Χρονολογία: 2021
Συνολικός Χρόνος: 45:58
Εταιρεία: El Puerto Records

           Είναι τόσες πολλές οι φορές που έχω γράψει για τη στασιμότητα και την έλλειψη εξέλιξης από μια μπάντα που τείνω να καταλήξω «γραφικός». Τους παλιοκαραβανάδες Γερμανούς thrashers NECRONOMICON τους είχα αφήσει κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 και τους ξαναέπιασα στο «Unleash Βastards» του 2018, εντελώς τυχαία, οφείλω να ομολογήσω. Μου είχε κάνει εντύπωση τότε ο ενθουσιασμός τους και η τάση να διαφοροποιηθούν λίγο από το σωρό, μια τάση την οποία υιοθέτησαν στο μέγιστο βαθμό στο « The Final Chapter» και κατάφεραν να γλυκάνουν τη γκρίνια μου.

        Η υιοθέτηση Heavy Metal στοιχείων και όχι Death/Black καθώς και ο εμπλουτισμός με Power Metal «the american way» (OXI των SACRED REICH) με ξάφνιασαν θετικά με την εισαγωγή του «I am The Violence». Είναι σαν να πήραν τους JUDAS PRIEST του «Painkiller», τους προσέθεσαν κι άλλη ταχύτητα και βαρύτητα, αφαιρώντας τις δισολίες γαρνιρίζοντάς τους με τη χαρακτηριστική φωνή του κιθαρίστα/τραγουδιστή Volker «Freddy» Fredrich, ο οποίος τυγχάνει να είναι ο ιδρυτής και ο μοναδικός  που παρέμεινε από την αυθεντική πρώτη σύνθεση.

      Το «Burning The Fury» ξεκινάει με τον χαρακτηριστικό ήχο της κιθάρας όπως τον θυμόμαστε στο «Flash Of The Blade» των IRON MAIDEN, για να συνεχίσει αγριεμένο με διπλομποτιές και μελωδικά σόλο στο παρασκήνιο. Ένα τραγούδι που άνετα θα χωρούσε στη δισκοθήκη των  SEVEN WITCHES και HELSTAR. Για την κιθαριστική δουλειά υπεύθυνος είναι ο νέος Αμερικανός  κιθαρίστας Glen Shannon, ο οποίος τολμάει να βασανίσει την κιθάρα του με μελωδικό αλλά και υψίσυχνο τόνο. Το «Spilling Blood»  είναι ένα πολύ ωραίο συναυλιακό κομμάτι στο οποίο τολμώ να φανταστώ τη συμμετοχή του κοινού, με τα sing along φωνητικά και τον τραγουδιστή να παίζει μαζί του. Από κοντά και το «World On Fire» με τα καλπάζοντα τύμπανα του Rik Charron (με θητεία στους EXCITER), τα διπλά φωνητικά και μια αίσθηση RUNNING WILD, από τα τραγούδια που μπορούν να αφήσουν το κοινό εξουθενωμένο και καταϊδρωμένο, αλλά με ένα χαμόγελο θριάμβου στο τέλος.

       Γενικά παντού υπάρχει διάχυτη η μελωδία σε συνδυασμό με τις -όχι τόσο υπερηχητικές αλλά καλπάζουσες- ταχύτητες ,όπως για παράδειγμα στο τραγούδι «The Unnamed». Ο δίσκος κλείνει με το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι, γύρω στα 5-μιση λεπτά, το «The Stormreaper», με τη μελωδική κιθαριστική  εισαγωγή, τη σταδιακή ένταξη όλων των οργάνων και τον Freddy σε ρόλο αρχηγού να δίνει το σύνθημα στον Shannon να πάρει τα ηνία, να οργώσει τον αγωνιστικό χώρο και να φτάσει στο τέλος με τα ατελείωτα σόλο του! Η παραγωγή είναι πεντακάθαρη και σε αυτό έχει συμβάλει  σε μέγιστο βαθμό ο Achim Kohler με το βαρύτατο και πλουσιότατο βιογραφικό, ενώ το artwork δεν σε προδιαθέτει για το τι θα ακούσεις όντας αρκετά δαιμονικό και δέσμιο του ονόματος της μπάντας.

      Η αλήθεια είναι ότι καταχάρηκα το «The Final Chapter» και το άκουσα πολλές φορές, ειδικά στο αυτοκίνητο. Με την άδεια από αυτοκίνητα εθνική οδό, την έλλειψη ραντάρ ταχύτητας και ακούγοντας το δίσκο, το κοντέρ έτεινε σε απαγορευτικές ενδείξεις, δείγμα του ότι είναι ένας δίσκος διασκεδαστικός κατά κύριο λόγο. Ούτε να προβληματιστείς με τους στίχους, ούτε να αφοσιωθείς υπερβολικά στην ακρόαση για τις όποιες λεπτομέρειες και, εν κατακλείδι, ένας Thrash Metal δίσκος που ξεφεύγει από το Black/Thrash και το Death/Thrash μοτίβο, λειτουργώντας άριστα ως ένα μέσο ατομικής αποσυμπίεσης…

Βαθμολογία: 7/10
Συντάκτης: Δήμος Καραδήμος
Διαδικτυακός Σύνδεσμος: NECRONOMICON – Eπίσημη Σελίδα