Χρονολογία: 2019
Συνολική Διάρκεια: 86:38
Εταιρεία: Volcano / RCA

Μάλλον αυτός δεν είναι και ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος για να ξεκινήσει μία κριτική, αλλά θ’ αρχίσω αυτό το κείμενο με το τελικό μου συμπέρασμα για τη νέα δουλειά των TOOL: Προσωπικά, είμαι fan του συγκροτήματος, το “Fear Inoculum” μου αρέσει και παρόλο που δεν πλησιάζει το μεγαλείο των “Aenima” και “Lateralus”, εντούτοις είναι ένα πραγματικά πολύ καλό και συμπαγές album (ηχεί σαν μία ενιαία σύνθεση, χωρισμένη σε 10 ενότητες), μ’ έντονα ταξιδιάρικη και «κινηματογραφική» διάθεση, ενώ το βρίσκω και σαφώς ανώτερο από το “10,000 Days”. Οπότε, μιας και ξεκαθαρίσαμε τη θέση μας από την αρχή, ας ασχοληθούμε με μερικά θέματα που αφορούν το συγκρότημα και τη συγκεκριμένη κυκλοφορία, ενώ σχετίζονται και με το σούσουρο που έγινε στα social media με αφορμή το εν λόγω album (τυπικό φαινόμενο της εποχής μας, κάθε φορά που κυκλοφορεί νέα δουλειά ένα μεγάλο όνομα).

Είναι το “Fear Inoculum” «μία από τα ίδια» για τους TOOL;

Όντως, εδώ οι TOOL δίνουν την αίσθηση ότι κινούνται σε γνώριμα μουσικά τοπία, αν και δοκιμάζουν σε σημεία να χαράξουν και νέα εκφραστικά μονοπάτια εντός αυτών των γνώριμων πεδίων. Άλλωστε, πρόκειται για σχεδόν 30 ετών συγκρότημα, είναι λογικό κι επόμενο να έχουν πλέον οριοθετήσει το ύφος τους, και πάω στοίχημα πως αν έπαιζαν κάτι τελείως διαφορετικό, όλοι αυτοί που γκρινιάζουν ότι η μπάντα εδώ επαναλαμβάνεται, θα ήταν οι πρώτοι που θα είχαν ξενερώσει. Το “Fear Inoculum”, λοιπόν, ηχεί οικείο για τους οπαδούς των TOOL, αλλά όσο και αν απουσιάζει το στοιχείο της έκπληξης, καμία άλλη μπάντα δεν μπορεί να προσφέρει την εμπειρία που βιώνεις ακούγοντας συνθέσεις όπως το “Pneuma”, το “Invincible” ή το “7empest”. Φυσικά, το album υποστηρίζεται τόσο από την εκπληκτική παραγωγή του Joe Barresi (η καλύτερη που έχουμε ακούσει φέτος σε κυκλοφορία σκληρού ήχου), όσο και από την over the top απόδοση των μελών: O Danny Carey επιβεβαιώνει ότι είναι σήμερα ο καλύτερος rock/metal drummer του πλανήτη, ο Justin Chancellor παραδίδει σεμινάρια για το πώς μπορεί το μπάσο να πρωταγωνιστεί σ’ ένα σχήμα, όχι μόνο λειτουργώντας υποστηρικτικά στο rhythm section αλλά και αλληλοσυμπληρώνοντας σε πολλά σημεία την κιθάρα του Adam Jones (που δήλωσε σχετικά, «σαν να είμαι εγώ το δεξί και ο Justin το αριστερό χέρι σ’ ένα πιάνο») ο οποίος, παρεμπιπτόντως, έχει το προτέρημα να παίζει τεχνικά χωρίς να ηχεί «τεχνικός», χωρίς να κουράζει δηλαδή, αφού διαθέτει απαράμιλλη αίσθηση του μέτρου (όχι του μουσικού, του ποσοτικού) παίζοντας ό,τι πρέπει όπου πρέπει – αφήστε που τόσο εύστοχη χρήση κιθαριστικών effects είχαμε ν’ ακούσουμε… εχμ… 13 χρόνια ίσως; Όσο για τον Maynard James Keenan, αν κι εδώ κινείται σε πιο «χαμηλόφωνα», ατμοσφαιρικά standards με λιγότερα ξεσπάσματα, το ξεχωριστό, αμίμητο χρώμα της φωνής του και ο τρόπος με τον οποίο αναπτύσσει τις «ψαλμωδίες» του, αποτελούν βάλσαμο στ’ αυτιά μας και συμπληρώνουν με ιδανικό τρόπο τη μουσική εικόνα του “Fear Inoculum”. Για εσάς δε, που ψάχνεστε με το concept που «κρύβεται» πίσω από κάθε album των TOOL (εγώ όχι, για να είμαι ειλικρινής), να πούμε ότι εδώ κάτι «παίζει» με τον αριθμό 7, ενώ και πολλά riffs είναι παιγμένα σε ρυθμό 7/4 ή 7/8, οπότε καλό σας «κάψιμο»!

Είναι οι TOOL ήρωες του progressive metal ή μία μουσική «φούσκα»;

Ουσιαστικά οι TOOL δεν είναι progressive metal, είναι alternative metal. Ανήκουν σ’ εκείνη τη σκηνή που εμφανίστηκε στα τέλη ‘80s με αρχές ‘90s, κυρίως στις ΗΠΑ, όπου συγκροτήματα όπως οι FAITH NO MORE, HELMET, RAGE AGAINST THE MACHINE, MINISTRY, NIN, SOUNDGARDEN, ALICE IN CHAINS κ.α. συνδύασαν το metal με ποικίλες άλλες επιρροές, δημιουργώντας υβρίδια που άνοιξαν τη βεντάλια του σκληρού ήχου και, ακόμη και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια και παρόλο που έχουν καθιερωθεί ως «κλασικά» στο rock ‘n’ roll στερέωμα, συνεχίζουν να κάθονται στο λαιμό όλων εκείνων των μεταλλάδων που ακούνε μουσική όπως βλέπουν ποδόσφαιρο, ή όπως έπαιζαν με στρατιωτάκια όταν ήταν μικροί. Επομένως, οι TOOL δεν είναι progressive metal, όμως, επιβλήθηκαν στο progressive metal (και στο metal γενικότερα). Εκεί που το συγκεκριμένο ιδίωμα αντιμετώπιζε τη μουσική σαν διαγωνισμό αθλητικών επιδόσεων, σαν επίδειξη δεξιοτεχνίας, οι TOOL άλλαξαν το ύφος του, όχι μόνο φέρνοντας νέες ιδέες και τεχνοτροπίες, αλλά υποτάσσοντας την εκτελεστική τους δεινότητα ώστε αυτή να υπηρετεί τις συνθέσεις και τη συνολική ατμόσφαιρα που πρέπει ν’ αποπνέουν κατά την ακρόαση ενός album. Για να το κάνω πιο κατανοητό και μιλώντας με παραδείγματα, οι TOOL δεν έπαιξαν ποτέ σαν DREAM THEATER, FATES WARNING, PORCUPINE TREE, OSI, KATATONIA, ISIS, PELICAN, AMENRA, GOJIRA κ.α., αλλά όλοι αυτοί σε κάποια φάση έπαιξαν (ή και συνεχίζουν να παίζουν) σαν TOOL. Βέβαια, η εποχή που οι τέσσερις Καλιφορνέζοι άλλαζαν τα πράγματα στη μουσική και ανακάλυπταν νέους δρόμους έκφρασης για το σκληρό ήχο, φυσικά κι έχει περάσει, όμως, η επιρροή τους παραμένει παρούσα. Οι μπάντες τού και καλά νέου/μοντέρνου progressive metal ήχου, ουσιαστικά παίζουν σήμερα όπως οι TOOL στα “Aenima” και “Lateralus” (με ολίγη και από Opeth ίσως;).

Άξιζε, τελικά, να περιμένουμε 13 χρόνια τους TOOL για να κυκλοφορήσουν αυτό το album;

Ό,τι και να πω εγώ ή εσείς, το γεγονός ότι το “Fear Inoculum”, με το που κυκλοφόρησε, καρφώθηκε στο No.1 των album charts του Billboard στην Αμερική, ή στην κορυφή των πωλήσεων του Spotify (και υπ’ όψιν, μιλάμε για ένα σχήμα που δεν παίζει εύπεπτη, mainstream μουσική, ενώ και το CD λόγω ειδικής συσκευασίας τιμάται στα 85-100€!), καταλαβαίνετε πως υπάρχει ποοοοολύς κόσμος εκεί έξω που πιστεύει πως, όντως, άξιζε τον κόπο όλη αυτή η αναμονή.

Βαθμολογία: 7,5/10

Γιάννης Πούσιος

Διαδικτυακός Σύνδεσμος: TOOL – Επίσημη σελίδα