Χρονολογία: 2001
Συνολική Διάρκεια: 49:15
Εταιρεία: Nuclear Blast
Ωραία, τώρα που η «Ατλαντίδα αναδύθηκε», πηγαίνετε εκεί να ησυχάσουμε…
Το μεταλλικό αντίστοιχο του θεϊκού επιτραπέζιου «Κάστρα και Πολιορκητές» (το θυμάστε;;) είναι και πάλι κοντά μας, πιστό στο ραντεβού του για γέλιο και αγανάκτηση.
Μετά, λοιπόν, από οχτώ τρισεκατομμύρια ολόϊδια μεταξύ τους άλμπουμς, τριανταπέντε δισεκατομμύρια λέξεις δωσμένες σε τιλους που μοιάζανε με παραστολισμένη σαραντάρα, ο Byron και οι δικοί του επιστρέφουν εξίσου λατερνατζήδες. Το «λατερνατζήδες» πάει μόνο στη μουσική όμως. Στη λατέρνα, λοιπόν του «Atlantis Ascendant» κρεμούν τα φλουριά του καλπάζοντος «ντεκ-α-ντεκ το αλογάκι» metal που θα ακουγόταν νερόβραστο ακόμα και σε powermetaller που σέβεται τους NARNIA, τις χάντρες και τα μπιχλιμπίδια από ένα κοφτό synth που θυμίζει computer game σε Amstrad 6128 ή παλιούς SPECTRUM, όπως και το γνωστό δίπολο Blackmetal τσιρίδας / μπισκοτοφάγου μπλε τέρατος από το «Σουσάμι Άνοιξε».
Αν οι Βρετανοί κάνουν ό,τι κάνουν παραδεχόμενοι πως ο εκνευριστικά παιδικός τρόπος που δομούν τη μουσική τους και ο απροκάλυπτα Playstation-ίστικος τρόπος που εξωτερικεύουν το γεγονός ότι διαβάζουν το αγγλικό αντίστοιχο του «δικού μας» περιοδικού Strange, είναι όλα όσα έχουν να πουν, πάω πάσο. Σίγουρα όμως θα νιώθουν πως είναι άξιοι διεκδικητές κάποιου metal θρόνου, κάποιας σημαντικής κορώνας με μαγικές πέτρες Palantiri.
Για την ώρα, όμως, αξίζουν μόνο έναν… πετροβολισμό!
Βαθμολογία: 2/10
Συντάκτης: Τόλης Γιοβανίτης
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: BAL SAGOTH – Επίσημη Σελίδα
Υγ. Η πρώτη δημοσίευση της εν λόγω δισκοκριτικής έγινε στο έντυπο METAL HAMMER – Τεύχος 195, Μάρτιος 2001.
Χαχαχαχ! Δεν θα κρίνω το άλμπουμ, πάντως η κριτική μου χάρισε απλόχερα γέλιο! Ευχαριστώ Τολη
Τρία θα πάρει ο δίσκος αυτός κ με επιείκεια.δεν με ενθουσίασε κάποιο κομμάτι .
Bal-Ssgoth μπαντάρα, κανένας δίσκος κάτω από 7-10 με τα τρία πρώτα ειδικά να αγγίζουν 9/10. Κι όμως πρόεδρε έτσι είναι. Δυστυχώς δεν πρόλαβαν να μας χαρίσουν περισσότερα άλμπουμς, αλλά από την άλλη ευτυχώς που δημιουργήθηκαν οι Kull και βγήκε το Exile. Πολύ ωραίος δίσκος, η κριτική αδικεί και την μουσική και την μπάντα. Γούστα είναι αυτά όμως.
Θεωρω καλυτερο τους το δευτερο Stafire… Αν και το Battle Magic ξεχωριζε. Δεν θα τους ελεγα ως black αλλα ως ενα ειδος απο μονοι τους. Το συγκεκριμενο album δεν το εχω ακουσει.
Δεν είναι από τα καλύτερα τους σίγουρα , αλλά Γιοβανίτη πάνε άκου Revenge από Καναδά που μας τα ‘χες πρήξει με το πόσο γαμάτοι και διαφορετικοί είναι, με τρισεκατομμύρια ολόϊδια μεταξύ τους σαβουροκομμάτια κι ασε το symphonic που δεν το πας έτσι κι αλλιως!