Χρονολογία: 2021
Συνολική Διάρκεια: 01:08:45
Εταιρεία: AFM Records

Στο HEAVY METAL υπάρχουν κάποιες σταθερές αξίες. Μια από αυτές είναι και ο «τευτονικός» Udo Dirkschneider. Λίγο έως πολύ, βασικές πληροφορίες όλοι κατέχουμε και όλοι γνωρίζουμε αυτή την «ψυχάρα» Udo Dirkschneider – τα έχουμε ξαναγράψει και σε άλλη κριτική άλλωστε. Καταρχάς, αυτό που μου (μας) αρέσει στον Udo είναι ότι διατηρεί αναλλοίωτο τον χαρακτήρα του, σεβόμενος το ενδόξο παρελθόν του. Με αυτό τον τρόπο, ο εν λόγω μουσικός από τη μία υποστηρίζει το συμπαγές fan base του και από την άλλη κάνει και αυτό που θέλει ο ίδιος καλλιτεχνικά.

Ο  «στρατηγός» είναι ασταμάτητος από το 2018 με το «Steelfactory» άλμπουμ (αγαπημένο του γράφοντα) προσφέροντας μας ένα «σερί» από πολύ καλές δουλειές – διαδοχικά την μια μετά την άλλη – αποδεικνύοντας περίτρανα την ρήση: «ότι ομάδα που νικά, δεν αλλάζει». Ακόμα περισσότερο δυναμώνει κιόλας, αφού τα μέλη της μπάντας παραμένουν τα ίδια μέχρι και σήμερα. Επίσης, το heavy ύφος του παιξίματος της κιθάρας και μπάσου μαζί με τα κοφτερά σαν δόντια καρχαρία, riffs των Andrey Smirnov, Dee Dammers , η old school αισθητικής σύγχρονη παραγωγή από τους Mattes και Stefan Kaufmann καθώς και το στακάτο και σταθερό παίξιμο στα ντραμς από τον γιο του Udo, Sven Dirkschneider σχηματίζουν μία δομή τραγουδιών σε  όμοια – και με προηγούμενα άλμπουμ –  υψηλά επίπεδα ποιότητας.

Εδώ σε αυτό το 17^ο άλμπουμ των U.D.O. δεν υπάρχουν «περίεργες» εκπλήξεις όπως συνηθίζουν αρκετές μπάνες για να ξεχωρίσουν. Αντιθέτως οι U.D.O. μας ρίχνουν ατόφιο Γερμανικό μέταλλο είτε με γρήγορα κομμάτια, είτε με mid tempo-groovy στιγμές, αλλά και με δύο όμορφες μπαλάντες, καλύπτοντας όλο το φάσμα από την καριέρα του σόλο καλλιτέχνη. Οι στίχοι, κλασσικά στο ίδιο προσωπικό ύφος του γκρουπ. Επίσης, οι πολύ ωραίες SAVATAGE πινελιές στα κοφτερά riffs (ακούστε το «Holy Invaders» και θα με θυμηθείτε), η γεμάτη ρετρό 80’s αλλά και 90’s ROCK ΄N΄ ROLL «αλητεία» μεγάλων θηρίων όπως MOTLEY CRUE, AC DC, JUDAS PRIEST και ACCEPT είναι διάχυτη σε όλο τον δίσκο, ξεσηκώνοντας ωραίες μνήμες αλλά συνάμα και τις airguitar μας!

Στα πλην του δίσκου: η έλλειψη  ποικιλομορφίας όσον αφορά τη δομή των τραγουδιών από τραγούδι σε τραγούδι και η  μεγάλη διάρκεια του δίσκου (μπορεί δικαιολογημένα κάποιους να τους κουράσει). Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στα πανέμορφα σόλο και στο ότι υπάρχουν ακόμα εμπνευσμένες ιδέες σε κάθε τραγούδι όμως, κακά τα ψέματα, δύο-τρία τραγούδια και να μην υπήρχαν δεν θα χαλούσε και ο κόσμος. Πάραυτα, οι καλύτερες στιγμές του δίσκου βρίσκονται αναμφίβολα  στο πρώτο μέρος του άλμπουμ.

Εν κατακλείδι, υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι: αυτοί που γουστάρουν και τους ανεβαίνει η διάθεση ακούγοντας AC DC, JUDAS PRIEST, ACCEPT και U.D.O. και αυτοί που τους βρίσκουν βαρετούς και μονότονους.  Προσωπικά, τον ευχαριστήθηκα τον δίσκο και μου ανέβασε τη διάθεση, αλλά κάπου κουράστηκα λόγω της (αδικαιολόγητης ίσως) μεγάλης διάρκειας του, αλλά και λόγω της έλλειψης κάποιου πολύ μεγάλου hit. Παρόλο που δεν είναι ένα «Steel Factory», παραμένει ένα καλό άλμπουμ και σε όσους  αρέσκονται σε αυτό τον ήχο, σίγουρα θα τους αποζημιώσει ακούγοντας το. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι, ότι με τέτοιο δίσκο:«GAME IS NOT OVER!!».

Βαθμολογία: 7/10
Συντάκτης: Νίκος Μαθιόπουλος
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: U.D.O. – Επίσημη Σελίδα