Χρονολογία: 2021
Συνολική Διάρκεια: 52:28
Εταιρεία: Napalm Records

Για κάποιον που άρχισε να ακούει MOONSPELL το 1995, όταν οι Πορτογάλοι κυκλοφόρησαν το κλασσικό πλέον «Wolfheart», οι BLACK SABBATH είχαν περίπου 25 χρόνια ως μπάντα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να θεωρεί τότε όλα αυτά τα συγκροτήματα των 70ς και 80ς ως μαθουσάλες. Όσο και αν φαίνεται απίστευτο, οι MOONSPELL του χρόνου θα γιορτάσουν την 30^η επέτειό τους! Και όμως, δεν τους νιώθω «μεγάλους». Ο Fernando Ribeiro όμως και η παρέα του, έχουν διαφορετική γνώμη. Στο δελτίο τύπου του νέου τους άλμπουμ δηλώνουν ότι γνωρίζουν ότι μπαίνουν στα τελευταία χρόνια της καριέρας τους – Η αποδοχή του αναπόφευκτου. Πως το αντιμετωπίζουν λοιπόν αυτό; Με απόλυτη ειλικρίνεια φυσικά.

Μερικά χρόνια πριν ο κόσμος βυθιστεί στην απομόνωση, το 2017 ο Ribeiro ξεκίνησε να γράφει το «Hermitage» (με θέμα την απόρριψη του σύγχρονου τρόπου ζωής) επηρεασμένος από την ιστορία του Manfred Gnadinger, ενός Γερμανού ερημίτη που ζούσε σε απομόνωση στο χωριό Camelle της Ισπανίας. Την ίδια χρονιά, ο Ribeiro θα επισκεφτεί τον θείο του, ο οποίος του χάρισε μια δερμάτινη μπάντα με μερικούς δίσκους μέσα από συγκροτήματα όπως οι PINK FLOYD και οι BLACK SABBATH. Σαν να έδειχνε η μοίρα τον δρόμο για την 13^η κυκλοφορία των πορτογάλων.

Για μια μπάντα που δεν φοβήθηκε τη μουσική πρόοδο από άλμπουμ σε άλμπουμ, έφτασε η ώρα να κυκλοφορήσει τον πιο prog δίσκο της. Όχι βέβαια με την έννοια της τεχνικής, αλλά με αυτής της ατμόσφαιρας και των διαφορετικών ηχοτοπίων. Όπως δηλαδή το δίδαξαν οι μάστορες του είδους, PINK FLOYD, των πνεύμα των οποίων υπάρχει διάχυτο σε όλο το «Hermitage», από τις εναρκτήριες μπασο-γραμμές του «The Greater Good», στα Γκιλμουροειδή σόλο του «All or Nothing» και από κει στις φωνητικές μελωδίες του «Without Rule». Ακούγοντας το άλμπουμ θα συναντήσεις ακόμα αρκετές επιρροές: TOOL, QUEENSRYCHE ακόμα και το σκοτεινό prog των KATATONIA. Το στήσιμο των τραγουδιών πάνω στις δυναμικές των εναλλαγών ήρεμων, ατμοσφαιρικών σημείων με τα πιο φορτισμένα και βαριά, θα μπορούσε να φέρει στο νου ακόμα και τους SOEN.

Ειλικρινείς λοιπόν με τους εαυτούς τους, τις προθέσεις τους αλλά και τις ικανότητές τους όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί από τον χρόνο, οι MOONSPELL αποστασιοποιούνται από τη δραματική υπερβολή του Gothic Metal παρελθόντος τους και στρέφουν την προσοχή τους προς τα έσω. Αποβάλλουν ότι θεωρούν περιττό και επικεντρώνονται στο να πουν την ιστορία τους και να έρθουν κοντά στον ακροατή όσο πιο απλά μπορούνε. Το «Hermitage» αποτελεί την πιο απογυμνωμένη και προσιτή δουλειά των πορτογάλων. Δεν υπάρχουν οι φορτωμένες παραγωγές του παρελθόντος και ούτε πολλαπλά μουσικά στρώματα. Τα φωνητικά προτιμούν μια πιο καθαρή και μελωδική προσέγγιση ενώ οι κιθάρες αντικαθιστούν την ένταση και τον όγκο με αρκετά καθαρά περάσματα, παιχνιδίσματα ήχων και συναισθηματικά σόλο. Φυσικά δεν λείπουν τα heavy σημεία και τα άγρια φωνητικά του Ribeiro. Το φοβερό ομώνυμο κομμάτι και το «The Hermit Saints» είναι τρανά παραδείγματα της σκληρής πλευράς των MOONSPELL και προσωπικά τα θεωρώ και τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου.

Παρόλη την αμεσότητα του άλμπουμ, αυτό το διαφορετικό εγχείρημα των Πορτογάλων χρειάζεται χρόνο για να το συνηθίσεις. Το «Hermitage» δεν προσφέρεται για διασκέδαση. Είναι δίσκος με τον οποίο θα συνάψεις προσωπική σχέση. Είναι μια ώριμη δουλειά, από μία ώριμη μπάντα πλέον που σύμφωνα με τον Ribeiro, απευθύνεται πιθανότατα σε ένα πιο ώριμο κοινό ηλικιακά.  Αρκετά τολμηρή κίνηση θα μπορούσαμε να πούμε, η οποία δείχνει για ακόμα μια φορά τις ειλικρινές διαθέσεις του συγκροτήματος.

Τολμηρή κίνηση με αρκετά όμως ρίσκα θα μπορούσα να προσθέσω. Οι MOONSPELL επέλεξαν να ταξιδέψουν στα αχαρτογράφητα νερά ενός νέου είδους γι’ αυτούς. Αν αντικαθιστούσαμε τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Ribeiro με κάποια άλλα, το αποτέλεσμα δεν θα θύμιζε και τόσο πολύ το Πορτογαλικό συγκρότημα. Εννοείται ότι υπάρχουν στιγμές που καταλαβαίνεις με τη μία ποια μπάντα ακούς, όπως το υπέροχα μελωδικό ρεφραίν του «Entitlement» που σε πάει λίγα χρόνια πίσω στο καταπληκτικό «Extinct».

Ο δίσκος έχει πάρα πολλές ωραίες ιδέες αλλά δυστυχώς δεν δουλεύουν πάντα σωστά. Το riff του «Common Prayers» είναι εθιστικό αλλά στο ρεφραίν θάβεται κάτω από τα πλήκτρα. Στο «Entitlement» ακούμε ένα από τα καλύτερα riff του δίσκου να χρησιμοποιείται απλώς για να κλείσει το τραγούδι. Οι εναλλαγές απαλών/δυνατών σημείων λειτουργούν λίγο αποτρεπτικά. Άλλες φορές προσγειώνεσαι απότομα από μια ήρεμη στροφή που ακολουθεί ένα ξέσπασμα και άλλες φορές η απογείωση απλά αργεί να έρθει («Apophthegmata»). Τέλος τα 2 instrumental κομμάτια, «Solitarian» και «City Quitter», όσο όμορφα και να είναι, μοιάζουν να μπήκανε απλώς για να γεμίσουν τον χρόνο.

Ακούγοντας το «Hermitage» ξανά και ξανά, νιώθω ότι μου λείπει αυτό το γνώριμο σκοτάδι των προηγούμενών τους κυκλοφοριών. Μου λείπει η δραματική υπερβολή που τόσο τους χαρακτήριζε. Μου λείπει η ατίθαση αγριάδα τους και το προκλητικό τους προσωπείο – δεν ξέρω αν γι’ αυτό οφείλεται η συγκρατημένη παραγωγή του Arellano (PRIMORDIAL, PARADISE LOST, GHOST). Δεν μπορείς όμως να μην θαυμάσεις το πόσο άνετοι ακούγονται με αυτήν τους την απόφαση. Σε κάποια συνέντευξή του, ο Ribeiro χαρακτήρισε τη νέα τους δουλειά ως άλμπουμ συγκεκριμένης διάθεσης και δεν έχω παρά να συμφωνήσω μαζί του. Οι MOONSPELL επέστρεψαν με έναν ακόμα ποιοτικό δίσκο, που άμα σε πετύχει στη κατάλληλη φάση έχει να σου πει πολλά. Για τις υπόλοιπες στιγμές όμως, δεν ξέρω ειλικρινά πόσο συχνά θα επιστρέφω σε αυτόν.

Βαθμολογία: 6.5/10
Συντάκτης: Δημήτρης Μπενετάτος
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: MOONSPELL – Σελίδα Συγκροτήματος