The Red Dahlia

Τίτλος: The Red Dahlia
Συγγραφέας: Lynda La Plante
Έκδοση: 2006

Προτού ξεκινήσω να γράφω για το βιβλίο, είναι εύλογο να αναφέρω κάποια στοιχειώδη πράγματα για την συγγραφέα. Η Lynda La Plante είναι Βρετανικής καταγωγής συγγραφέας, ηθοποιός και σεναριογράφος της γνωστής εγκληματολογικής σειράς «Prime Suspect». Έχει λάβει πολλά βραβεία και είναι η πρώτη που έγινε μέλος στην Forensic Science Society χωρίς να είναι διακεκριμένη επιστήμονας του κλάδου.

Το «The Red Dahlia» αποτελεί μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις για μένα. Χωρίς να γνωρίζω ούτε το όνομα της συγγραφέως, μια μέρα απλά είδα τον τίτλο τυχαία και χωρίς δεύτερη σκέψη το αγόρασα. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό μου όταν ξεκίνησα να το διαβάζω και την ικανοποίησή μου όταν μετά από λίγες μέρες το τελείωσα.

Το βιβλίο αυτό είναι το δεύτερο στη σειρά βιβλίων της La Plante, με πρωταγωνίστρια την ντεντέκτιβ Anna Travis. Δυστυχώς δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά και γι’ αυτό είχα αρκετούς ενδοιασμούς για το εάν θα ήταν καλή επιλογή να κάνω κριτική και κατ’ επέκταση να προτείνω το συγκεκριμένο μυθιστόρημα. Παρόλο που είναι το δεύτερο βιβλίο, το μυθιστόρημα μπορεί να διαβαστεί μόνο του, χωρίς να παραλείπεται κάποια ζωτικής σημασίας πληροφορία που να το καθιστά δυσνόητο.

Όπως φαίνεται και από τον τίτλο, το βιβλίο σχετίζεται με έναν πραγματικό φόνο. Πρόκειται για την δολοφονία της Elizabeth Short – στην οποία δόθηκε το όνομα «Black Dahlia»- που έγινε το 1947 στο Λος Άντζελες (στο διαδίκτυο υπάρχει πλήθος πληροφοριών για τον φόνο καθώς και για την έρευνα που ακολούθησε.).

Συγκεκριμένα η La Plante αφηγείται την ιστορία ενός φόνου που βασίστηκε στο πραγματικό γεγονός από έναν μιμητή δολοφόνο, και την έρευνα που διεξήχθη από την Travis και την ομάδα της προκειμένου αυτός να συλληφθεί.

Το μυθιστόρημα ασχολείται όχι μόνο με την εύρεση του δολοφόνου, αλλά με τις πραγματικές δυσκολίες στην εξεύρεση αρκετών αποδεικτικών στοιχείων προκειμένου αυτός να συλληφθεί. Η αστυνομία πρέπει να σταματήσει τον δολοφόνο πριν βλάψει κάποιον άλλο, αλλά η έλλειψη στοιχείων είναι ο πραγματικός «εχθρός» και δυσχεραίνει την κατάσταση, χωρίς αυτό να οφείλεται σε ανεπαρκή προσπάθεια των αρμοδίων αρχών.

Το βιβλίο έχει γρήγορο ρυθμό, είναι συναρπαστικό και λεπτομερές. Η συγγραφέας έχει ένα μοναδικό στυλ στη μυθοπλασία του εγκλήματος, καθώς προσδίδει παραστατικότητα με τις περιγραφές της και κατορθώνει να κρατά σε εγρήγορση την φαντασία του αναγνώστη. Πέραν της κύριας πλοκής του μυθιστορήματος, σε ορισμένα σημεία υπάρχει και μια υπόνοια φλερτ ανάμεσα σε κάποιους χαρακτήρες, η οποία όμως δεν καταλήγει να είναι φορτική και ανιαρή.

Κλείνοντας, θεωρώ πως το εν λόγω βιβλίο ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των αναγνωστών που είναι λάτρεις των εγκληματολογικών μυθιστορημάτων και εάν δεν αποτελεί εμπόδιο το γεγονός πως δεν υπάρχει ελληνική μετάφραση, είναι ένα πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα.