Χρονολογία: 2021
Συνολικός Χρόνος: 52:01
Εταιρεία: Les Acteurs de l’Ombre

Η Γαλλία είναι μια από τις διασημότερες χώρες για το κρασί της, το τυρί της και …το ενδιαφέρον extreme metal (ειδικά του black είδους). Ζώντας στη Γαλλία τα τελευταία δέκα χρόνια έχω επανειλημμένα αναρωτηθεί για την κάπως ιδιόμορφη μουσική της. Βλέπετε, οι Γάλλοι είχαν τη «musette» στις αρχές του 20^ου αιώνα, το διάσημό cabaret και την πρωτοποριακή jazz πριν και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το πασίγνωστο «γαλλικό τραγούδι», ένα αξιοπρεπές rock’n’roll και μια πολύ δημοφιλή hip-hop σκηνή κι όλα τα παραπάνω κυρίως στα γαλλικά και όλα βρίσκονται εν ζωή ακόμα εν έτη 2021. Τα διαφορετικά είδη όχι μόνο άνθισαν στο Παρίσι και σε άλλες μεγάλες πόλεις, αλλά κατάφεραν να διεκδικήσουν και να κερδίσουν τον χώρο τους σε μια πολύ ενεργή και κλειστή αγορά μέχρι σήμερα.

Τα ίδια ισχύουν και για το μέταλ: υπάρχουν φεστιβάλ όπως τα Motocultor και Hellfest, αλλά και πολλά κλαμπ και μουσικές σκηνές. Υπάρχουν μεγάλα ονόματα όπως οι GOJIRA, οι DEATHSPELL OMEGA, οι ALCEST αλλά και μια μεγάλη σκηνή κάτω από «την κορυφή» με πολλές μπάντες όπως οι ANOREXIA NERVOSA, οι THE GREAT OLD ONES, οι DELUGE, οι BELENOS, οι PENSEES NOCTURNES και οι DYSPHORIE για να πούμε ορισμένες ενδεικτικά, που έχουν το δικό τους πολύ υποστηρικτικό και πιστό κοινό. Γεγονός που έχει ενδιαφέρον είναι ότι για το metal και ειδικά για την extreme εκδοχή του, δεν ήταν η πρωτεύουσα η πηγή κι ακόμα κι αν το Παρίσι είναι αδιαμφισβήτητα το κέντρο της γαλλικής πολιτιστικής δραστηριότητας, το γαλλικό black metal γεννήθηκε κι ανδρώθηκε σε ολόκληρη τη χώρα στηριζόμενο από ένα μεγάλο δίκτυο μικρών και μεσαίων εταιρειών, fanzines και fan clubs που υποστήριξαν τους καλλιτέχνες κι έπαιξαν κομβικό ρόλο από την έκρηξη του genre στις αρχές και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990.

Ένας από τους πρωταγωνιστές στην «ανατροφή» του γαλλικού black metal είναι η εταιρεία Les Acteurs de l’Ombre. Στο ρόστερ της έχει μερικές από τις σημαντικότερες μπάντες του Γαλλικού underground και μια από αυτές είναι οι LES CHANTS DE NIHIL.

Το γκρουπ δημιουργήθηκε ως πειραματικό ντούο το 2007 (από τον Jerry και τον Mist) και μέχρι σήμερα που η μπάντα παίζει ως κουαρτέτο, έχουν δώσει 5 LPs, ένα EP και δύο ντέμο. Θα έλεγα πως κατά τη διάρκεια της καριέρας τους δεν έχουν βγάλει μέτριο δίσκο με το προσωπικό μου αγαπημένο να είναι το «Propagande Érogène» του 2011. Η μπάντα έρχεται από την Βρεττάνη, τραγουδάνε σε τοπική διάλεκτο (Breton ή Gallo δεν μπορώ δυστυχώς να ξεχωρίσω σε ποια) αλλά κυρίως στα Γαλλικά και στους στίχους τους πραγματεύονται θέματα όπως η μελαγχολία, ο ερωτισμός, η νοσταλγία, ο ελιτισμός κ.α.

Το άλμπουμ που βγάλαν το 2021 με τον τίτλο «Le Tyran et l’esthète» είναι το πρώτο τους με την Les Acteurs de l’Ombre και σίγουρα είναι μια μεγαλεπήβολη προσπάθεια. Το promo video που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2020 για το τραγούδι «Ma doctrine, ta vanité» ακολουθεί σε fast forward τον Jerry (συνθέσεις, στίχοι, arworks, κιθάρες, φωνητικά) καθώς δουλεύει το εξώφυλλο του άλμπουμ σε έναν μεγάλο καμβά, ενώ στο φόντο το τραγούδι ξεκινάει με ένα ολιγομελές χορωδιακό μέρος υποστηριζόμενο από τον Mist (κιθάρες, φωνητικά), τον Thomas (ντραμς) και τον ÖberKommander (μπάσο, φωνητικά). Το κομμάτι και το βίντεο οδηγούνται σε κορύφωση καθώς το ένα αναπτύσσεται δίπλα στο άλλο κι εμείς βλέπουμε με το τέλος της μουσικής τον ολοκληρωμένο πίνακα σε όλο του το μεγαλείο.

Το black metal που παίζουν είναι πυκνό, γρήγορο και πλούσιο. Ο ήχος τους είναι σύγχρονος και η παραγωγή εξαιρετικά λεπτομερής. Συνήθως θα άρχιζα να γκρινιάζω για το πως ο old school ήχος είναι ανώτερος, πιο σκοτεινός, σε τι κόσμο θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας κλπ. ΑΛΛΑ εδώ έχουμε μια εξαίρεση (και είναι αλήθεια πως υπάρχουν πολλές ανάλογες εξαιρέσεις στη γαλλική σκηνή). Έχει να κάνει με αυτό που έχει καθιερωθεί ως «ο γαλλικός ήχος» στο extreme metal που όχι μόνο δεν συμβαίνει «τυχαία» ή επειδή είναι «μόδα», αλλά σχεδόν πάντα υπηρετεί πιστά ένα πολύ συγκεκριμένο καλλιτεχνικό όραμα. Η ερώτησή λοιπόν που πρέπει να τεθεί είναι: «Υπηρετεί ο ήχος τους το όραμά τους;». Και η απάντηση είναι οπωσδήποτε ναι.

Η έναρξη του άλμπουμ είναι μια ατμοσφαιρική ουβερτούρα που εκρήγνυται στο blast beat του δεύτερου κομματιού. Το «Entropie des conquêtes éphémères» είναι ένα τραγούδι με έντονο το progressive στοιχείο, αλλά την ίδια στιγμή είναι λυσσαλέα γρήγορο και χωρίς συμβιβασμούς. Χορωδιακά μέρη, αλλαγές στο τέμπο, ενδιαφέροντα κοψίματα, σφιχτά μέρη που οδηγούν σε ανοιχτούς μουσικούς χώρους. Σε αυτό το δεύτερο κομμάτι έχουμε μια παρουσίαση σχεδόν όλων των στοιχείων που θα συναντήσουμε στο άλμπουμ.

Τρίτο ακολουθεί το «Ma doctrine, ta vanité» που είδαμε παραπάνω, και τέταρτο στη σειρά το «L’adoration de la Terre», το οποίο προτείνει στον ακροατή ένα πιο αργό μοτίβο που θυμίζει την παραδοσιακή μουσική της Βρετάνης και εξελίσσεται σε μια σφοδρή pagan-black καταιγίδα με πιασάρικα riff στο στυλ των πρώιμων IN THE WOODS. Πριν τελειώσει το κομμάτι ένα πολύ ενδιαφέρον ιντερλούδιο εκπλήσσει ευχάριστα, φέρνοντας στο μυαλό μπάντες όπως οι VOIVOD και οι MEKONG DELTA.

Το «Danse des mort-nés» δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα με την ταχύτητα και την ενέργειά του, ωστόσο δεν είναι η πιο αγαπημένη στιγμή του άλμπουμ. Κάτι που δεν μπορώ να πω για το ομώνυμο που έρχεται αμέσως μετά  και ξεκινά με ένα mid-tempo στρατιωτικό snare που συνοδεύεται από tremolo riffs, ανοιχτά ακόρντα, κιθαριστικές μελωδίες και χορωδιακά μέρη. Όλα αυτά εξελίσσονται πάνω σε άγρια blast-beats δίνοντας στο κομμάτι μια επική και κάπως απόκοσμη ατμόσφαιρα, ενώ ο Jerry χρησιμοποιεί διαφορετικούς τρόπους ερμηνείας στα φωνητικά του για να χρωματίσει τους στίχους.

Το «Ode aux résignés» ανοίγει με μια αρπεζάτη συνοδεία ενώ ένα πολύ ενδιαφέρον κιθαριστικό θέμα εξερευνά τις μελωδικές δυνατότητες κι αυτή η προσέγγιση είναι παρούσα μέχρι το τέλος του κομματιού. Το «Lubie hystérie» τρέχει με γρήγορο tremolo picking φέρνοντας στο μυαλό τις βορειότερες περιοχές της Ευρώπης πάντα όμως μέσα από το γαλλικό black metal φίλτρο και το «Sabordage du songeur», το οποίο κλείνει το άλμπουμ είναι ίσως από τις πιο πειραματικές και ατμοσφαιρικές στιγμές του.

Μεγάλο μέρος της μουσικής των LES CHANTS DE NIHIL είναι οι στίχοι τους. Το ποιητικό τους στυλ και η καλοδουλεμένη γλώσσα απαιτεί μια έξτρα προσπάθεια ακόμα κι από όσους μιλούν τη γαλλική ως μητρική γλώσσα προκειμένου να αναλύσουν και να καταλάβουν σε βάθος τα νοήματα που οι στίχοι μεταδίδουν. Είναι όμως μια προσπάθεια που αξίζει τον κόπο αφού το γκρουπ αντιμετωπίζει τη γλώσσα με την ίδια επιμονή στη λεπτομέρεια που αντιμετωπίζει τη μουσική και το artwork.

Κλείνοντας θα έλεγα ότι το άλμπουμ δεν είναι για όλους. Αν όμως γουστάρετε γαλλική σκηνή και σας αρέσουν μπάντες όπως οι DEATHSPELL OMEGA, κατά πάσα πιθανότητα θα το απολαύσετε, αν καταλαβαίνετε γαλλικά θα το αγαπήσετε, αν εκτιμάτε τα έργα τέχνης που απαιτούν τη μέγιστη προσοχή σας προκειμένου να τα αφομοιώσετε πλήρως, θα το λατρέψετε.

Βαθμολογία: 8/10
Συντάκτης: Γιάννης Τζιάλλας
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: LES CHANTS DE NIHIL – Σελίδα Bandcamp