Χρονολογία: 2021
Συνολική Διάρκεια: 56:29
Εταιρεία: Music Theories Recording

Ο Σουηδός βιρτουόζος Yngwie J. Malmsteen που έλαμψε στα 80s, συνέχισε να εξελίσσει πολλές από τις τάσεις που εξερευνήθηκαν αρχικά από κιθαρίστες όπως οι Blackmore, Van Halen και R.Roads και τις έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη. Με την κυκλοφορία του πρώτου του άλμπουμ «Rising Force» το 1984, εξαιτίας του οποίου βραβεύτηκε από το περιοδικό Guitar Player με τα βραβεία «Best New Talent» και «Best Rock Guitarist» για το 1985, ο Malmsteen γρήγορα απέκτησε τη φήμη του βασικού εκπροσώπου και πρεσβευτή του neo-classical metal. Υιοθέτησε τα κλασικά μοτίβα σε βάθος και περισσότερο από κάθε προγενέστερο ηλεκτρικό κιθαρίστα διεύρυνε τη μελωδική και αρμονική γλώσσα του metal βάζοντας ταυτόχρονα υψηλότατα τεχνικά στάνταρντς για το όργανο. (Walser, R. (1992). Eruptions: Heavy Metal Appropriations of Classical Virtuosity.

Θέλω να έχεις αυτόν τον μουσικό στο μυαλό σου αναγνώστη μου καθώς συνεχίζεις αυτό το άρθρο μέχρι το τέλος. Να θυμάσαι πως μιλάμε για έναν από τους πιο επιδραστικούς κιθαρίστες της δεκαετίας του ‘80 και τον συνθέτη των «Black Star», «I am a Viking», «You don’t remember, I’ll never forget», «Liar», «Déjà vu», «Icarus Dream Suite», «Queen in Love», «Far Beyond the Sun», «I’ll see the light, tonight». Να θυμάσαι πάνω απ’ όλα πως μιλάμε για έναν θρύλο και μέρος της ζωντανής ιστορίας του heavy metal.

Βάζοντας στην άκρη το κάπως cheesy εξώφυλλο (ο Malmsteen βγάζει σε πλειστηριασμό το πρωτότυπο πορτραίτο για να στηρίξει παιδιά που δέχονται ανάδοχη φροντίδα, οπότε θα πρέπει μάλλον να είμαστε ΟΚ με αυτό;), το 22^ο στούντιο άλμπουμ του «Parabellum», είναι κάπως σα μια προσπάθεια για «επιστροφή στις ρίζες». Έχουμε τρία τραγούδια, τα «Wolves at the Door», «(Fight) the Good Fight» και «Relentless Fury» ενώ ο υπόλοιπος δίσκος αποτελείται από instrumentals.

Προσπάθησα πολλές φορές να ακούσω το album ολόκληρο από την αρχή μέχρι το τέλος με τη μία, αλλά ήταν αδύνατο. Η έλλειψη φαντασίας, τα επαναλαμβανόμενα κλισέ, τα ατελείωτα σόλι πάνω σε μπασιστικά οστινάτι χωρίς κανέναν λόγο ύπαρξης, με ανάγκασαν να κόψω σε τρία ξεχωριστά μέρη τις ακροάσεις του «Parabellum» για να τελειώσω αυτή τη δισκοκριτική αλλά και ξεκάθαρα από σεβασμό για το ποιος ήταν ο Y.J. Malmsteen.

Πολλοί που μπήκαν στον κόπο να γράψουν δυο λόγια για το «Parabellum» χαρακτήρισαν το κιθαριστικό παίξιμο «φαινομενικό». Πιστεύω ότι εννοούν πως ο Malmsteen μπορεί ακόμη να παίζει να χαρακτηριστικά του licks στην ίδια ταχύτητα που τα έπαιζε και στα προηγούμενα άλμπουμ.  Αλλά οι συνθέσεις, η ενορχήστρωση και γενικά τα πάντα με αυτό το άλμπουμ είναι τόσο μέτρια (στην καλύτερη περίπτωση)!

Προσωπικά ως οπαδός αλλά και ως μουσικός αισθάνομαι προσβεβλημένος από το «Parabellum». Και καθώς έχω την εντύπωση ότι η σύνθεση και η ηχογράφηση του πρέπει να πήρε πάνω κάτω τρεις μέρες, θα του δώσω 3/10: έναν τιμημένο βαθμό για κάθε μέρα σκληρής δουλειάς.

 Βαθμολογία: 3/10
Συντάκτης: Γιάννης Τζιάλλας
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: Yngwie J. Malmsteen – Επίσημη Σελίδα