Χρονολογία : 2021
Συνολικός Χρόνος : 46:09
Εταιρεία : Season Of Mist

Όταν μια μπάντα με την ιστορία των NIGHTFALL επιστρέφει έπειτα από οχτώ χρόνια με νέο άλμπουμ, δεν μπορεί παρά να είναι «είδηση». Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά να παίζω σε βινύλιο το «Macabre Sunsets» και να έχω μια από τις πιο ασυνήθιστες μέταλ εμπειρίες της νιότης μου. Από τότε ακολουθώ την μπάντα φτάνοντας μέχρι το «Cassiopeia» του 2013 όπου ομολογώ πως βρήκα την αγαπημένη μου στιγμή τους. Κορυφαία τραγουδοποιία, αρκετά prog χωρίς να είναι κουραστικά περίπλοκο, μελωδικά riff και σόλι και μετά από αυτό το αριστούργημα, εφτά χρόνια σιωπής που με άφησαν να αναρωτιέμαι τί να γίνεται στο στρατόπεδο των Αθηναίων Nightfall. Έχοντας πια το άλμπουμ στα χέρια μου και λίγο πριν την πρώτη ακρόαση γράφω αυτή την παράγραφο ως εισαγωγή στην παρουσίασή μου κλείνοντας με το τι περιμένω να ακούσω: Περιμένω ένα πιο συμφωνικό «Cassiopeia», ίσως με έντονη την παρουσία γυναικείων φωνητικών και με έναν ήχο κάπως πιο προς την prog πλευρά με πολλά μελωδικά riffs και σόλι…

Πατάω -PLAY- κι επανέρχομαι.

Λίγες μέρες αργότερα επιστρέφω για να ολοκληρώσω αυτή την δισκοκριτική σκεπτόμενος ότι το «At Night We Prey» των NIGHTFALL ήταν τελικά κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που περίμενα να ακούσω. Αν θα έπρεπε με μια λέξη να το περιγράψω θα έλεγα πως η ιδανική λέξη είναι «σκοτεινό». Είναι διαβολεμένα σκοτεινό και ναι, είναι βαρύ, βαρύτερο απ’ ότι περίμενα, είναι «κακό», είναι θυμωμένο, επιτίθεται βίαια στα ταχύτερα μέρη του και σε πνίγει στα πιο αργά του.

Σε κάθε άλμπουμ που παρουσιάζω, περνάω μερικές ακροάσεις πριν διαβάσω τους στίχους προκειμένου να φανταστώ περί τίνος πρόκειται. Με τους NIGHTFALL ήμουν προετοιμασμένος να είμαι διπλά προσεκτικός και να κρατήσω τις ποιητικές κεραίες μου καλά ανοιχτές για να πιάσουν τις μεταφορές, ξέροντας πως ο Ευθύμης Καραδήμας δεν είναι από τους στιχουργούς που πετάνε απλά λέξεις σε ένα φύλλο χαρτί. Αντ’ αυτού είναι ιδιαίτερα ικανός στο να γράφει πολύ προσωπικά αλλά ταυτόχρονα και καθολικά. Τα θέματά του δεν είναι πάντα εύκολο να τα αποκωδικοποιήσει κανείς, αλλά μόλις ξεκλειδώσεις τον κώδικα τα πάντα γίνονται εξαιρετικά διαυγή και γεμάτα συνοχή. Αυτό το έμαθα με τον δύσκολο τρόπο το 1997 στο «Lesbian Show».

Η πρώτη μου εντύπωση ήταν πως όλο το άλμπουμ είχε να κάνει με την παρακμή της πόλης της Αθήνας κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και της πανδημίας που ακολούθησε. Με την καθημερινότητα που άλλαξε άρδην προς το χειρότερο, τις αυτοκτονίες, την συνολικότερη κατάθλιψη, τον θυμό και την απόγνωση που βίωναν οι Έλληνες. Λοιπόν, αφού διάβασα τους στίχους, έφτασα στην υποσημείωση που ξεκινά με την φράση «Ο τίτλος At Night We Prey, αναφέρεται στην κατάθλιψη».

Εντάξει, δεν «το έπιασα» ακριβώς αλλά δεν ήμουν και πολύ μακριά από το νόημα που ήθελε να περάσει η μπάντα. Και αυτό δεν το λέω για να το παίξω «έξυπνος» ακροατής, αλλά για να υπογραμμίσω το γεγονός πως οι NIGHTFALL μέσα από τους στίχους και τη μουσική τους κατάφεραν να παράξουν αυτό το συνολικό «σημασιολογικό περιβάλλον» που περνάει μέσες άκρες ξεκάθαρα το μήνυμά τους στον μέσο προσεκτικό ακροατή.

Το θέμα της κατάθλιψης αναφέρεται συχνά από τον Ευθύμη Καραδήμα σε συνεντεύξεις για το άλμπουμ, αλλά και σε ένα εξαιρετικό PODCAST στα ελληνικά όπου περιγράφει μεταξύ άλλων την προσπάθειά του να εντοπίσει, να αναλύσει και να ελέγξει την κατάθλιψη (όπως αυτή μεταφορικά αποτυπώνεται στο εξώφυλλο του άλμπουμ από τον Travis Smith). Ανοίγοντας το θέμα δημόσια, εκτός από το να το βάζει σε λέξεις και μουσική μια προσωπική εμπειρία, το αντιλαμβάνομαι και ως μια προσπάθεια να ανοίξει η συζήτηση για την κατάθλιψη, να μπει στην άκρη ο στιγματισμός που ακολουθεί την ασθένεια και να βοηθηθούν όσοι υποφέρουν από αυτή μιλώντας και ζητώντας βοήθεια για να την αντιμετωπίσουν όσο γίνεται αποτελεσματικότερα.

Το άλμπουμ ξεκινά με ένα ατμοσφαιρικό πιάνο, αλλά η έκπληξη περιμένει στη γωνία καθώς το δεύτερο κομμάτι («Killing Moon») εξελίσσεται σε ένα ισοπεδωτικό metal riff. Κάτι που μου φάνηκε ενδιαφέρον από την αρχή κιόλας είναι πως κάθε όργανο παίζει μέσα στην καρδιά του riff κεντρικό ρόλο χωρίς απλά να «συνοδεύει», ωστόσο, μετά από λίγο τα πράγματα αλλάζουν και οι ρόλοι μοιράζονται ανάλογα μέσα στη μουσική δομή. Αυτό το γεγονός πέρα από ότι απελευθερώνει πολλή ενέργεια στο άκουσμα, αποτελεί και απόδειξη πως υπήρξε μια πραγματικά συλλογική προσέγγιση στη σύνθεση του μουσικού υλικού του δίσκου.

Καραδήμας (μπάσο & φωνή), Γαλιάτσος (κιθάρες) και Bernando (τύμπανα) ευθυγραμμίζονται στην ίδια κατεύθυνση. Όλοι παίζουν υπηρετώντας ως καλλιτεχνικά στοιχεία του «At Night We Prey» το να είναι η μουσική του όσο πιο βαριά και σκοτεινή γίνεται. Καθώς το άλμπουμ προχωρά, η ταχύτητες μειώνονται και η γενική ατμόσφαιρα γίνεται πιο εσωστρεφής και κλειστοφοβική. To «Giants of Anger» σε mid-tempo και με τους ανοιχτούς του μουσικούς χώρους προετοιμάζει τον ακροατή για το πέρασμα από το πρώτο μέρος τους δίσκου στο δεύτερο όπου υπάρχουν ρωμαλέα metal διαμάντια όπως το «Temenos», αλλά και τραγούδια με επιβλητικά doom μέρη και λυρικά experimental σημεία όπως το «Meteor Gods».

Το «Martyrs of The Cult of The Dead» που ακολουθεί είναι ένα τραγούδι που με το μελωδικό του riff θυμίζει «παλιούς» NIGHTFALL και κατά τη γνώμη μου είναι το πρώτο από τα τρία πιο «gothic» τραγούδια του δίσκου.  Βρίσκω ενδιαφέρον το γεγονός πως το συγκρότημα δεν επέλεξε να κυκλοφορήσει κάποιο από αυτά ως promo. Νομίζω πως έχει να κάνει με το ότι η ηχητική ταυτότητα που ήθελαν να προωθήσουν αντιπροσωπευόταν καλύτερα από κομμάτια όπως τα «Killing Moon», «Darkness Forever» και «Giants of Anger» που όλα κυκλοφόρησαν ως lyric videos από τη Season Of Mist.

Παραδέχομαι πως μετά το «Cassiopeia» δεν περίμενα ένα άλμπουμ όπως το «At Night We Prey». Ήταν το πέρασμα από τη Metal Blade στη Season Of Mist που οδήγησε σε μια πιο βαριά και «in your face» προσέγγιση στις συνθέσεις; Ήταν το θέμα και το στιχουργικό υλικό που πρότεινε έναν άλλο ήχο; Μπορεί. Παρόλο που πιστεύω πως το «At Night We Prey» είναι ένα γενικά καλό άλμπουμ, νιώθω πως ακούω δυο διαφορετικούς Nightfall: Άλλους στην αρχή και άλλους στα τρία-τέσσερα τελευταία τραγούδια του δίσκου. Και για να μη παρεξηγηθώ, δε λέω πως προς το τέλος υπάρχουν fillers, λέω απλά ότι το στυλ αλλάζει τόσο πολύ που είναι σαν να υπάρχουν δυο διαφορετικές μουσικές ταυτότητες που ανταγωνίζονται η μια την άλλη χωρίς να ξέρουμε ποια τελικά θα επικρατήσει. Ή ίσως οι NIGHTFALL να είναι και οι δύο αυτές ταυτότητες ταυτόχρονα: Η πιο «death» του πρώτου μέρους και η πιο «goth» του δεύτερου. Όπως και να ‘χει προσωπικά ένιωσα πως η εν λόγω αλλαγή στο στυλ διέκοψε κατά κάποιο τρόπο τη θεματική ροή του άλμπουμ.

Κλείνοντας θα έλεγα πως με το «At Night We Prey» οι NIGHTFALL επανέρχονται και δηλώνουν παρόντες και απολύτως επίκαιροι με την σύγχρονη extreme metal σκηνή. Η μπάντα ακούγεται φρέσκια και (τουλάχιστον στ’ αυτιά μου) σε στυλιστικό μεταίχμιο και σε μια στιγμή εξέλιξης του ήχου τους. Ας δούμε τι μας επιφυλάσσουν στο μέλλον…

Βαθμολογία: 8/10
Συντάκτης: Yiannis Tziallas
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: NIGHTFALL – Σελίδα Bandcamp