Χρονολογία: 2021
Συνολική Διάρκεια: 39:44
Εταιρεία: BMG

    Το «The Serpent and the Sphere» του 2014 έμελλε να αποτελέσει το κύκνειο άσμα (σ.σ. ποτέ δεν ξέρεις βέβαια τι επιφυλάσσει το μέλλον) των AGALLOCH. Οι SCULPTURED αν και υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια, πιο συγκεκριμένα απο το 1996 , εντούτοις όλα αυτά τα χρόνια έμειναν στο παρασκήνιο κυκλοφορώντας δίσκους σε  πολύ αραιά χρονικά διαστήματα. Έτσι λοιπόν, μετά τη διάλυση των AGALLOCH και την αφοσίωση του Don Anderson στο διδακτορικό στην Αγγλική Φιλολογία, ήρθε η στιγμή να βρεθούν ο Anderson με τον Walton (μπασίστας), να καλέσουν έναν παλιό γνώριμο, τον Andy Winter (πλήκτρα) και στη θέση των φωνητικών και των drums τους Marius Sjoli και Martti Hill αντίστοιχα.

         Θα περίμενε κάποιος που έρχεται σε πρώτη επαφή με τους SCULPTURED , κοιτώντας τα ονόματα και το βιογραφικό τους και γενικά αυτή την Αμερικανο-νορβηγική σύμπραξη, να ακούσει κάτι μελαγχολικό, σκοτεινό, ίσως και φασαριόζικο. Κι όμως, οι SCULPTURED  παίζουν progressive metal με αρκετές επιρροές από OPETH, για να σας βάλω στο κλίμα. Αυτή τη φορά ο Anderson αποφάσισε να μείνει πίσω και να δώσει χώρο στους νεοφερμένους, ώστε να αναδείξουν τον χαρακτήρα του «The Liminal Phase». Η κίνηση αυτή όμως, εμπεριέχοντας και το ρίσκο της, μάλλον δεν απέδωσε.

       Από την αρχή ακόμη και στο «Ordeal of Undecidability» αυτό που με ξένισε ήταν ο ήχος , καθώς ακούγεται τόσο μπουκωμένος, τόσο ασύνδετος, τόσο μονοστρωματικός. Δεν ξέρω αν το έκαναν επίτηδες -σε συνάρτηση με το artwork και τη στιχουργική θεματολογία- αλλά είχαν 13 χρόνια να κυκλοφορήσουν δίσκο και το υλικό του «The Liminal Phase» δουλευόταν τρία χρόνια (σύμφωνα με δήλωσή τους), οπότε το θεωρώ απαράδεκτο για την εμπειρία τους να δεχτούν έναν τέτοιο ήχο. Η φωνή του Sjoli παραείναι χαμηλή, σχεδόν παράταιρη με τη δυναμική των υπολοίπων οργάνων. Είναι σαν να προσαρμόστηκαν όλοι πάνω στις φωνητικές γραμμές και να έμειναν καθηλωμένοι ,χωρίς τη δυνατότητα να αναδειχθούν περισσότερο ή έστω να «γκαζώσουν». Είναι κρίμα, γιατί οποιοσδήποτε μπορεί να ξεχωρίσει κάποια αξιοσημείωτα κιθαριστικά περάσματα και τη σοβαρή δουλειά του Winter (ένας πολύ αξιόλογος καλλιτέχνης κατά την άποψή μου, ειδικά με τους WINDS) στα πλήκτρα και στο χτίσιμο ατμόσφαιρας. Ένα άλλο στοιχείο που με τράβηξε θετικά είναι και η χρησιμοποίηση των εγχόρδων που έδωσαν ένα πιο λυρικό τόνο στην προοδευτικότητα του δίσκου. Οι συνθέσεις είναι λίγες και κυμαίνονται σε λογική διάρκεια, με το υλικό να δείχνει δουλεμένο μεν, προχειροφτιαγμένο δε.

      Εν κατακλείδι, εν έτει 2021 με όλες αυτές τις δυνατότητες που παρέχει η τεχνολογία θεωρώ απαράδεκτο το γεγονός να υπάρχει αυτή η τόσο απαράδεκτη παραγωγή σε progressive metal δίσκο. Μόνο το ίδιο το συγκρότημα μπορεί να εξηγήσει τους λόγους για την απόφαση αυτή, μιας και δεν βρισκόμαστε στο 1998, όπου προσπαθεί ένα συγκρότημα να ηχογραφήσει το demo του με έναν μη καταρτισμένο ηχολήπτη. Κρίμα για τις δυνατότητες των μελών, για το ρόστερ, για τη δυναμική του δίσκου και γενικά για τους ακροατές που θα επιχειρήσουν να ακούσουν το «The Liminal Phase».

Βαθμολογία: 3.5/10
Συντάκτης: Δήμος Καραδήμος
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: SCULPTURED – Σελίδα Facebook