Χρονολoγία: 2021
Συνολική Διάρκεια: 44:41
Εταιρεία: Eisenwald
«Έστιν άρα η αρετή έξις προαιρετική εν μεσότητι ούσα τη προς ημάς, ωρισμένη λόγω και ω αν ο φρόνιμος ορίσειεν». Σύμφωνα λοιπόν με τον Αριστοτέλη η αρετή είναι μια έξη, μια συνήθεια που σχετίζεται με την εκλογή, βρίσκεται στο μέσον και μπορεί να προσδιοριστεί από τον τρόπο και φυσικά το λόγο που ένας φρόνιμος άνθρωπος έχει την ικανότητα να ορίσει. «Αρετή» επέλεξαν να ονομάσουν οι Σουηδοί NETHERBIRD τον ακόλουθο του «Into The Vast Uncharted» του 2019, ενός πολύ καλού μελωδικού Black δίσκου, που δεν έτυχε όμως της ανάλογης αναγνώρισης.
Οι NETHERBIRD δεν είναι και πολύ καινούριοι, υπάρχουν από το 2004 και τα τελευταία χρόνια δείχνουν να προσπαθούν να ξεφύγουν από τη μετριότητα του συμφωνικού Black Metal και να αναρριχηθούν σε ένα υψηλότερο επίπεδο υιοθετώντας πλήρως τη νόρμα του Melodic Black Metal και πιο συγκεκριμένα των DISSECTION. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό και δεν μιλάμε για στυγνή αντιγραφή, αλλά για μια οικειοποίηση θετικών στοιχείων όπως των κιθαριστικών riffs, σκοτεινών και catchy μελωδιών με τα υπέροχα χεβιμεταλικά solos που ελαφρύνουν την σκοτεινιά και οδηγούν ακόμη και σε headbanging του κιθαρίστα και ιθύνοντα νου των NETHERBIRD, Pontus Anderson.
Από την αρχή ακόμη με τη σύντομη εισαγωγή του «Ame Damnee» και το «Towers of the Night», που κυκλοφόρησε ως προπομπός κι απέσπασε θετικά σχόλια έχουμε το στίγμα πάνω στο οποίο θα κινηθούν οι NETHERBIRD σε όλο το «Arete». Τα φωνητικά του τραγουδιστή Nephente ακούγονται ευχάριστα, χωρίς τις ακροβασίες ή τις συνεχείς εναλλαγές που θα μπορούσαν να αποσπάσουν τον ακροατή και κυμαίνονται στο μέσο όρο της κατηγορίας την ίδια ώρα που ο πρώην ντράμερ των AMON AMARTH Fredrik Andersson βάζει και το δικό του λιθαράκι (κοτρώνα για την ακρίβεια) με το απλό, μεστό και ουσιαστικό του drumming. Η συγκατοίκηση κάτω από την ίδια στέγη με τους UADA, μόνο οφέλη δίνει και είναι ευδιάκριτες και ευπρόσδεκτες κατά τη γνώμη μου οι ηχητικές παρεμβάσεις των Αμερικανών Μυστών του Φεγγαριού. Κορυφαία στιγμή για μένα αποτελεί το κομμάτι που κλείνει το δίσκο, το «Atrium of the Storm», μια κορυφαία σύνθεση που αναμιγνύει ισόποσα το Σουηδικό, το Φινλαδικό ακόμη και το Αμερικανικό Μελωδικό Black Metal και κλείνει ιδανικά το «Arete».
Η παραγωγή του «Arete» είναι καλογυαλισμένη, ογκώδης εκεί που πρέπει και αναπνέει με ευκολία, καθιστώντας την ακρόαση του δίσκου μια πολύ ευχάριστη διαδικασία. Ουσιαστικά όμως οι μεγάλες στιγμές του δίσκου είναι ελάχιστες και ως εκ τούτου αποτυγχάνουν να εκτοξεύσουν τους NETHERBIRD, δεν παύει όμως να είναι μια πολύ καλή προσπάθεια για την εδραίωση των NETHERBIRD σε ένα υψηλό επίπεδο. Ο Αριστοτέλης προσπαθεί να μας αποδείξει ότι η Αρετή είναι η μέση οδός, η μετριότητα. Αν οι πράξεις, τα έργα μας εκπορεύονται από τη μέση οδό μόνο τότε κερδίζεται ο έπαινος διότι «το δε μέσον επαινείται και κατορθούται». Και το «Arete» κερδίζει μεν τον έπαινο αλλά όχι και το standing ovation!
Βαθμολογία: 7/10
Συντάκτης: Δήμος Καραδήμος
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: NETHERBIRD – Επίσημη Σελίδα
