελα δικό της κτήμα. Αυτό το τέταρτο άλμπουμ, ωστόσο, είναι μια πολύ πιο σκοτεινή και πιο ατμοσφαιρική υπόθεση από τον προκάτοχό του και το «I Close My Eyes So I Can See» είναι εύκολα η πιο εύπεπτη σύνθεση και μοιάζει κάπως παράταιρο με τα μακρύτερα, πιο ζοφερά κομμάτια που το περιβάλλουν. Το «Mono No Aware» κλίνει περισσότερο στο  αγνό black metal παρά στις αιθέριες, φολκ αρμονίες, με τα φωνητικά της Shepard να υιοθετούν μια πιο συγκρατημένη, αλλά και  παγωμένη, ερημική προσέγγιση. Το δωδεκάλεπτο «Fortapt», από την άλλη, δείχνει πραγματικά πόσο αποτελεσματικός μπορεί να είναι ο συνδυασμός της γλυκύτητας  με το ουρλιαχτό και το αλύκτησμα. Το  «Everything Must Come To An End» ολοκληρώνει τον δίσκο με μια ιδιαίτερα συναρπαστική νότα, απογυμνώνοντας τον ήχο της Sylvaine χρησιμοποιώντας τη φωνή και την ακουστική κιθάρα πριν σταδιακά και διακριτικά , σχεδόν σταδιακά να εισαγάγει διάφορες συγχορδίες και δημιουργήσει ένα μαγευτικό φινίρισμα.

      Πριν λίγο καιρό είχα παρουσιάσει τη δουλειά των MOONSCAR, το « Blood Moon», στο οποίο η Maria Brkc πάτησε πάνω στα χνάρια του majestic για να εκφράσει τις ανησυχίες της στο ντεμπούτο της. Στο «Nova» η Shepard χρησιμοποιεί το Blackgaze και πατάει πάνω στις διδαχές των ALCEST, θα μπορούσα κιόλας να επικαλεστώ τη σχέση του Neige με τη Shepard και να παραλληλίσω την πορεία των δύο projects ως Βίοι Παράλληλοι. Αυτό δυστυχώς είναι και το αδύναμο σημείο κατά τη γνώμη μου μιας και ο συνεπής ακροατής θα καταλάβει αμέσως την ομοιότητα και τη σύνδεση μεταξύ τους. H SYLVAINE ποντάρουν πολύ στο συναίσθημα, όλες σχεδόν οι συνθέσεις ξεκινούν με ακουστική κιθάρα, μια μελωδία και μια συγχορδία θα πρέπει να είναι σε θέση να σταθούν μόνες τους χωρίς κανένα απολύτως εφέ. Το τραγούδι θα συνεχίσει να εκδηλώνεται με διαφορετικούς τρόπους, αλλά αυτό το κύριο μέρος της κιθάρας πρέπει να είναι αρκετά σταθερό για να  μπορέσει να λειτουργήσει συναισθηματικά μόνο του.

     Συμπερασματικά στο σύνολό του, το «Nova» δεν είναι τόσο αξιομνημόνευτο όσο οι προηγούμενοι δίσκοι της SYLVAINE και σίγουρα δεν είναι τόσο άμεσο ή συνεκτικό, αλλά υπάρχουν αρκετά καλά πραγματάκια εδώ για να ανταμείψουν τους υπομονετικούς ακροατές αν το αφήσουν στο repeat αρκετές φορές. Είναι μια πολύ πιο λεπτή και εσωστρεφής εμπειρία και αποδεικνύει ότι ο ήχος του SYLVAINE έχει περισσότερα να δώσει αν απαγκιστρωθεί από το άρμα των ALCEST.

«Η δύση άφηνε τις ύστατες αχτίδες
κι ο άνεμος τα χλωμά τα νούφαρα κινούσε,
τ’ ανοιχτά νούφαρα, μέσα από τα καλάμια
θλιβερά γυάλιζαν στο άτρεμο κύμα απάνω.
Μόνος πλανιόμουνα, σέρνοντας την πληγή μου
μέσα από τις ιτιές, μπρος στων νερών το μάκρος,
που η πάχνη η άπλαστη όμοιαζε μεγάλο
φάντασμα άσπρο σαν το χιόνι, απελπισμένο,
με τις άγριες πάπιες μαζί θρηνώντας,
που τα φτερά χτυπάν κι η μια την άλλη κράζουν,
μέσα από τις ιτιές, που ολόμονος πλανιόμουν
σέρνοντας την πληγή μου, και των ίσκιων ήρθε
το άφεγγο σάβανο, τις ύστατες να πνίγει
της δύσης αντήλιες μες στα χλωμά νερά του
και τα νούφαρα, μεσ’ από τα καλάμια,
τ’ ανοιχτά νούφαρα στο άτρεμο κύμα απάνω»

Μετάφραση: Τέλλος Άγρας

Βαθμολογία: 7.5/10
Συντάκτης: Δήμος Καραδήμος
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: SYLVAINE – Επίσημη Σελίδα